Alle inzendingen over volheid

In de volheid van de maan heeft het daglicht geen schijn van kans. Jouw uitstraling is mijn grootste goed.…

, inderhaast dat lijkt op huid en rijmt op huis als reikende bomen in de straat en hun wortels in de grond die zoeken en genade vinden onder tegels gelijkend op een stenen beeld dat zondaars bekeert tot hun vlees en bloed op een verlaten sokkel zodat het heden nooit vroeger valt dan de avond en de boodschappen, de lege kast, de volheid…

ik leg je weer neer in mijn droom zodat we niet ontluisteren of verzaken in een maaltijd gelijkend op honger, op geannuleerde genade als voorzetsel buiten zinnen laten we de volheid van hunkering doorgronden laten we afwijken van stoepranden, elk fossiel kun je ontkalken samen gaan we bestaan om werelden in kaart te brengen sta…

In 't fries der tempels zocht ik u te benaadren Wat van Uw volheid woekerde in mijn droom, Het kapiteel kroonden acanthusblaadren, De zuil rees statig opwaarts als een boom.…

zomer gedanst uitbundig met de zon gesjanst tot regen je verkoelde en gras nog groener voelde jij kleurde met lage mist het eerste ochtendrood verbaasd staarden de koeien naar de donkere sloot die geen spiegel had jij ontlokte aan de zich openende bloemknoppen een voorzichtig kleuren met liefkozing de eerste geuren voor de volheid…

geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van het onmetelijk grote schemerrijk onvergelijkbaar waar bezit geen status heeft en alleen entiteit zijn volheid…

geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van het onmetelijk grote schemerrijk onvergelijkbaar waar bezit geen status heeft en alleen entiteit zijn volheid…

Leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, ontleen je kracht aan wie je voedt en groei je volheid tegemoet, de landman die zijn ronde doet, verwacht de vrucht in overvloed, leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, draag voller vrucht door meerder lijden, het snoeimes…

Zoals iemand terugvinden, die verdwenen is zij bleef op dezelfde plek en de wereld veranderde Haar terugvinden, verdroogd en gemummificeerd vervolgens jezelf tegenkomen en jezelf gedeeld De tijd die je met haar was en gebleven omwille van aan jezelf denken en jezelf in volheid te zijn De zwarte engel op de linkerschouder tekent op de witte…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

Zo is van u tot mij geen toen, geen nu, Geen rechts, geen links, maar volheid mateloos, Die ik - maar droom te zijn, doch die gij zijt.…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…

steeds ontglipte dichtbij en toch niet aaibaar omdat je het echte contact miste daar waar geven drempelloos opende leek buiten te verschuiven was binnen komen iets dat enkel gebeurde in het eindeloos emotioneel van lieve dromen de haalbare weg van warme huid en vochtige lippen was door vingers aan te stippen maar de volheid…

van de vroege morgen Speels laat de wind zich ruisen Door de bladeren van bomen De vroege herfst regeert En laat het bos uitkleden In een gedaante verwisseling Geeft de herfst zijn prachtige kleuren Stil laat het bos zich kleden In een mantel van kopergroen De bladeren laten zich inkleuren Gemengd met goud en koper De herfst laat de volheid…

Laat kunsten maar groeien en schoonheid ontbloeien, de wereld verrijken; dat wij ze bekijken en voor en door zichzelf laten spreken zonder de volheid ervan te verbreken, eerlijk proberen om ze te doorgronden zonder de schoonheid ervan te verwonden, galant te bevatten in heldere woorden zonder de waarheid erin te vermoorden.…

klaart laat een heldere zomerzon ik was verstrikt in jouw gedachten voelde in wat je verwachtte en speelde mee het was ons strand ik nam je hand gooide je met zand de zee was koud aan onze voeten in eerst begroeten mijn spel kwam snel ten einde toen ik je kuste we samen rustten en ik je in mijn armen nam en jij in alle volheid…

nagenoeg al het aardse, moet ik erkennen nimmer van de pijn der hemelse scheiding te zijn bevrijd alhoewel hardnekkig gezocht en ik afstanden heb moeten rennen het heeft echter niet tot de ware verlichting geleid of, het moet zo zijn als hier beschreven ja, dan heb ik even boven het stof mogen zweven om het gebroken bestaan in alle volheid…

In alle volheid ervaar ik in leegte iets dat ik God noem. God, wat verlang ik naar God om dit eindige bestaan te vullen met een 't niets ontstijgende betekenis.…

Geef ons een wijs hart om na te denken Voordat het kwaad in volheid wordt gewettigd Ontspoord bedorven bloed dat door bloemen Kruipt tot wanhoop gedreven laat wankelen Allen die met licht leven onderscheiden Krokodillentranen van de dood de geest Van het beest en de in boeien geslagen Dwalende devoten in kooien gekluisterd Het is de…

Haar leven aan de bloemen gaf in de volheid van hun pracht. Haar dood zal sterven in de kaalheid van het najaars ontgroenen. Hoewel wij weten dat dat het lot is van elk jaar. Accepteren wij haar lot in het vooruitzicht zonder gevaar; dat zij uniek was onder wat haar onveranderlijk kenmerkte in haar gang door de tijd.…

paarse schaduwen eindeloze lopers voor ons uit, terwijl ik je spoor nauwelijks volgen kan, wat over het inzicht van de horizon reikt geen woord over beide lippen, alleen zichtbaar op de tere huid, tinteling tot in het bot, plekje ingeruimd in ons heelal, hemel vol nectar en ambrozijn, waar het z’n vaandel heeft geplant in de volheid…

Een volheid die de lust lessen zal onder duizend pluizen op het marmer van de nacht en de rust in evenwicht met licht betaald, de echte werkelijkheid schuilt in de schoonheid en uit dichters pen waaruit verwondering stroomt .…

Morgenslierten verademen tot blauwe einders terwijl zon en land elkaar omarmen geuren en tinten het leven verwarmen nieuwe dag, alles vergeten over vroegere winters Doolhof van het leven, wit en zwart dansende vlagen van vreugde, immense blijheid waarin alles wordt gestart alsmaar hoger in zomerse volheid trekt de zonnewagen, boog van bruisend…

klinkers in de straat wijken voor betreden paden, is er geen weg terug geen ogenblik meer om onbehouwen emmers met een onschuldige blik te versjouwen, de vlekken op een muur rond blikvelden weg te poetsen laat staan vergeten keutels te rapen die leken op kruimels naar de uitgang of de ochtend in te slapen om het daglicht in alle volheid…

zomer at in lente bloeide jij je eerste bloemen ik wist dat dan het mooiste fruit zou groenen omdat het geurde in de warme zon de pluk was louter lust jij hing bijtgraag aan lommerrijke takken gaf mij geen enkele rust verleidelijk liet jij je vatten ik kaal geen bomen voordat de herfst ze zal schonen dus siert jouw oogst de volheid…

Doof ben jij voor lovende woorden van zonden ben jij je alleen bewust al stammen die uit een ver verleden van toen ik jou nog niet had gekust jij spookte door de zware hoofden van slapeloze geliefden van weleer legde bij hen jouw vragen neer de dwazen vroegen, kregen meer mijn lippen op jouw grote mond voelen de volheid van jouw kus zo…

Als onwisselbare schat Draagt de ziel heur rijk gemis Door de bonte wildernis Van de grote mensenstad: Heel de volheid van haar hart, Nardus in zijn broos albast - O te liefelijke last Voor dees markt van vreugd en smart!…

‘slaap maar, zei je slaap maar zacht’ het denken druppelt in ogen, vermenigvuldigt kijkt bevend om vindt verteert en onterft dan de dagdromen dagelijks nabij de tijd die in volheid staart naar hoop in stilte terugkeert onder het geroezemoes van loshangende woorden als een wereld in de regen met vleugels aan aanwezig als…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

De volheid van halfslachtigheid vraagt om verbazing, stille verwondering op het schiereiland van genot hangt het om niet en renteloos te leen slechts bereikbaar over een smalle strook geplaveid met de toon en het timbre van volle tintelende klanken en de kleuring van het ongeëvenaarde vleugelslagen geboren uit zebrapatronen ouverture van…