Alle inzendingen over schreien OR wenen OR vreugd

De dagen lengen al is het nog maar even maar we leven weer.…

Ik ben klaar voor fijne dingen Wil niet meer in mineur Heb veel pijn overwonnen Ga verder met een lach Het leven lacht me toe Voel warme zonnestralen Kan weer vrij genieten Plezier schijnt in mijn ogen Ik grossier in mooie dromen Echt daar kan ik wat mee Krijg nieuwe goede inzichten Over mijn levenswandel Ik wil niet meer wegkruipen…

torenhoog van daken tuimelden van vreugde; nu weet ik weer dat we behoedzaam moeten leven en uren tellen, zelfs van waken in de nacht.…

Lief, ik ben zo bang Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang' Die wrede erinring altijd door me heen... Ze maakt zo moe: die dode, dode pijn, Die àl maar klaagt hierbinnen, nacht en dag; Die niet wil zwijgen voor uw liefste lach Die niet wil wijken voor uw bij-me-zijn....…

Ik ween in donk're nacht en eenzaamheid. Hoor hoe mijn ziel, alleen, in 't donker schreit. Ze schreit gelijk een kindeke van dorst Schreit naar de weelde van de moederborst, Als Babels Joden, uit Jeruzalem Verdreven, naar hun heerlijk Heiligdom, Gelijk een bruidje naar haar bruidegom: Zó weent mijn stem.…

‘Maar nu is dan verrezen dit verblijen, een heel zacht schreien, een heel klein wezen, dat aan mijn borst zich voeden kan, en dorst...’ ‘Een levend kindje werd mijn wens... ik ben het niet, die nieuwgeboren mens, en toch, ik wou, dat ik mijn kind mocht zijn als later komen kommernis en pijn.’…

Alsof ze zegt ik ben altijd nabij schrei dus maar, we zijn alleen Met leeg gehuilde ogen staar ik naar ‘t stil dat boven mij hangt Daarna bevriest even mijn blik die louter jouw liefde verlangt…

Loop maar verder over betreden paden waar geen zijweg nog naar vreugde leidt. Wie heeft belang te betreden de weg die met veel moeite slechts een terugweg neemt? Want daarginds wacht ook de weerzin van nog meer te moeten geven voor een wens die louter noodlot bleek.…

Tijdens het voetbal daar een plein bezetten als een oranje, kolderieke kliek met infantiel gedrag ‘en plein public’, dat wil men ons in Wenen gaan beletten. Géén Hollands stukje Wenen, aangezien ze daar het standpunt hebben: Wien bleibt Wien.…

Mag er de vreugde niet zingen, dan zing 't verdriet! Roza, willen wij wenen, ween, Roza, ween, Roza! Ligt geen lijkje daar in uw schoot....? - Is dat 't lijk van ons Liefde, eens zo machtig groot? Roza, willen wij wenen, ach, tot de dood.... Roza, willen wij zoenen, zoen, Roza, zoen, Roza!…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

keurende inspectie en dan stuur ik je de wijde wereld in wens je goeds zowel in woord als zin een toekomst in vreugde en affectie en dat je inhoudelijk sterk mag staan…

Maar ik weet dat ik je wens dat je in je streven door en boven alles heen vreugde zult beleven. Vrijheid in verankering, vriendschap en verbondenheid, hoop die grenzen kan verleggen, liefdevolle tederheid. Veel te krijgen, veel te geven, vlot en vrij je wegen vinden om wat was en wat zal komen vast en duurzaam te verbinden.…

in 't groen meer vreugde dan verdriet!…

; het zinberovend schreien van de tijd…

Schrei ik hete tranen om het smartelijk gemis. Als ik roep tot Hem die eeuwig leeft, o God wat doet dit pijn. Wil dan naast mij staan, mijn toevlucht en mijn trooster zijn. Vouw Uw handen om mij heen, drogend de tranen die ik ween. Het is al om hem met wie ik eens ging trouwen het liefste wat ik ooit bezat.…

Ach waar ik ga en wat ik leve, En wat ik schrei en wat ik lijd — ik ben datzelfde kind gebleven Van vroeger tijd! Ach ik ken ál diezelfde zonden, Ach ik lijd ál diezelfde smart — Diezelfde 'andre kindren' wonden Mijn kinderhart!…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

Ik zou al jouw onrust willen stelen al jouw demonen één voor één Opdat ze jou nooit meer zullen vervelen voorgoed laten zij jou dan alleen Zodat vreugde zal overheersen intense liefde droogt jouw tranen en maakt je blij Kun jij je laven aan het leven nippen aan het geluk is de wens van mij ~* Voor Mirjam *~…

je gevraagd om te komen maar je durfde niet uit bescheidenheid ik ken je tranen al schrei je nooit tenminste niet als ik in je ogen blik…

Er was eens een slager uit Strijen, zijn ega moest af en toe schreien. Want zij had het koud, daarop sprak hij bout: Als je nou eens ging balkenbreien. Happyturf…

Je dankbaar hart moest het begeven maar 't klopte ook intens en God alleen weet hoe gedreven je was, hoe groot je wens om Hem te dienen in de kleinen, om mens te zijn voluit. Leef nu bij Hem, voorgoed de Zijne en zing je vreugde uit. Bij het overlijden van Mia, deze namiddag.…

dat ook ik ween zonder enig argument…

Doe geen suiker Bij de honing, Ze is zo Al zoet genoeg - Wat nijvere bijen In alle eenvoud maakten Moet door de mens niet Nog eens dunnetjes worden overgedaan, Wat de bijen maakten Is immers zoet genoeg Is immers goed genoeg…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…