Alle inzendingen over openheid vrijmoedig hart

ik zoek een deur ik zoek een ingang ik zoek een toegang jouw betonnen hart is hermetisch gesloten, maar ik blijf zoeken, blijf eindeloos zoeken, naar een toegang een opening een kiertje een gaatje om al tijgerend, terwijl jouw granaten gierend uiteenspatten vlak boven mijn hoofd, binnen te raken en binnen te blijven…

met wind breng je het bladstil loof tot suizelend bewegen jouw stralen zon lichten de schaduw op en warmen donker leven je ogen lachen uit de diepte van je open hart de rode mond vraagt zacht of jij me kussen mag ik heb je hand gepakt wij zijn gaan lopen onder duizend vlindervleugelbogen…

Gezien de balans tussen jouw lichaam en mijn mentale facet leeft er rust in het dal de kern van ontspanning van het psychosociale aspect om voor jou de deur open te houden. De tederheid van jouw woordkeuzes in de taal van passie en de warmte vooral blijkt door jouw hartstocht voor ons leven dat ik ervaar uit jouw hart met vertrouwen.…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

ergens tussen mijn oren zweven nog verlangende dromen ligt er nog een heel mooi leven mijn verlangens niet bevroren ik zoek een gulden middenweg om de juiste droom te vangen met durf en wat wilskracht het zal van mezelf afhangen vrijheid in doen en laten dat is waar ik nu voor vecht mijn hart bloeit terug open en dat voelt echt niet slecht…

zag je de lamellen langzaam sluiten zo denk jij de wereld buiten maar ik ben in je hart voor samen uiten geen zee gaat ons te hoog nooit buigen we voor stormen we dijken onze normen met stenen van geloof en hoop gooi je huis weer open dan kan ik binnenlopen als je lach me weer ontvangt…

Dit is ons laatst verlangen In onze laatste nood, Nu harten en gezangen Zijn volgestroomd met dood: O Christus, dood gebloed! Zie, hoe wij moeten Ons bloed boeten Om uw bloed! Nu bréékt het leven open, Een vrucht van rijpheid rot. Wij stellen onze hope In 't uiterst nòg op God! O Christus, opgestaan! Open uw paradijzen!…

Machteloos pak ik pijn in beide handen waar tranen de laatste klanken verstikken ik vlecht leven als een onzichtbare draad langs de taal waarin wij elkaar ooit in dag en nacht ontmoeten nu de glimlach jouw ogen niet meer bereikt je open blik mijn schouder aanraakt maar mijn hart links laat liggen voel ik zelfs jouw willen maar…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

bindt van natuur de open lucht is van iedereen is nooit zeeziek van aard geen gedienstigheid komt er aan te pas (dat naargeestig scheidt) de wind waait waarheen hij wil heeft vrij spel die de aard bedekt van aangezicht geeft zich altijd bloot in de open lucht…

De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood.…

opgeslagen en plotseling op van die onbestemde dagen slaan we het weer even open open jij jouw eeuwig gesloten ogen doen we of er niets is gebeurd tot de bladzijden door het vele herlezen zijn gescheurd en verkleurd…

Omarmt met jouw hartstochtelijke passievolle hart deel jij je inzicht vanuit de aard van gevoelens waar ik de openheid ervaar in jouw atrium. Op de boulevard gedurende de herfstavond verlichten de lantaarnpalen tijdens het blauwe uur mijn schaduw terwijl de golven tegen de rotswand slaan.…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

En Flevo Lely en Van Leeuwenhoek De Peel en Palmens Sint Odiliënberg Rivierenland leest als een open boek Bewaart gij in uw hart de schreeuw van kleuren Van een der bovenwindse eilanden Pak pen papier penseel en open deuren…

Ik zou door de verleiding rollen En ik zou lachen Zoveel lachen Ik zou lachen Tot ik niet meer kon Ik gun mezelf vrijheid Vol verlangens, vol verlangen Ik zou gaan vlinderen en vliegen Mijn hart wijd open Ik zou mijn dromen wiegen En ik zou leven Intens leven Ik zou leven Tot ik niet meer kon…

Mens van deze wereld, Haal je hart uit die koelkast Ontdooi nou toch dat prachtig ding Houd slechts de warmte vast.. Je hoeft je niet in het donker te plaatsen Ook voor jou is er een liefdevolle plaats op deze bol Als je je hart durft open te stellen Dan stroomt het heel gauw vol..…

beven Onze zielen zijn versmolten En verbonden voor het leven Ook al mag onze liefde er niet zijn Mijn hart staat altijd voor je open Dat jij nog iets voor mij voelt Daar kan ik alleen nog maar op hopen Ik houd van je.…

Het open stellen van ons hart, één worden met de ziel De intentie is er, maak er gebruik van in de boot van uw deinend leven.…

Lieve Jij, Als ik diep in je ogen zou kijken Zou ik dan kunnen zien wat jij ziet Als ik je aan zou raken Zou ik dan kunnen voelen wat jij voelt of hebt gevoeld Als ik mijn hand op jouw hart zou leggen Zou je jezelf dan kunnen openen voor mij Want als ik jouw tranen zie Voel ik zelf het verdriet En als ik jou zie lachen Dan lach…

Als een dief in de onschuldige nacht ben je toen geruisloos binnen geslopen eigenlijk heel lief en totaal onverwacht zette jij mijn liefdespoort wijd open Vertrouwen was gelijk aan ademhalen iedere dag leefden wij in elkaar jij liet mijn verstikte ziel weer stralen mijn hart leek allesbehalve een leugenaar Terwijl mijn liefde in weelde baadde…

niet meer open stellen Ik kan mijn hulp niet meer aanbieden Het is voorbij dat moet ik hen vertellen Aan allen die mijn hulp verbieden.…

Vanuit de opgang van de zon gaan zij hun gang en zoeken naar de bron van licht en leven waarvan het firmament het teken heeft gegeven en reizend door de tijd van dagen en van nachten, van hopen en verwachten, breekt God hun harten open, in eerbied en verwondering -dit wonder niet te vatten- ontsluiten zij devoot hun toegewijde schatten…

Voor allen die leven en sterven in de schemertijd, en verbeelding hebben tot dat de ochtend het duistere hart open splijt.…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

het handvat van zijn blindenstok is grijs versleten open …dicht ….open … dicht ….open…dicht dat stapje naar de kant, precies uitgemeten krampachtig laat hij mijn hand niet gaan open …dicht ….open … dicht ….open…dicht vanonder zijn zonnebril loopt een traan “morgen kan de pleuris krijgen” open …dicht ….open … dicht ….open…dicht heft zijn…

Plotseling mogen voelen, dat je een deel uitmaakt, van een goddelijk geheel. Zien, dat je kijken kunt. Horen, dat je luistert, naar wonderlijke geluiden, die je zelf niet maakt. Prachtige muziek of lelijk, maakt hier en nu niets uit. Ervaren, dat oordelen niet bestaan. Dat meningen gewoon zinloos zijn. Ervaren dat gedachten ontstaan,…

donkere wereld vol oude spoken zo lang geleden de poorten weer open alleen treed ik binnen leg bloemen neer aan het graf van het kind dat ik ooit ben geweest zo lief en teer ongewenst,te jong begeerd haar lichaam is dood haar hart huilt nog steeds mijn bloemenmeisje ze is niet meer ik mis haar zielsveel zo lang ik leef…

ik heb je nooit ijsbloemen gegeven als restant van het veel te snel gestold leven vaak was het de kou die trager leven gaf waar warmte ooit standaard was ook het gebrek aan samen gaf te weinig kansen om elkaar eens goed door te warmen geef mij je hand die ik niet meer laat gaan dan open ik mijn hart die warmte is basis voor…