Alle inzendingen over voorzichtig

't Venusdiertje trad voorzichtig uit het zalig zondennest; 't wipt de tram in en doorzichtig nu naar huis de dorst gelest. ------------------------------------ uit: Verzen, Mechelen 1918…

Nu nog ben ik dronken, dronken en stil, en zit ik maar stilletjes wat te dromen; wees voorzichtig en doe rustig met de dromer, gooi zijn droom en zijn fantasie niet stuk. Want hij weet dat hij, straks met April, weer vrolijk wordt als de lente zal komen, dat hij reikhalzend uitkijkt naar de zomer. En hij tranen huilt... tranen van geluk.…

Hoe dan ook, er kwam een mannetje aan waardoor je blik opeens werd aangezogen, een en al zwarte hoed en zwarte ogen, voorzichtig schuifelend, - en jij bleef staan. Kloos, zei je, toen hij bij het hoekje kwam - een hoopje mens, maar toch een zo geachte, dat je, eerbiedig, op een afstand, wachtte, en, ongezien door hem, je hoed afnam.…

Je beroert de foto's met je handen en ziet overal dat lieve gezicht en dan, aan het einde van de dag sla je het foto-album voorzichtig dicht. Je weet dat je moet doorgaan het leven staat niet stil je moet verder met je eigen leven en dat was ook haar laatste wil.…

De zon daalt over je graf Stralen schijnen geruisloos Ik kniel voorzichtig neer Mijn tranen lijken eindeloos Ik laat mij los in verdriet Samen wilde ik met jou zijn De dood ging tussen ons in staan Wat overbleef was die enorme pijn De zon schijnt over je naam Het voelt alsof je even bij mij bent Je handen..je lach..je stem Lieverd jij…

de laan der lanen parelt in de zon de krokus heeft een paars tapijt geweven Café de Posthoorn blijft de gulle bron alwaar bezoekers aan hun glazen kleven Hotel des Indes start een tweede leven en kruipt voorzichtig uit een flets cocon Den Haag is hier gewoon Den Haag gebleven de baksteen blijkt veel sterker dan beton Couperus kijkt, gebronsd…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

ik voelde nog de warmte van je jas die ik voorzichtig aan de kapstok had gehangen vleugjes jij waren in de hal gebleven als eilandjes leven van jouw spirituele aanwezigheid je dirigeerde ongedwongen de heerlijke sfeer die jou vanzelfsprekend eigen was je nam altijd de grote wereld mee zoals jij die kende en voelde vol spirit…

schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten in muren en in het kruis rond haar hals schuif voorzichtig…

nu de stof van puin uiteen waait welke werpen we van ons af in verlaten straten van de stad welke houden de klank aan van een viool onder de sterrennacht welke woorden verdwijnen in het zwarte water van de tijd welke woorden keren terug houden we vast welke verwelkomen het licht koesteren we om niet te vergeten welke vragen om voorzichtigheid…

Ik geef het water, niet een plens, maar voorzichtig en maak de aarde een beetje los. Ik haal het onkruid rondom het beginnende plantje weg, ik zorg dat de zon het niet verschroeit en dat de kinderen het niet kunnen vertrappen. Het sprietje groeit uit tot een prachtige plant.…

stralend of heel broos Ik kijk naar anderen die mij voorbijgaan waaraan toch niemand iets bijzonders ziet Maar ik, ik zie een kleur die overheerst en richting geeft aan mijn gevoel en aan mijn zekerheid dat ik de goede koos Soms kies ik voor een harde tint Meedogenloze strepen komen fors uit mijn palet Maar ook is er de zachte streek voorzichtig…

Blaast zijn warme adem in de grond De bodem opent zich in vruchtbaarheid en geeft geboorte aan dit nieuwe leven Trots laat de aarde ons weer genieten van een warme deken vol lentekleuren Lammeren dartelen in de weidegronden Een zuiver genieten van dit schouwspel De aarde nevelt zich in warme kleuren en schildert de zoom aan de horizon Voorzichtig…

voor water, daarmee haar lievelingsdier genas, dat haar nog jarenlang van melk, van kaas voorzag tot op een dag haar tijd was volgemeten In de zomermaanden klinken verdwaalde stemmen van jeugd in vreemde talen zij zijn hier op bezoek, vervelen zich krassen hun namen in houten palen Stemmig zwart gekleed lopen zij de oorspronkelijken voorzichtig…

Ik nam jouw haren in een strengetje en vlocht er mooie vlechtjes van zette het vast met vlinderstrikjes en was van jouw puurheid in de ban ik streek de kleine plukjes voorzichtig uit je mooi gezicht vol liefde straalden jouw oogjes je blik zo lief op mij gericht ik nam jouw kleine handje en legde het in mijn eigen hand een siddering ging…

voorzichtig zou ik de takjes buigen, nieuwsgierig wat zich daar bevond. verwonderd, blij verrast pakte ik zijn handjes vast, tilde het behoedzaam van de grond. ik zou, ik zou het in mijn armen nemen, op handen dragen, knuffelen en zachtjes strelen.…

op het verveloze bankje enigszins naar achter gezakt door jaren van steun zet ik me neder terwijl ik tegen planken achterwaarts leun voorzichtig weliswaar ik hoor immers ouderdomsgekreun een onvoorspelbaar gebaar van dragende flanken ik tuur voor me uit zie de rustende aarde waar graven met marmer zijn aangeduid in…

dromen aan mannenhanden denk wil ik jou daar tegenkomen bij wijze van ´n godsgeschenk dat zomaar uit de hemel daalt langzaam voor mijn voeten neer en mij liefdevol onthaalt zodat ik eens temeer dansend in jouw armen me heel dichtbij je voel een lijf om aan te warmen jouw diepe stem zo zwoel krachtig maar toch zacht voorzichtig…

decoratief geëscorteerd door speels dwarrelende mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen gelegen tussen madeliefjes flirten we met de middagzon en zien geen enkele schaduw aan het hemelse plafond we dragen de lente op onze handen heel voorzichtig…

Vlak voor ik m'n ogen sluit; Wees voorzichtig, en kijk goed uit! En als iedereen ontwaakt, en een laatste geeuwtje slaakt, Zegt de nachtvlinder: Ik ben zo moe! En langzaam vallen de oogjes toe!…

Als mijn hand een brug kon zijn een brug voor al jouw vragen dan wees ik jou de overkant voorzichtig langs de leuningrand en hielp jou daarbij dragen Als mijn oog de maan zou zijn een maan voor al jou zwichten dan trok ik met mijn zwaartekracht aan blauwe ogen die dan zacht weer sterren deden lichten Als mijn kus de zon kon zijn een zon…

Oh Grote Godheid niet om te stoken gij moet zo lopen dwars door de Leidse Hout Sta op en kom dat bed uit voor dat machtige circuit van de Zorg en Zekerheid want al is het nog zo koud en vriest het dat het kraakt met de bloemen op de ruiten Voorzichtig het is glad buiten zorg dat je niet van de weg raakt de auto rijdt meteen voor wacht…

De wind is neergestreken, ’t kristallen kunstwerk zou kunnen breken, voorzichtig laten de eerste zonnestralen, zich door de takken dwalen. En langs ‘t bevroren water , staan hazelaars stil, verlaten, hun broze takken fijn beijzeld, door witte rijp gegijzeld.…

geplakt over niet willen deugen over anders zijn de echo van vader zijn stem “stom geboren nooit iets bijgeleerd” weerklonk in de diepte van haar zijn tot het moment dat zij die steen verlegde kracht in zich voelde stromen alsof de wind haar voeten en haar haren op tilde haar lusteloosheid haar verliet in haar ogen glansde heel voorzichtig…

had nooit verwacht dat je rauwe basstem zo teder bewonderingen kon toefluisteren dat je kolenschophanden zo voorzichtig mijn gezicht zouden liefkozen en je grof gegroefde gelaat zo prachtig kon verzachten in geloken genot ben doordringend geraakt dat je volkse grote bek zo verstomde in stamelende woordjes vol lievigs dat je grote Vikinglijf…

een stem wacht, vrijwel vergeten ik schrijf een lange brief als trouw benader voorzichtig de eerste bloemen tussen woorden het was een slecht jaar waarin woorden zelden groot waren gekloofde lippen dronken wijn werden vrij en vrijer, speelden met geboorterecht en het thuiskeren in een stip want wat is een dag een mooie dag…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

vreugdevolle monden in momentjes van beleven samen zittend rond tafeltjes soms als span apart in een stil verstaan wist ieder onbetwist van de tere plekjes, de traan onder houten binten was het genoeglijk praten rond kiekjes van nazaten het verre Canada kwam aanrakend, omarmend dichtbij er was zo jou, zo ik, zo wij ik plaats met voorzichtigheid…

Als de vorst z’n kroon afzet, voor een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren voorzichtig over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, onder witte mutsen door de sneeuw gehaakt over de tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen over glibberige paden heeft ook zijn stil verlies gekend tussen…

verveel me overval me met alle grote mensen dingen laat me zingen van dingen die voorbij gaan die vervelen spelen spel me je woorden voordat de zon opkomt in mijn hoofd verdoof me niet langer geniet vol verlangen naar meer naar jouw verleden mijn heden vergeet ik verlies ik je in mij zink in mijn lichaam behoedzaam voorzichtig…