Alle inzendingen over zeisen

De honingbij geeft hem honing, buiten staat de stalen zeis. Hij is vandaag alweer de koning, om zijn hals hangt de eerste prijs. En het woud zingt een voorjaarslied, hij luistert vreedzaam en bedeesd. De bomen schudden hun wilde haren, en lachen om dit lentefeest. En zo trekt hij door de aardse jaren, met een wijze witte baard.…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

ik ben vanmorgen op weg naar mijn werk gegaan fiets altijd dezelfde route vraag me al mijmerend af of wonderen nog bestaan bij het tuincentrum van Wiebe Wesstra zie ik een onbekend knokig figuur in zwart met een lange scherpe blinkende zeis staan ik verbaas me zei hij dat jij hier nog bent omdat ik je heel ergens anders halen…

kasseien, regen, kou … een helse reis ‘La douce France’ ligt niet in het noorden de beulen die hun eigen lijf vermoorden betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt…

Water omspoelt mijn knoken, Vult gans mijn lede karkas Mijn zeis meegesleurd de diepte in Ik kan net met mijn vingerkootjes De rand van de aardkloot begrijpen Ik wil schreeuwen! Hulp vragen aan u, maar u Hoort mij niet… Eenzaam en alleen zal ik De verdrinkingsdood sterven… En dan plots, ontwaak ik!…

Mijn tederheid mijn verdriet mijn lied is als het geluid van een zeis die door tarwe maait een lied dat muren naar beneden haalt, je mee neemt naar de hoop van de zon overgoten rivier troost in de opeenhoping van mensen waar de dood rond maait de ziekte om zich heen slaat bevend huilend naar adem snakkend de mensen…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

De gens Van Zeiss van Bessen Coorenmael Sinds eeuwen aan fort Doorenweerd verbonden Hun oorsprong stammend van de IJsselmonden Verzwakte, zonder nakroost, per gemael Baron de Clyotard van Tetteroode Uit Kleine Schaers, het oude hoge huys Via endogamie met Brakell Buys Verwant aan 't oud geslacht van Clufftezoode Verdoemd als…

venijn En de verraderlijk zwenkende stroom Van zijn en worden Tussen angstdroom en fantoompijn Op een korrelige krantenfoto Staat zij in een verkrampte pose Nu is zij vermist En voedt ze de kindse geruchten Dat ze door een dorpsgek werd ontvoerd En aan de spijlen van een klam bed geketend Met doorligwonden en een verbeten grimas Op de zeis…

onwerkzame longen rode en groene lijnen waaraan mijn ogen zich vastpinnen lezen golvend jouw lichaam naast opspringende cijfers als tussen strakke lippen zwijgend woorden hangen aan de spoedeisende wens het noodlot terug te dringen zetten magnetische krachten mijn rubberen benen vast te kort geleden velde jij de man die wilde zeisen…

beul vertoont geen spoor van mededogen te sterven als een strijder lijkt je lot je voelt je als een schurk op het schavot de hand beschermt een kruis, het hoofd gebogen een droevig beeld van leed en onvermogen wanhopig richt je nog het woord tot God je leven komt als film voorbijgeraasd van wieg tot graf in amper twee seconden de man met zeis…

ik sluit vriendschap met mijn veer glanzend room witte crème met een roos als weleer op mokka bruin papier de periode van het zonnige zuiden met de pijn van de zeis die door tarwe maait onder de stekende zon van het zuiden en wat de ene mens de ander onnodig aan kan doen herinner je mij ?…

Zij duldt van tijd geen dwang, zelfs als zijn zeis De jeugd en glans rooft van haar lippenrood: Tijd deert geen liefde op zijn korte reis En heeft geen vat op haar tot aan de dood. Zo er bewijs is dat ik dwaal hierin Dan schreef ik niets, en werd er nooit bemind.…

Neen, 't is een maaier: klankloos scheert zijn zeis De horizon; en plots'ling zilvergrijs Vliegt langs de ketting uit golvende schalmen: Hij, boven de aardewelving, machtig, zwaait Zijn cirk'lend blad - 't is of het suist - en maait De spokig vallende oogst van bliksemhalmen.…

altijd overal aanwezig de hamer creëerde naar jouw beeld het land dat ruw ontwaakte door de kanonnen van de Aurora door de roep om vrijheid van hen die zich schaarden achter idealen paranoia vervormde je grilligheid verkilde je hart en vervreemdde je van de arbeiders en strijders die je verstootte als vijand van het volk - de sikkel tot zeis…

Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust? Dood, droom en lust staan met gerede handen Om ons gelijk een kienspaan* te verbranden. Wie rukt ons weg voor wij hun vuur vervallen?…

taboe en dat kan schaden Tijdens De Lange Mars door modderbaden Raakte de mens verschrikkelijk op drift De Sprong Voorwaarts zat toen nog in de lift De vrouw van Mao liet zeer vastberaden Haar kind, verwekt tijdens de lange reis Geboren worden maar nam het niet mee De hogere rangen werden steeds gedragen En zagen niet de engerd met de zeis…

Kijk daar komt heer Dood weer aan, met zwarte pij en zeis op pad, om bij hem of haar, na ziekte, ongeluk of zatheid van jaren, onverwijld de ziel te halen. Bij aankomst wordt niet aangeklopt: heer Dood kent zo zijn rechten, er voltrekt zich immers geschiedenis, want wie nog is, is spoedig was, voorbij is al het vechten.…

Het denken over onszelf voorbij de middelwaarde, die onze eigen dunk versterkt boven het massale vrije veld; zal ook uiteindelijk dit denken niet sparen, wanneer de zeis ons neermaait met geweld.…

magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen de verf dorsaal wrijvend de zeis…

verschuilen tegen zichzelf blijken te geloven dat de dood voorhanden is wanneer ik het tuinieren staak en mijn gekooide ren levenloos verlaat - ik huiver niet maar wens dat zachte handen me zullen dragen - achter het venster Oktobert de regen zich in een harnas van mat geslagen glas, het licht onteerd van de maagdelijke glans huivert als de zeis…

het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend aanwezig en als het middag is hoor je de aanslag op de piano lichte ivoren veren in gewichtloos goud van het glas en lood venster struiken groeien in de tuin de zeis…

radeloos evenwicht vond Het schip ligt aangemeerd Dan scheert een meeuw Hapt naar jouw tepel De zoetzure bes Die verschrompelt in de ijswind Ritselend door zwart lover Als in een vergelend boek Een slavenleger valt onze boomgaard binnen Wiedt het onkruid dat verstikt De kleuter die in de struiken in de modder peutert Luistert naar de zeis…

het hart Op zoek naar zichzelf Tatoemb, tatoemb, tatoemb, tatoemb Genietend van de regenboog Zon en regen samen in balans Gestaag de bloedstroom Volwassen door ervaring Tatoemb, tatoemb, tatoemb De spiegel laat de waarheid zien Rimpels in het water De toekomst het geheugen van nu Wat was het toen mooi Tatoemb, tatoemb De zwarte zeis…

wind woelt door het gras een zeis die lucht snijdt door hardgroen tapijt breed omgeslagen op zware klei nat en breed een hark met wilde steel beweegt naar de vesting van de dijk doof in rust voor de halmenkust waar bovenaan hekken als verwaaide stutten staan een wijde rok die traag schokt om het lijf ruw als een windvlaag in het…

weldadig als een bruisend bad een oord van diepgang en vertier de levenslust van mens en dier vond in Den Haag zijn habitat de zon streek alle plooien glad van Duinoord tot aan Laakkwartier de tuinman (hij uit Ispahaan) passeerde mij met gulle lach vergeten was die zwarte dag toen, spoorslags, hij te paard moest gaan toen ik, met zeis…

Ik kende de moeilijke jaren verliet het speelse leven wilde anders denken voelen draaide 's zondagmorgens dikwijls een plaat "Old Mac Donald had a farm" de wijs ving aan _ slaande maat zeisen welke zelf maaiden dansten tussen vrije varkens en kippen op een rijke boerderij zonder geld waar het wereldlawaai verstomde bij zuiver bijengezoem…

En als die man ooit komt met zijn zeis, betalen ook mannen aan de top 'n prijs. Niets is oneindig of zonder een reden, straks zijn ze schimmen uit 't verleden.…

gezag van haar bezetter zonovergoten en niet vermoedend op een doodgewone zaterdag verzamelt zich de gemeenschap dan scheidt haar woeste woede van mannen en vaders samen met de vrouwen de kinderen en hun moeders gruw gruwelt gruwelijk zo als dood en verderf zaaiend zinloos moordend de ss hen daarna het leven neemt als mannen met de zeis…

genoeg in huis om te tonen – en hij wacht hem nog even geduldig op – jaren zijn verstreken maar niet oud en het harde werken loont nog steeds met op tenen lopen en een overdosis stress en zij houdt het allemaal voor gezien plukt hem met een huizenhoge alimentatie – en hij wacht niet meer zijn geduld is op en de zeis…