Alle inzendingen over verdriet

Heb veel dingen gedaan Die ik niet wilde doen Over m'n gezicht loopt een traan Weet niet wat ik er mee moet mensen denken dat er niks is het was een rare gebeurtenis ik ben op zoek naar de reden waarom het fout is gelopen Denkend aan de dingen, die ik probeerde te vergeten ik maakte een fout, het vertrouwen gleed langzaam uit m'n handen…

Ik droomde een droom deez' nacht van zwarte rozen: Zij rezen geurenloos in starre pracht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Daar was noch zeeëstem noch loverkozen - De stille maan ging door de bleke nacht. Om 't blank verloorne voelde ik rouwe en klacht In 't hart der zwarte rozen lang bevrozen. Vol hovaardije breedden zij…

Alles kapot geen eer en trots om mee te pronken, doen maar niet meer weten waarom. Het einde waar je naar loopt te lonken, alle gedachten niet meer rechtlijnig maar krom. Kapot en niet meer te maken, gebroken door het leven. Het geluk kan mijn hart niet meer raken, alles weg, het goede opgegeven.…

Als je wil er is Maar het doel zo onbereikbaar is zal ik streven naar een utopie Zal ik dan alleen maar blijven hopen…

Hoe hoog nog kan het dak mijn schreeuw de wind doorklieven de tijd voorbij gereisd een zucht in lucht bewaren een wachtwoord vol met hoop houw ik uit grauwe muren de hamer vastberaden de code in jouw kleur ik oefen barensweeën als wou ik jou opnieuw als zouden twijfeltouwen jou nimmermeer verstrikt mijn hand omvat de rand waarop je…

vandaag bewaart mijn hart jouw beeltenis in extra glans vandaag draag ik jouw as naar warme handen als de zon op water danst zul je verenigd zijn met woorden die zich strooien rond jouw leven en een mooi bestaan dan laat ik je gaan……

Ach, voor mij geen doornenkroon had ge hoeven dragen, Heer Zet u liever weer gewoon bij uw leerlingen terneer waar van wingerdschaduw koelte hoedt uw voorhoofd voor de zoelte van woestijnen en waar kleine kinderen zijn om mee te spelen mocht het leren u vervelen Kunt ge het niet overdoen? Uit uw hoge hemelhuis doodbliksemen dat gespuis…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

in de gestorven glans van jonge levens treuren zelfs narcissen vol gebogen smart ergens schijnt de zon ik ben haar kwijtgeraakt, toen tunnels openbraken onderweg geen mens heeft me gezegd dat ik vandaag alweer moet gaan en niemand weet of ik me nog kan binden zelfs nu lente haar beloftes draagt kan ik het licht niet vinden…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet. Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren, Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed: Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren Dat rustloos aan hun zieke…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

Ik neig steeds maar weer naar verveling. Aan verveling kun je niets doen. Zo lijkt het. Het is als een handvol wormen in je hoofd. Die niet weg wensen te gaan maar doorknagen. Totdat alle poten onder je stoel van zekerheden doorgeknaagd is. En je ten val komt. Verveling. Die wormen in mijn hoofd zaaien de twijfel. Twijfel aan alles. En ook…

Soms voel ik me ellendig Soms zit ik in de put Soms voel ik me geweldig Maar dan al gauw weer kut Soms voel ik me niet begrepen Soms snap ik het zelf ook niet Want ik weet niet waarom, Maar heb soms zo'n verdriet Soms kan ik er om janken Maar vaak huil ik van geluk Het leven is wel moeilijk Maar mij krijg je niet stuk…

Hoe verder te gaan met mijn leven als de twijfel zo venijnig is geluk is een ademtocht die ik soms ervaar wat ik zó graag vast wil houden maar het gaat niet één domper en weg is het wat doe ik verkeerd? Is het aan mij of iemand anders wil ik wel gelukkig zijn vaak verpest ik het alsof er met mij gespeeld wordt misschien door de duivel of…

Die iets diers naar 't graf moet brengen, Plante stil een kruis daarnevens: Schoon dan de ogen tranen plengen, In het hart komt hoop des levens. Waar bij 't kruis de tranen vloeien Om hetgeen men 't graf moest geven, Daar gaan schone rozen bloeien, Rozen, die het kruis omweven.…

Bestaan zonder draagkracht Verslagen door het leven - Ongewild onderuit gegaan…

al dromend ga ik van links naar rechts stoppend, kijkend en maar weer doorgaan geen enkel besef waar ik heen wil of kan in een diepe kuil vallend als ik blijf staan. geen dromen meer ruw en steeds maar harder. m'n eigen ik verdronken in verdriet. geen plaats waar ik geluk kan voelen en daarom m'n gevoel één groot vergiet. bestaat u? vraag…

Een diep gevoel van verdriet dat niemand in me ziet... Je had nog zoveel te geven, waarom stapte je uit het leven? [opgedragen aan mijn zusje alie]…

Rood licht ... Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt. De waterspiegel…

Het brein weekt zich los van oude stofnesten waar de vuurvogel ingeslapen ligt Gedachten spinnen kaders om het smalle weten in doodlopende praatjes Het leven neemt geen keer, de dood evenzo Bij elke stap draaien voeten om de hete brei Jij bent galeislaaf en meester ineen die op het kruis varen van het naoorlogs onvermogen De ziekte…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn. Dat was niet de bedoeling, Er was geen evenwicht meer, de balans was…

Je doolt rond in een wereld tussen licht en schemer ontwaken niet te vinden uiterlijk stil en onbewogen geen herkenning is in jouw ogen meer te lezen man, vader en zoon in de bloei van het leven gevangen in je lichaam.…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…