Alle inzendingen over zuilen

Ik sprak enthousiast over 't Parthenon, Hoe 't op verende berg zweefde, als een blank Snaarinstrument, dat door zijn zuilen, rank, De wereldlucht tot aan de horizon Maakte tot één akkoord van marm'ren klank - Toen plotseling een draaiorgel begon Door de open deuren, dwars over 't balkon, Te spugen zijn kwijldraderig gejank.…

Heel even staat hij in een bui van veren een korte sneeuw een kolk van kleine pluimen weerspiegeld in de vloer een ademloze vrede terwijl het schot weerkaatst tegen de zuilen.…

Daarbinnen steunt een sterke, vluchtige zuil kort bestaan, dat zich ras zal begeven in een tijdloze, onbekende muil.…

Bij mijn lange reis door het waaiende duister van de stormende levenszee verlang ik naar een vaste rots boven de kokende golven om stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan…

II Er is een poort - Twee kapen van koraal Zuilen omhoog: welvende bliksem spant Van top naar top zijn roodgetakte brand, Plots'ling koraal zelf, groeiend, straal na straal: Dat is de Lichtpoort Equatoriaal; Vlammende wonderboom aan elke kant En tovergroei van bliksem-slingerplant Strepen met rood het zeevlak, blauw als staal.…

gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel het plein van ontvoering de laatste blikken van herhalende ontroering de kelen die schreeuwen onder drukkende verstikking ingesloten door haast gestorven panden beschijnt een eeuwig licht de betonnen zuil…

Die zuilen verbrokkelen opeens bij het geringste zuchtje liefde. Zij storten in als een kaartenhuis bij het geringste zuchtje wind. Dit jaar vieren wij het laatste kerstfeest zoals van oudsher. Weg met kaars en kerststal! Het kindje heeft die stal niet langer nodig; hij heeft een plek gevonden in ons hart.…

Die zuilen verbrokkelen opeens bij het geringste zuchtje liefde. Zij storten in als een kaartenhuis bij het geringste zuchtje wind. Dit jaar vieren wij het laatste kerstfeest als van oudsher. Weg met kaars en kerststal, want het kindje heeeft die stal niet langer nodig; hij heeft een plek gevonden in ons hart.…

De maanschijn hangt, als een brug op zuilen van kristal, over een vale heide onder de eindloze hemelhal. Naakt en bloot de wijde heide..., als een kerkhof naakt en bloot... Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood?…

heb ik simpelweg overlegd het een verhaal te noemen iets dat te maken heeft met wat geluidloos zoemen binnen een bepaalde tijd dan wel over de dag verspreid liefst binnen vierentwintig uur rijmen is verplicht maar niet achter elkaar dat wordt te zuur en valt men in zwaar verdriet allerlaatst lijkt het op moraal langs een langdradige zuil…

door het grijs van lood brandschildert zon de kleuren in het marmer de vloer is wit dooraderd gepolijst met vele handen uit een lang verleden tijd zuilen dragen in etages stukjes hemel naar de toren in een luchtgeschilderd paradijs heiligen staan nu vooraan hebben voor de Heer geleden prevelen bevroren zijn gebeden hun litanieën…

Nog staat het middenschip nog strekken zich de bogen Buigen moet de rots om tot het dak te komen Oude steen staat hypostiel in nieuwe wand verzonken, komen Kwelling en Kwansuis-dat alles was hier altijd al Verstomd vermomd is nu van alles van Godsmoeders tot de kaarsvlamschaduwen op palen nog Fluiten gespolieerde zuilen Hera’s hymnen uit Het…

De kleur van het trotse Breda schemert zacht binnen slanke zuilen, hoog in de toren, wiens roommantel blank glanst bij avondgloren, straalt over de Markt vol lichtende pracht. Zingend klokkenspel met galmende kracht zendt zijn klanken door het duister, treft oren van ieder, wie het luiden mag bekoren.…

Of gij ’t rekt of openspart Met blazen, proesten, poffen, brommen; Al sticht ge er zuilen of kolommen Voor ieder uws gelijken Bard; Ik zal het aanzien zonder pruilen; Ik wil Paleis noch Erezuilen, Ja, zelfs geen plaatsje in uw hart. -------------------------------------- Horatius: "Ik heb een monument voltooid, duurzamer dan brons,…

Wie eens zijn stem het glorieuse klagen heeft gehoord, ziet in de nacht hem als een zuil van bloed onder de lage hemel. een stad in vuur, die alles heeft geboet waardoor òns leven leven is geweest. een donker vuur dat eeuwig klagen moet, een donker vuur dat eeuwig klagen zal tegen de zwarte klaagmuur van't heelal.…

Zuilen en muren streven lijn naast lijn omhoog, en elke steen is koel en rein en leeft in een onttogen orde. --------------------------- uit: 'De stad in', 1964.…

Wij gaan, wij gaan - maar met de minste spoed; profetendromen, stelsels en gebeden waaiend om ons als wind om zuilen doet. Strijdend voor 't leven, listig en verwoed, als onze vaadren met de draken streden, zullen wij gaan. Maar langzaam. Voet voor voet.…

Daar waar wolven weer gaan huilen over het nachtelijke veld van drie verloren zuchten en een hand vol wisselgeld smeekt een priester in het maanlicht als zijn knopen zijn geteld de volle maan genade voor wat nooit werd doorverteld Achter nachtelijke zuilen wordt er aarde afgepeld voor een dodelijke zonde en een doodgezwegen held door een…

En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.’ En zingend slingerde om het marmerblank De meisjesrei een smijd’ge rozenrank. En de éne roos was blank als duivendons, Als maagden-onschuld – Jonkvrouw, bid voor ons!…

Tandenstokers, steelsgewijs ontsproten, zouden zwellen tot gedraaide tafelpoten, katoenen knoppen zouden openscheuren tot pluche harten die naar franje geuren, En op de bergen zouden gipsen zuilen staan Die gipsen druiven huilen.…

Wegkwijnend naakt, dat lijdt aan verlangen Soepele lijnen, poëtische kleuren Hash, brandewijn, om zijn kijk op te fleuren En Montparnasse in zijn doeken te vangen Filosofie en gedichten aanhangen Verzen vergarend om zich op te beuren Tedere zuilen uit steen los te scheuren Steeds in gezelschap van Maldoror-zangen Zwijn zijnd plus parel…

Gij staat boven de massa, als boven 't dicht Weefsel der zee een zuil, de Noors-basalten. Gij hebt het rode vaandel opgericht, Toen het, een vod, lag op de vuile vaalte, Wapperend stralende voor elk gezicht, - Gij, Man van edel en zuiver gehalte. Gij stierf. Waardoor?…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

Aan het einde van mijn langste schaduw absorbeert het diepste zwart, onverlichte zuil die de kristallen nacht van stilte zal doorbreken dat het in de gelaagde stenen de wil tot spreken ijler dan nog in de ongeboren dood, gaat de horizon over in een andere horizon, gedragen op een roerloze schaal.…

Tandenstokers, steelsgewijs ontsproten, zouden zwellen tot gedraaide tafelpoten, katoenen knoppen zouden openscheuren tot pluchen harten die naar franje geuren, en op de bergen zouden gipsen zuilen staan die gipsen druiven huilen.…

Met de loop der jaren had ze een muur van ongeneigdheid gedrongen een cursieve villa met doodlopende gangen gebrouwd en ik liep hopeloos verloren in haar heikel decor rologend van tafel naar kast blievend naar houvast haar hondse blik plensde als zuilen van regen de klankkast zo klinkt het zo botst het falsetto als een kalebas met rotbui viel…

Zo handhaaft zich het eeuwig evenwicht: Een helft van de aarde is donker, de and're licht; Lag er geen drek om heil'ge Simeon's zuil?…

toont een moeilijk patroon Een lijn die kronkelt zonder regelmaat Cirkels in motieven verdeeld Als een iris, een vingerafdruk Daaromheen de schil Tegen verderf bestand Leidt hem honderd eeuwen verder Tot de vorser hem vindt -Verzonken in een turflaag- De levensloop van de plant voorspelt Aan de meeldraad ontsproten Zoekt hij de smalle zuil…

De maan bescheen de vijvers van Granada, de zon bescheen de zuilen van ons Thebe. Je arm was broedplaats voor de vogels van Messina, mijn dieren trokken jou per winterslede. In welk verdoemd en onherbergzaam noorden werd alles anders, raakten onze namen op drift, tot wij elkanders naam verloren?…

groenig licht met zijn lange sprieten, verlangt de verf is afgebladderd, roestige vlekken verraden gebrekkig onderhoud, een scherpe geur doordesemt dit oude, verlaten huis en besmeurt het behang met groezelige vlekken klimop woekert langs de muren, salpeter kristallen glinsteren, ze getuigen van lang vergane glorie langs de kalkstenen zuilen…