Alle inzendingen over vernielingen

Ik laat geen gaven na, Verniel wat ik volbracht; Ik vraag om geen gena, Vloek voor- en nageslacht; Zij liggen waar ik sta, Lachend de dood verwacht.…

terreur en moord hard had toegeslagen met onbeschrijfelijk leed en zoveel vragen de stille week werd bruusk verstoord voor mensen onschuldig gewond en gedood door gekken die zichzelf zomaar opblazen en daarmee grotere massa's weten te raken de stille week werd bruusk verstoord door bendes die planden een duivels akkoord om overal angst en vernieling…

Ik ben zo bang voor al die ruwe mensen die plukken in het wilde weg en met hun ladders langs mij schuren geen blik mij waardig keurend vernielen ze de heg. Ik wil zo graag meer vruchten dragen maar er komt geen landman langs die naar mijn bladerdak komt kijken, ik heb geen schijn van kans.…

terreur en moord hard had toegeslagen met onbeschrijfelijk leed en zoveel vragen de stille week werd bruusk verstoord voor mensen onschuldig gewond en gedood door gekken die zichzelf zomaar opblazen en daarmee grotere massa's weten te raken de stille week werd bruusk verstoord door bendes die planden een duivels akkoord om overal angst en vernieling…

de poolkap ontdooit, door smeltend ijs rijst het peil in oceanen vermengd met zoute tranen; miljarden zijn het, bedroefd geplengd machteloos ervaar ik het verlies, en zelfs uit zuidelijke streken waait soms een kille bries tergend langzaam, we doen het rustig aan, helpen wij onze aarde uiteindelijk naar de maan…

Die de schoolbanken vernielen en hun balpennen verslinden Indonesië, tot woede van de leraar, aan de Zuidzee bij Somalië bevroeden dromend over Tamarinde.…

Gevaar kreeg hier geen kans, Grillen die zenuwen vernielen. De nacht viel door de glazen koepels Een herfstsluier schoof voor de sterren tot jouw wiek droog was, het vet gestold. Je zond mij een wenskaart, de foto van een ontluikende orchidee toen ik onder lakens kroop en mij wentelde in een gretig verdriet.…

Ik ben het zat, dat jij mij de vernieling intrapt. Klets je zelf altijd vrij van fouten. Erger nog: je draait het om met je rappe tong. Wees gelukkig buurman in je eigen geloof. Voor jouw woorden ben ik van nu af aan doof. Zo als je zelf zegt: je wil niemand vergeven. Oke dan laat ik je nu hetzelfde beleven.…

Hoe wordt de nacht soms plots een schrik zonder de ragfijne levensdraad te vernielen, in een minutenlang durend angstig ogenblik door de jaren heen eelt op je beide knieën.…

hè ja laat ons lak hebben aan mensen, zieken, oud het laat ons koud wij kunnen rellen wij ondernemen niet wij zijn niet failliet schoppen en dwars liggen met zijn allen tegen oom agent respect is ons niet bekend hè ja laten we de crisis nog dieper zinken wie durft ons te verlinken stoere mannen betalen doe je toch straks vernielen…

Dat sporen van vernielingen en mishandeling zichtbaar worden waarbij ook verscheidene en verschillende generaties worden gescheiden van elkaar zodat onzekerheden en twijfels beginnen te groeien op hetzelfde moment wordt de glimlach van ieder kind ontnomen.…

geliefde brandweermensen agent en ambulancehelden dat u allen bent denk je eens in onderandere gediplomeerd agent hun eventuele gezinsleden zitten regelmatig thuis op hen te wachten zij werken overdag 's avonds en diverse nachten stonden paraat om burgerhuizen te beschermen eind van dit afgelopen jaar wij Nederlanders…

Schuldig zijn drie stramme heren, grotesk in hun driedelig pak, vernielend al het moeizaam leren, systematisch, vak voor vak.…

En altijd wel ergens rampen, hongersnood, ziekte, haat, achtervolging, vernieling en kindermoord. En ik antwoordde: Ja. Toen vroeg zij: Wat doe je liever, blijf je thuis of ga je uit met anderen? En ik dacht na: Bingo, bridge, de boekenclub, zaterdagmorgenkoffie, wijn en kaas, liedjes zingen bij de piano? Niet graag.…

Mijn zuivere grote hoogstammige groene bomen, de vernieling maait als een zeis, in stilte. Klimaatsinvloeden over jaren heen, structureel afwijkend van het groter geheel. Altijd de neiging om te willen leven, haal jouw adem in de natuur, stevig achterom kijkend. Overheen vallen duurt soms.…

Electrolux Er is geen slang op Aard met zoveel slinkse bochten Ik heb nog nooit zó kansloos iets bevochten Geen wezen maakt me kwaad, maar niemand ziet me droever Dan op 't moment dat ik worstel met mijn Hoover Ik ben een redelijk man vol liefde en geduld Maar er is één ding dat me in wanhoop hult Dat woekert in m'n brein dat 'k dingen wil vernielen…

Mijn maag krimpt van het zoute zuur dat mij de vernieling invreet, zo verterend als cognac is geen vuur en ze is ook niet minder wreed. Mijn spieren zitten vol bobbels van ingekapselde rumbonen; mijn kloten zijn stompe knobbels, mijn genen zullen niet meer klonen.…

en zuigt de pannen los steeds verandert hij zijn stem de wind fluistert zingend hij babbelt zich door beukenkruin tart de weerstand van de eik in een eeuwenlange strijd hij doet het water zachtjes briezen of buldert als woeste wilde orkaan tot hemelshoge golven de grote oceaan die water hoost in prachtspiraal stormend raast hij vernielend…

Natuurlijk is er een oplossing 'n natuurlijke een heel natuurlijke waarom veel wat intrinsiek slecht is beslecht wordt, kapot mag gaan, kapot moet en vooral de mannen, de holigans, meer tot mensen maakt DE DIENSTPLICHT Daar, dan leer je oorlog op het echte strijdtoneel en niet op een groen matje in een voetbalstadion Want voetbal is…

Hoe kunnen we terreur de wereld uit helpen als we het zelf gebruiken hoe kunnen we oorlogsslachtoffers helpen als wij ze zelf maken hoe kunnen we geloven in een betere wereld als we het vernielen Leg het me uit en ik leef weer voor de levende en ik blijf niet meer hangen in de dood zeg me dat je geen antwoord kan geven en ik blijf voor altijd…

ik mij blijvend inzetten Met de kunst-talenten mij gegeven Vrede en rechtvaardigheid te bewerkstelligen Dat teksten en muziek dan voorhanden liggen Is in mijn leven opportuun, waarvan ‘Bombarde Rotterdam’ middel zal blijven tussen Dresden en Rotterdam maar ook voor alle steden, streken, landen waar bombardementen ook nu nog een spoor van vernieling…

Allen op de struikelbaan, Wagen lust en rust er aan, Om een eindweegs voort te rollen; Wie het plettend rad verniel’; Wie er steeg of nederviel - Allen grijpen ’t aan, en hollen… Niemand steekt een spaak in ’t wiel. ------------------------------------------------- uit: Gezamenlijke dichtwerken (1871)…

Heer, verniel zijn rijk! Red mij, eer hij mij vervoert. Mijne ziele, met uw zwaard, Red ze voor de boze, Heer! Voor genieters dezer aard, Red ze! vel uw vijands neer! Vol is 't lijf hun door uw goed. Zonen hebben ze in getal, Latend hunne overvloed. Hunne telgen... dat is al!…

Waar kindren van den vreemde trant eigen kracht en licht vernielen, en 't innig eergevoel van het land voor vreemde mode of macht doen knielen, wij, minnaars van het Vlaamse lied, daar zijn wij niet!…

Kijk nou eens bij ons naar het Regenwoud, Waarom zou je vernielen waar je van houdt. Precies! kraste de kraai. Als ze niet stoppen, Helpen ze de wereld finaal naar de knoppen. Mensen zijn inderdaad nogal rare vogels, Alles draait om macht, geld en kogels.…

Van lippen die niet doen dan lieghen, End' tonghen listich om bedrieghen, Verloss' o Heer mijn arme siel: Op dat haer ghift my niet verniel'. 3. Wat voordeels kan dy daer van komen, Du leughenaer? wat salt dy vromen, Dijn tonghe ghiftich ende vinnich, Vol schalckheyts ende dobbelsinnich? 4.…

Of, is uw ademgloed te heet, Ontzie niet, en verniel het! Te sterven op het veld van eer Is echte krijgsmansglorie! De dood heeft niets verschriklijks meer In de armen der victorie! Maar ook de priester van het schoon Laat zonder leed het leven, Wanneer hij in zijn laatste toon Zijn laatste zucht mag geven!…

verte Mensen kijken verschrikt opzij Moeders grijpen hun kroost Gerommel in de verte Donkere wolken voor de zon De blauwe hemel ziet zwart van rook De geur van brand dringt door in ieders neus Huizen worden vernield Kinderen, ouders op de vlucht Kinderen zonder school Speelgoed verruild voor een geweer Gezinnen uit elkaar gerukt Vernieling…

Toen kreeg je de strijd in de huishoudkast; Een fles viel op glazen en borden, De stukken sprongen links en rechts, Een wilde vernielende horde. 't Azijnstel kapot en 't zuurstel in twee, Hun scherven die slierden het zoutvat nog mee.…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel!…