Alle inzendingen over dronken

Er waren tranen, die ik dronk. Ik stonk, in mijn angstzweet van donkere nachten. Het was leeg. Alleen en eenzaam. En donker, duister. Slechts gefluister in de ziel; stemmen die ik niet kende. Er was alleen één enkel verlangen: ergens, nieuw leven. Maar ik had pijn, geestelijk en lichamelijk tergde ik me uit.…

de burgemeester bombardon Rom pom pom pom, rom pom pom pom confetti regent op gazon de Hoge Pruikenharmonie speelt achter deuren vele uren symfonieën van begeerte weggeblazen om te schuren tegen knieën, petticoats en kruizenlief, zonder pardon de trompettistenpolonaise valt in bier rom pom pom pom Fanfareblazers keren om lopen nog dronken…

Al die mannen, op houten britsen in schemerlicht, wachtend op aangekondigde dood: stank, smerigheid en vies, dronken uw haat in hun botten ... Waarom? Zo meedogenloos, zo wreed dat ik bijna kapot ga hieraan in voorstellingsvermogen en de woorden me leken te ontglippen.…

er huist een monoloog in mij keer op keer geven mensen me te verstaan, dat zij me niet ik hul me in stilzwijgen, ben geduldig moedig en gelaten voer ik dialogen – dronken, nuchter – die een puntje ziel tonen, uittorenend boven water als een ijsberg hulde aan de ervaren kapiteins – het zijn er niet zoveel, er zijn maar zoveel schepen…

Plekken zijn het die stiekem fluisteren dat God ook niet alles weten kan en waar dronken van hardnekkigheid gezocht wordt naar wat allang is aangevoeld. Dodelijke tegenstanders zijn het die elkaar wonden in je ziel toebrengen.…

Dronken van geluk, raken mijn voeten de aarde niet meer. Eeuwigheid en de grootsheid van de liefde, horen bij elkaar zoals wij bij elkaar horen. Mijn hoofd vol muziek waarop we dansen. Jij bent me zo dierbaar, dat mijn ogen vochtig woorden. Zonder jou ben ik maar de helft. Een wonder is ons gebeurd.…

Je dronken vader komt er aan. De weg is te smal en het meer is diep: Hoorde je, hoe hij mijn naam daar riep? ‘Maria!’ Zet het raam wijd open, dan kun je goed horen, ‘Maria... Maria!’ Heeft dovemansoren, We doen net alsof we niets verstaan, ‘Maria! Kom hier!’ Nee, Majorca, niet gaan. Hoor je de plons in het zwarte meer?…

Ja, ik wil zingen te uwer eer, O, gouden zon van mijn ziel, Van vreugde dronken over uw licht, Dat er in mijn harte viel. En is het daarbuiten ook donker en koud En droevige wintertijd, Mijn lief, 't is lente om mij heen, Nu ge in mijn armen zijt.…

de zomerzon stilletje voort te rijpen met gezoem daartussen van mensen om je heen die zich steevast laven aan wat jij hen betekent zoals van deze wijnstok de oogst dat zal doen klinkt feestelijk het getjilp als later straks dan toch ons lied verwaaien zal zal fladderend een vlinder jou gezelschap houden om met geprooste wens jou dronken…

Ik wist niet dat ik nog zo uit m’n dak kon gaan de puntentelling van het Eurovision Songfestival vanuit Tel-Aviv, Israel, afgelopen zaterdagnacht ik was alleen thuis ik keek alleen tv ik verbeet me, bijtte op m'n nagels ik rookte en dronk teveel ik juichte, gilde, krijste ik klapte m’n handen rood ik zwaaide met m’n songfestivalsjaal…

Ik raak haast bedwelmd door haar parfum terwijl mijn gevoelens zich laten meestromen met het wit licht dat ook mijn hart heeft bereikt, hoe zij mij ook verleidt met een majestueuze tederheid zodat ik dronken word van een zoete liefde, verlangen klimt naar ongekende hoogte.…

Hij dronk. Ze schold hem uit, omdat hij altijd kringen achterliet op 't pasgepoetste tafelblad. 'Die kringen vallen uit de toon,' zo had ze menigmaal verklaard. De vrouw was oogverblindend schoon op beider rijtjeshuis en haard. De kringen van z'n glas kon zij tenslotte geenszins meer gedogen. 't Ging fout.…

scheepje zijn weg weer vindt terwijl ze fluistert: keer en weest verliefd Hij ziet tranen in blauwe ogen blinken die droef verhalen van het verleden waarin d’r minnaar lang is vergleden en haar in eeuwigheden liet verzinken Altijd weer zal hij zich dankbaar weten voor het wonder dat hem leven schonk toen hij bijna z’n laatste beker dronk…

krap vier dagen bleef je glas staan, ik dronk eruit; het was van jou maar ik heb de afwas net gedaan spoelde je weg; het sop wat lauw dus ik boende je lieve glimlach uit de bodem van het glas en wist dat morgen weer een dag zoals gewoon weer zonder was weer zonder dat niet-zeker-weten weer zonder stiekem houden-van zonder met onze maten meten…

En dronken slenter ik door alle straten, en voel me ondanks alle mensen verlaten. Mensen die van niets willen weten, die liever blind zijn en vergeten. Die liever doof zijn voor het geweld. De soap op tv is alles nog wat telt.…

verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand Starend in diepe donkere gangen Gelaten wachtend als een straf Tevergeefs een poging wagend Cirkels en terug bij af Dolend door dreigende spelonken Zonder hoop geen sprankje licht Dood die geen verlossing biedt Angst regeert hij is gezwicht Dronken…

Ik heb in Hotel Paris gewoond met een man, ik heb met hem ontbeten en geluncht, we aten wafels met room, we dronken verschraalde champagne omdat we, direct nadat de fles was ontkurkt en het glas voor de eerste keer was volgeschonken, de drank vergaten, we vielen in slaap.…

wat doet de verzuurde rufter ter verlichting van zijn leed dat dronken heden&verleden heet?…

Nu echter dronk ge alleen de fles leeg, onbewust, Dat de inhoud nog al koppig was, - 't was witte port, - En sloot uw loddrige oogjes dicht en sliep gerust. - Nooit heb ik zóveel tranen op één dag gestort.…

Voortijds was ik altijd vrolijk, Als Natuur mij open lag; Blijde met een dansend mugje, En een wemelende worm; Gaf een maagre bloem der heide, Gaf een blaadje mij vermaak; In het rijk van plant en dieren Was de bron van mijn genot; ‘k Dronk daaruit met volle teugen ’t Reinste vergenoegen in.…

, há, onbenullen, de boeken in mijn hart, de waarheden in mijn ziel, de vreugdevuren van God, die zijn door geen speciale eenheid te ontruimen, die liggen voor eeuwig klaar om op te stijgen tot de Bezitloze Boekenhemel van God, het aardse onvermogen zal alle ijdelheid verbranden en zielsgeluk zal zegevieren, ik beef niet voor gedrogeerde draken en dronken…

verliefd” een blos kleurde haar wangen toen een van de bezoekers haar ten dans vroeg een markante kop donker krul haar weemoedige bruine ogen zou ze……wel verdorie…ze deed het muren praten immers niet dacht ze uren later het was al in de morgen haar bed doorwoelt ze stond onder de douche een warme stem vroeg “wil je koffie” stil dronken…

Toe, ontglip me niet Kom mee, dan zal ik je leren voetballen En na afloop zal ik je bier leren drinken en met onze dronken kop zal ik je voordoen hoe je een hond doodschopt. Want vandaag pleegde een kind, een stil kind als jij zelfmoord.…

ik rompel, ik strompel in rafelige lompen, ik stoot tegen stenen, muren, stenen, ik adem alcohol en bitterheid, ik schuiver en scheld, en ik roep, roep ik, ik scheld, ik schuiver, want ik ben nu al dronken, dit is mijn mijn bankje, dit mijn park, de bomen, de duiven, de parkieten, de zwervers, dit alles hier is van mij, godverdomme!…

Is dit dronken zijn? Dwalen door de stille stad, de nacht, Waar mijn moeder is geweest, waar mijn Vader kwam. De huizen hoog, hij wacht, Wacht en wenkt mij uit de wijk, de pijp. Hij gaat mij voor op het grote plein, De kleine tuin van vroeger toen rijp De druiven aan de stokken, de wijn. Hij opent kort de deur, de kleine Zijingang.…

Dan drink ik mij dronken van vreugde in een bruine bar. Ik weet gewoon niet hoe ik met mijn over gevoel om moet gaan; daarover praten, daar heb ik een hekel aan. Maar misschien is dat wel eens een keer goed. En met carnaval heb ik daarvoor een ander soort moed. Ik heb dan maar een masker opgezet.…

Daarbij wordt mijn ziel dronken door deze mu- ziek zodat een ongekend verlangen klimt naar kruishoogte Stuk voor stuk momenten die ik nog nooit eerder heb meegemaakt waarbij jouw kwetsbaarheid en in levenskunst gegoten goddelijke dans nog even blijven hangen.…

Een gedeukte trompet doet haar best om hem bij te houden maar ook zij verloor haar schoonheid de schrale klanken van een harp laten de dronken dirigent z’n hoofd hangen een pianist slaat zo zijn laatste noten door de salon waarna uiteindelijk ook de gasten vertrekken.…

We varen in een krakende bark Gladgestreken lijken de plooien na ons dagelijks tumult...het knarsend evenwicht, De harmonie van een dronken orkest. Zwanen zouden meer verstand van trouw hebben.…

De stroom waaruit ik gisteren dronk had koel, helder water. Ik zag de laurierboom weerspiegeld, ik zag hoe de schaduw van de bladeren wegdreef over de bodem. Dit was alles wat ik wilde. Harba lori fa. Mijn leeftijd hangt aan een draad. Zo ben ik de spin boven het pad.…