Alle inzendingen over schemering

Schichten naderen en wij vouwen dicht als bloemkelken in de schemer. Later nog minder, de vederlichte last van een handvol dagen, de kale gewaden Van de rust in deze statige nacht. Vrienden geven zich nooit over. Wij vouwen de handen over onze bange buik, happen gretig naar het licht grommen van honger terwijl we praten.…

Ik schrijf voor jullie een lied over de bomen over de wolken de hemel en de zee het schemeren in wazige vertes een lied van schoonheid dat klinken zal voor twee ik schrijf mezelf een lied om treurnis te verdrijven om te gedenken aan hoe het vroeger was hoewel verdriet er altijd wel zal blijven klink ik op jullie en hef daarbij het glas ik…

Kat loert lui met één groen oog zie ze daar bouwen onder de schuttingboog zij berekent haar kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest zij vliegen met hapjes tot schemering rest Poes kijkt en gaapt geen beweging bij `t huis een fladderende vleermuis maakt schemergeruis…

hier is de sleutel van mijn hemel het stukje Eden in mijn achtertuin waar vogels vrolijk flierefluiten tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver…

Vrolijk verkopen van spijs en drank verblijdt het vertrek, waarin plechtige stemming van de abdij heerst bij milde schemering, zich op donker hout van wand en kast verbreidt. Gezellig zitten en genietend smullen; zacht geruis roept je naar het nabije Slot, dat ieders verbeelding rijk wil vullen.…

gaan zij onder blikken die vasthouden groeien later in ’t ijs de boten liggen aan de ketting en de man in ’t bloed gaat ruggelings een eenzaam pad dat hij onder gevallen loof vermoedt de as van het vuur is nu nat en hij zwijgt de zomer zo licht hij woorden uit ogen al zijn het geen vensters bladeren vallen zwart door de avondlijke schemering…

Je lichaam slaapt dicht tegen mij aan als een warme, zwoele zomernacht Mijn ogen glijden over je heen Zien elke spier glanzen onder je huid Deze momenten koester ik en glimlach Je zó kwetsbaar lief te zien slapen Langzaam zie ik de schemer van de ochtend als strepen over je lichaam verschijnen Een gevoel van ultiem genot bekruipt mij Ik wil…

gemist eerder ‘t vermoeden van een herfst wanneer de wind verloren waait in wolken papieren vliegers rusten in het zand waar pas nog kindervoeten dansten bonte fladderfiguren in een wind de hemel tegemoet die ‘t wanen liet wat meeuwen in hun vlucht verkondigden het fluiten horen over duinenruggen zeezout inademen en verte zien op schemering…

Hij heeft oneindig liefgehad om al die kleine dingen en vond geluk zo heel gewoon maar nooit of nimmer stond hij stil bij dit intens gevoel van heel alleen en droefenis wat moet hij nu beginnen De dag ebt weg, de schemer glijdt hij ziet de schimmen dolen de beelden spinnen in zijn hoofd haar geur sprankelt in zijn dromen hij hoort, hij…

Thans is het uur dat schaduwen neigen, En de avond, als een teder lied, Om huize’ en zielen zacht komt zijgen, En moede durend, stil vervliet In de open schoot van ’t schemer-zwijgen… Thans is in al de zielen vreê, En dank-gebed in al de huizen; En zelfs wie wránge dagen leê Voelt in zijn wezen kalmte suizen Als een slaap-zware zomer-zee……

Hun ouderdom volmaakte tooi en luister, Zij dromen in een schemering van duister Verheven boven het moderne grauw. In de weerspiegelingen hunner ramen Vloeien de beelden van 't verleden samen En flonkeren als zonneschijn in dauw.…

Want, door elk geluk moet schreien, Schemering van droefenis... Als een liefde, Die door bei geweten, Nog onuitgesproken is... Liefde, hou me lang verborgen 't Schroeien van uw pracht'ge gloed; 't Is de passie van het zonne-zoenen, Die een roze sterven doet...…

die er zijn zijden draden spon langs wielen die er haast bezweken en waar engelen voorzagen waar zijn wakeland verging Het was een speldenprik die viel om lome ogen uit te steken van de tijd die er verstreken werd gespaard als zegening en die de dwazeling stomdronken meenam in zijn apenstreken en liet dansen als een nar in zonverlaten schemering…

Van voorouderlijk dier naar de mens die bewust is van z’n bestaan ontwikkeling zoals die plaatsvindt van baby naar de volwassenheid In de schemering heersen oerangsten door het onverklaarbare zinken wij in de onderwereld of valt de hemel naar de aarde?…

Ik heb u lief, als dromen in de nacht, die, na een eindloos heil van éne stond, bij de eerste schemering voor immer vlôôn; als morgenrood en bleke sterrenpracht, iets liefs, dat men verloor en niet meer vond, als alles, wat héél ver is en héél schoon. ---------------------------------------------------------- (Kloos' moeder overleed…

onuitgesproken over de tongen er waart een duister stigma onder de lendenen het ochtendgloren verheft hem tot de nietigheid de genade staat als een megaliet het steen licht op voor ijle creaturen tegels verschuiven het sterven van silhouetten met het hart op het enige boek legt hij de hand op dode letters de gevangenis van zijn spreken en in de schemer…

Al de zon is uitgeblonken, En het jaar is heengezegen, En mijn handen zijn nog open, En mijn hart is leeggeschonken, En het heeft niets weergekregen, - Schemer laat één lichte sprankel Aan een hart, dat niet mag hopen!…

te kunnen slapen zonder het wakend oog in haar linker zij als zij kind had kunnen zijn ontwetend van het ondragelijke dagelijkse sterven in haar geen kennis van ouderdomssentiment gewoon met de stenen in haar buik kunnen hinkelblokken kunnen stoepkrijten de regenboog nabij gekleurd zij is de vrouw zonder kind gehuwd met duister en schemering…

Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen.…

Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen.…

gedragen door vleugels van geloof, verder dan te sterven en dood te zijn kon ik wenen om je, mijn eenzaamheid want ik droeg je diep in mijn gelukzalig hart, mijn beste schemering ..mijn weerschijn, mijn stervende stap, naar het oneindige stoffelijke bestaan, dat nachtenlang aangebroken was.…

Ik zou er nog maar eens over nadenken, als ik jou was over mijn aanbod, zo vorstelijk en genereus Het omhelst een kompleet nieuwe toekomst, met einders die we kunnen aanraken in de eerste schemering Met Blauwe gaaien, die in hun lavendelkleed boven ons in de lucht wervelen En onder de Paardenkastanjes zullen we de kievitsbloemen…

Het sterke geloof mag bescheiden schijnen als een kaars in dalende schemer of nacht. Dat wassen zuiltje heeft mateloze kracht; verleiding wil steeds bij zijn vlam verschijnen. De dansende vuurtong kan zich verkleinen, dan walmend opspringen met trotse macht.…

mijn hart alsof getroffen door engelen mijn honger voor liefde verdwijnt in stilte schreeuwend naar god voor een paar armen mijn adem koud mijn hartslag stervende schaduwen van herinneringen forceren mijn ziel te vluchten de maan een stille getuige van mijn stem en daden littekens op mijn hart alsof getroffen door engelen de schemering…

Nu vannacht de maan vol liefde zit kan ik je schoonheid niet weerstaan Je zalige lijf, je benen en je haarsnit wel overal komen mijn handen aan Nu die maan door ’t dakraam licht landt hij op je prachtig blanke huid En ziet ’t tedere dat ik daar verricht in het schemer door ’t dakraamruit Nu die maan op je lichaam straalt raak ik nòg heviger…

Deze dood mijn lief deze dood ontwaakt aan de schemerige polderrug ver weg van alle klanken die de kilte zomen aan de eenzaamheid waar geen mens of dier ontkomt aan de gevolgen van dit afgelegen tijdsboeket het zicht nimmer scherp als mijn ogen haken aan de wimpers en geen trots gebaar of een wuivend vaarwel maar telkens een opnieuw ontmoeten…

Bij warme huis'lijke gezelligheid van een plechtig of knus ervaren kerstfeest wacht de vage toekomst, die men mint én vreest, als nevel door vragende schemer verspreid. De koude duisternis voert een stille strijd, hangt over het woonoord van een bosgeest.…

omhoog kleurt de hemel dun, waterblauw een draad van spinnenrag hangt eenzaam in de lucht glinstert zilver, als bij toverslag door de wind, die even zucht wat laatste bladeren aan takken kaal, bijna bloot kleuren nog eenmaal op van okergeel naar herfstig rood het water kabbelt al in grijs de lucht weerspiegelt laag het zweemt al naar schemer…

liefde ) Zeg mijn lief wat zeg ou ervan mijn schat myn klos kom snel als een antilope tussen zon en maan licht als de wind die valt naar het zuiden en geen keer meer vindt nat als de regen die alles vervroegt vurig als de zon die – oh liefde – de schoonheid bezingt en roept om ou mysterieus als de maan in bleke schemering…

gevallen regen ijle mist ik snipper een sjalotje een steelpan vol tranen branden achter mijn ogen oude schermutselingen smelten als hete stroop boven mezelf stijg ik uit en geniet met smaak van het gerecht dat ik zojuist heb bereid de niet gevallen regen de ijle mist ik snijd plakjes van de wolken en bewaar ze in een kluis in de schemer…