Alle inzendingen over soort

Een vreemd soort lente. Een pasgeboren naam.…

vanzelf ben in mijzelf vol herinneringen binnengedrongen forceerde de sloten en verbrak de spinraggen nu engelen rond mijn schouders zij speelden een belangrijke rol in dit drama mijn denken moest veranderen mijn gedachten zijn nu als een tuin denk aan de zaadjes, het ontluiken zie de bloemen hoe zij pronken om te behagen omvat het juiste soort…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

Vooruit, doe je ogen maar even dicht ik wil je nog wel een keer die cyclus voorlezen, die is heel mooi, heel mooi, een soort niet mislukte toekomstroman. Ik weet het zeker , mijn moeder heeft het glashelder die ene nacht gezegd, over behelzen, vermakelijkheden, echte liefde het redden van een humeur van levensgevaar.…

bestaat Men groeit verder weg van zijn nageslacht er is nooit daarover gepraat, ik had er zelf nog geen weet van nóg een atmosfeer tussen hemel en aard' Waarin ik verderaf kom te staan van mijn kinderen, deze late gang kan men kennelijk niet verhinderen Het lijkt me een weg die men als individu alleen moet doorlopen het is een soort…

We zullen zien, mijn prille boreling De herbergier leende hen een lantaren Boven de stal stond een soort megaster Drie wijze astrologen van heel ver Wees deze op Het Kind en engelenscharen De herders in het nachtelijke veld Werd aangeraden ga op kraamvisite Er klonk een lied voor massa en elite Dat uitkwam wat al tijden was voorspeld…

het was buiten beladen vochtig in de donkerende lucht waar druppels aan takken groeiden en vielen zonder regen een klammige stilte dreigde en maakte alert ik hoorde vage geluiden die ik niet kon thuis brengen in het verlaten park een soort zich mechanisch voortbewegen met de smaak van nieuw in vreemde techniek vrijwel onzichtbaar…

Zo’n joch van twee, met vragen in zijn oogjes en nog een luier aan, vertedert vrouwen. Ha, dacht ik, da’s iets om op voort te bouwen en in mijn Pamper vroeg ik haar dus droogjes: “Zo’n luier, vind je dat niet schattig, meid ?” Maar zij werd woest, en ‘k voelde nattigheid...…

Eerst moesten de biljetten uniform Nu wil men ze bij voorkeur tóch lokaler Zo is voor menige beleidsbepaler Het achteraf herstellen weer eens norm Nog even en een megabrein besluit er Tot briefjes met Hals, Vondel en De Ruijter…

Maar van geleerden en wat zij beweren, hoewel aantoonbaar van dezelfde soort, hadden die schedels echt nog nooit gehoord. --------------------------------------------------------------- de oudste resten van de homo sapiens, Omo I en II, zijn opnieuw gedateerd en blijken niet 130.000 jaar, maar wel 195.000 jaar oud…

Welnee, ik ben er ingestonken en neem me één ding voor, aan dit soort grappen doe ik niet meer mee. Zestig € cent per gesprek en ik heb ze wat gebeld maar als ik één advies mag geven, ik ben erin gestonken en wie dit ook lezen mag, luister naar mij en stink er niet in!…

Door dit soort liefde, van die naaste naast je, die een luisterend oor gegeven heeft, merk ik weer dat na een tijdje deze dichter toch weer dichter bij het heden leeft.…

moe gestreden door eigen religie scheidt de ziel zich van mijn wezen construeer ik zo een soort antipathie wat menig mens zal doen vrezen blik ik in mijn eigen kathedraal zie het zwarte aan de macht beeld dan een vertekend verhaal zo draai ik mijn rondje in de nacht kom vanuit de afgrond opgestegen en dans over grijs gedraaide platen…

Een lange wandeling aan het strand water, zand en niemandsland Gedachten verdwijnen met de golven zij worden onder zand en schelpen bedolven Uitwaaien, de honden rennen om me heen zij genieten net als ik ook van top tot teen Het is heel stil in mij, een vreemd soort rust waarom ben ik niet geboren in 'n plaatsje aan de kust ?…

meer stopt de pijn en verdriet Je de schuld bij jezelf zoekt het even niet meer ziet Jezelf kleineert in alles wat je doet Je gevoel je aantast in droevig gemoed Weet dan…..dat jij uniek bent van onschatbare waarde Een bijzonder wezen op deze aarde Jij bent jij gewoon zoals het hoort Zij die pesten zijn dom weerzinwekkend in hun soort…

Ik heb jaren niet om je kunnen huilen geen traan heb ik toen kunnen laten nu is er eindelijk een soort bevrijding en kan ik er om huilen, en erover praten. Ik had nog zoveel willen zeggen nog zoveel willen vragen ik had nog zoveel.... ........... misschien teveel ?…

Volgens haar is het zijn een soort van kring. “Ik heb mijn eigen ik verloren” – hoor je van haar, Terwijl zij het gras in strengen deelt met spoed. “Jij hebt je ware ik nog niet gevonden”, - zegt de Maan, En een uil voegt toe:”Oehoe…”…

Al dit feesten leidde tot een soort van ultimatum kwam dag kwam doel kwam eind Ik duwde je weg op de fiets net als bij de Spelen maar dan minder enthousiast we hebben niet verloren leerden doden en bekoren hadden ‘t beste met elkaar voor Waar wacht je op? Tot je me ziet huilen? Tot je sterker bent?…

aan rituelen zoals u uit de voorgaande regels kunt opmaken voor mij is een laatste keer wat het ook mag zijn telkens weer een afscheid zo'n schelpje bijvoorbeeld maakt het afscheid tastbaar zolang het onder handbereik is heb je misschien wel een aanzetje tot een eenvoudig gedicht noem het naief voor mijn part maar ik hecht aan dit soort…

Dat was een soort garen. 'De meeldraden kan 'k als spaghetti verkopen,' dacht Appie, daar winst 'm wel zinde. Hij trachtte - hij wilde z'n zaak laten lopen - met koperdraad klanten te binden. Met pijn werd tenslotte het blondje de bruid van een kerel, een platinablonde. Die trok toen d'r kleren van prikkelraad uit.…

toegankelijk zijn voor anderen omdat ieder een eigen instelling heeft die afgeschermd kan en mag worden naast een bewust deel aan te gaan met anderen in zoveel vormen als dat er mensen zijn waarbij het belang van respect voor en vertrouwen in bij grote aantallen en speciale groepen uitermate omvangrijk is omdat er net zoveel soorten…

dit jaar weer kilometers film uit honderdtwintig landen Tachtig procent van onze bejaarden tellen nog echt weer mee thuis met een eigen pc In de Theems zwemmen weer vissen in Nagasaki groeien bomen uit radio-actieve deeltjes gespleten tot hoog aan de hemel Op Madagaskar is tachtig procent van de bomen gekapt tweehonderd onbekende soorten…

Waarschijnklijk hebben de etters hun lesje wel geleerd: voor dit soort rollenspel kun je beter een tok dragen.…

hoe zo, met dit soort messen? zelfs een konijn zou dit niet fressen puree te flauw en veel te droog -wat zout of jus misschien? mijn favoriete stamppot niet te eten 't stampen zeker net vergeten het is hier boven veel te warm -ga lekker zitten op het groot terras om daar te kijk te zitten?…

Iedereen bij de blauwe wereld per land gerangschikt.. per soort. De rust, die stille impressie vermeende beschouwing, bijzonder speciale mensen, blauwer kan het soms niet. Blauwdenkers zijn idealisten. Er zouden slechts een handvol soortgelijke blauwe diamanten in de wereld bestaan.…

De barman met een Franse moeder heeft jarenlang in Portugal gewoond zijn adhd kent vanavond werkelijk geen grenzen Ik drink als een spons, vind het waarachtig beter smaken dan thuis Een merkwaardig soort vreugde -na een wijn en twee bier- maakt zich nu meester van me Het gezicht voor me spreekt aan één stuk door, de mond…

Ze had beloofd goed voor hem te zorgen -haar nieuwe hondje- en zat vol plannen: dacht na over welke soorten voer en voldoende beweging in de morgen Maar na een tijd, werd het voor haar een sleur wees ze hem keer op keer de deur, maar wel, steeds midden in de nacht Zo rond half twee, om twee uur soms dan sleepte hij zijn spullen…

Ik zet het raam open om mijn ijle geest te laten wegvliegen maar er gebeurt niks, de kou waait waardepapieren op de tafel weg op de grond en cirkelende kou en vlagen verleden komen me opzoeken, ik pak mijn pen op en probeer mezelf te laten ontsnappen in een apart soort fantasie-land van eigen wetten en van dromen en hardnekkige concentratie…

Als toneelspeler was je een soort zwerver en dief, niet bijster geliefd, maar je rooide het om het duurste huis in Stratford te kopen, meerdere huizen en landerijen. Zo nam je wraak op de nare mensen die nooit in jou geloofden. In je verzen verwerkte je de gemene kwetsingen. Je dikte de boel aan als een literaire sjamaan.…

Niet zelden is zo'n soort gedicht geflopt. Het vakmanschap waarop de schrijvers bogen, mist zijn effect, het blijft een dapper pogen, dat strandt en onverrichter zake stopt. Neem mij niet kwalijk dat ik het probeer. De drang ertoe kan ik niet onderdrukken, want verzen zijn mijn enige verweer.…