De trein naar nergens

Gehuld in nevel ligt het vlakke land,
het dorp waar ik ooit ben geboren.
Ik loop door de straten en de stegen,
maar er is niemand meer die ik herken.

En ik vraag me af: Wat is er aan de hand,
waarom toch voel ik me hier zo verloren?
Dit is het dorp waar ik veel heb gekregen,
maar waar ik nu zo moederziel alleen ben.

Het is van al het nieuws verstoken,
ook van dat er oorlog is uitgebroken.
Hier is men nergens nog van bewust,
hier in het dorp is er nog de rust.

Maar ik weet beter, ik heb rondgekeken,
ik hoorde de talloze kogels fluiten.
Ik zag de slachtoffers, telde de doden,
en ik schreeuwde als een wolf in de nacht.

Ik stond mijn hart toe om te breken,
al stond ik moederziel alleen, buiten.
Ik brak zelf menigmaal de Tien Geboden,
maar had jij soms iets anders verwacht?

Maar nu in mijn geboortedorp aangekomen,
herleef ik weer al mijn vroegere dromen.
En dronken slenter ik door alle straten,
en voel me ondanks alle mensen verlaten.

Mensen die van niets willen weten,
die liever blind zijn en vergeten.
Die liever doof zijn voor het geweld.
De soap op tv is alles nog wat telt.

De nevel zal hier nooit meer optrekken,
dus wordt het tijd voor mij om te gaan,
om koffers te pakken en om te vertrekken.
Ik zie de trein naar nergens al klaar staan ...

oorlog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 558