Alle inzendingen over onvermijdelijke

Nee, ik wacht al vanaf klein op de onvermijdelijke dood.…

Nee, ik kijk nooit om wanneer ik bij je weg ga, die traan zul je niet zien maar het lichte bitter van het afscheid proef ik nog lang ik heb er elke keer weer een hekel aan om je te moeten verlaten mijn gedachten gaan dan over de fijne avond die achter ons licht, en onvermijdelijk breekt nu een zoete smaak door ik weet immers dat…

Was aan alle kanten Omringd door licht, Werd er door overspoeld, Ben in haar verdronken - Klaar om de nacht van Louter duister in te gaan; En bij het eerste ochtendgloren, Toen het nieuwe licht Onvermijdelijk werd geboren, Viel het allereerste licht Op deze levende steen, Licht dat er zo zeldzaam mooi Doorheen valt, waarin ik…

de moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen haar schaduw werpt over de kinderschaar wie waant zich veilig wie bedwingt haar schaduw wie ontbeert het licht wie heeft geen schaduw wie voelt gebrokenheid de moeder is de meesteres van de schaduw ze onderschept het licht na het schimmenspel…

een laatste strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk…

moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen schaduwen werpt over haar kinderschaar wie waant zich veilig wie zal zijn schaduw verliezen of kan haar bedwingen wie ontbeert het licht voelt zich ongezien moeder is een boom haar schaduw spant de kroon ze onderschept het licht in een schimmenspel…

huis en laaft zich aan de fado de weemoed van de cello het vuur van de gitaar de waaierende zang minstens één vergeefse liefde kent ze, een val die haar deed wankelen en misschien een vijand in haar vlees mooier is ze dan haar leven zachter haar strelen dan haar handen dieper haar kussen dan haar mond De vrouw die in mij woont werd onvermijdelijk…

de dood ging aarzelend akkoord ik vroeg hem om als metafoor te dienen voor al het onvermijdelijke je weet, zo sprak hij er is ook voor jou een eindig onverbiddelijk lot dus droog nu maar je tranen spaar ze ook niet voor verdriet over ongewilde manco's in je leven door 't onontkoombaar voorbeeld in je jeugd of later nog of door je onverbeterlijke…

wij dronken van de jonge dagen en schiepen ons een beeldentuin met kindervoetjes, groen gazon nooit gedacht, verwacht altijd geloofd in wat je zei mijn liefste land ben jij dit land waar hevig werd gestreden verloor tenslotte haar juwelen aan het onvermijdelijk zwaard de laatste slag kwam loodgrijs aan in holle woorden, volle vaart…

het was begoocheling toen ik een foto van gewortelde schaduw trok ik weet nog hoe het rook de savanne van het warme hart de kou van de eenzame toendra ik ben vergeten hoe het voelde de gouden mist, de ochtend van de nachtbraker het laaghangend fruit in je kop draag je nog vrucht je bast is gegroefd, je dagvlieg gevangen in amberstroop onvermijdelijk…

De nacht ontkleedt de uren weet het puurste te ontleden op het vederlichte voile van een stiltedroom en uit de fijnste draden in de zuiverste druppels dauw drinkt de dichter de beelden die onvermijdbaar in jaarringen te lezen zijn.…

het antwoord ligt in het ruizen van de wind het ligt in de onbedoeld diepzinnige vraag van een kind ligt in die ene warme zonnestraal waarin het ijs z’n onvermijdelijk afscheid vindt het ligt in dat misleidend liefdevolle schrikbewind het ligt in de niet geuite liefde waarmee men elkaar bemint in de oorsprong van een zoektocht die men…

Spijt moet een optie zijn, onvermijdelijkheid biedt geen hoop. Bezinning is niet altijd een zonde. Smart is de definitie van wegvaren – de dood.…

ze is nu twaalf, ik zie mijn dochter groeien en met haar groeit mijn angst voor eenzaamheid nog even en ik ben die dame kwijt soms kun je wijzers van de klok verfoeien ze wil nog wel eens met haar vader stoeien maar dat is weldra ook verleden tijd het pad heb ik met liefde geplaveid ik mag mij met haar stappen niet bemoeien zo onvermijdbaar…

spanen hangen langs de boot een stroom drijft me voort ik weet niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar…

het groen heeft zich verzoend met dat wat onvermijdelijk is het bloeien gaat verkrullend onder in deze klamme avondlucht stil is mijn hart van weten dat alles klopt ten spijt en deze wens niet willen kan natuur, wie kent zijn wetten?…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

De genegenheid is lamgeslagen ontwijkende ogen tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij…

schreeuw de wind doorklieven de tijd voorbij gereisd een zucht in lucht bewaren een wachtwoord vol met hoop houw ik uit grauwe muren de hamer vastberaden de code in jouw kleur ik oefen barensweeën als wou ik jou opnieuw als zouden twijfeltouwen jou nimmermeer verstrikt mijn hand omvat de rand waarop je glimlach wankelt het glijden onvermijdbaar…

Een sonnet moet voldoen aan allerlei zaken zoals aan de regels van metrum en rijm en binnen dat kader moet men een gedichtje maken afstandelijk en absoluut geen geslijm ik schreeuw het liever van de daken met mooie woorden en soms gerijm wil ik de mensen raken tot het punt van het onvermijdelijk katzwijm dus zal ik schrijven wat ik mooi…

verstreken thuisuniversum de sterrenhemel met veilige dorpshaven het aanslepen van boodschappentassen hernieuwde scheelheid van staren naar de muur tropische vissen uit paarse meren ogen achter glazen oogkassen, verloren pinpassen het dragen van niet-wetenschap, volledig bij kennis steen, te zacht voor handen ziel, te kleinbehuisd en onvermijdelijk…

Zolang mijn stem mag klinken in ongetelde uren gedenk dan in de donkerste nacht dat onvermijdelijk overgaan tot in dampen voort zal duren. Aan jou,die mij het leven schonk en wie ik mocht bevloeien jouw betekenis voor mij in voortdurende aanvaarding groeien nooit waren zij gescheiden noch immer zullen zij…

the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht het heeft ook de dood in zich, verlies…

Ik loop hier zielsalleen op dit kale heideveld dat door de vorst is aangevreten, misschien is het goed hier voor mezelf een gat te graven in dit witte zand voordat ik onvermijdelijk van de wereld rol.…

(afscheid nemen doet altijd pijn, maar is vaak onvermijdelijk..)…

Onvermijdelijke pijn, wordt door de wind verzacht, ongeremde gevoelens, neem ik stil in acht, tot mijn onbestemde hart, alsmaar in vrede wacht. Belevenissen nog te klein, doen me versteld staan, muziek vervult mijn droom, totdat ze 's nachts vergaan, zuchtend vestig ik mijn hoop, op de altijd schijnende maan...…

Achter mij slaapt dun een opgeblazen dorp een vlinder schrijft van hogerhand gedichten in de zuidenwind als tussenstation naar de dood, de moeder van alle onvermijdelijkheden. Onvindbaar verscholen in de bries puzzel ik met poëzie met een overschot aan stukjes in het duister tussen de dagen valt alles uiteen.…

dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken ze zijn nu dichtbij ze dringen zich weer op aan mij, telkens als ik in deze ogen kijk het is nu onvermijdelijk…

tegen verre gevels juicht in zomertonen nog de purperwinde - klimmende kelken op een groen serveerblad - waaruit de zomer nog altijd wordt leeggegoten het woud wast de voeten in sompig moeraswater waterland wacht op de laving van striemende slagregens en op het ruwe strijken van kille windvlagen hoog in de kruinen vreest het dode hout de onvermijdelijke…

Scheidende waters worden wegen die ons leiden naar het overschot van de oorsprong zo verafgelegen, maar ieders onvermijdelijke lot.…