Alle inzendingen over buitensluiten OR zien OR onthechten

Ik kijk naar voren en zie dus niet, wat er achter me gebeurd, ik kijk om en zie niet wat er voor me plaatsvindt, ik kijk omhoog en ervaar niet, wat er voor en achter me zich ontvouwd. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

alles van waarde draag ik met me mee ik leer het onthechten ik oefen om het licht op tijd uit te doen in een onbekende ruimte op een ongekend uur niet langer vermalen in de machinaties van een bovenaards medisch mirakel in een Lourdesgrot of in de aardse wonderen van de techniek mijn waarheid is draaglijk als…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Een wereld die velen niet kennen en bij hen op onbegrip stuiten die smalend op je neerkijken en je van alles buitensluiten. Ik heb medelijden met dat soort mensen die denken alles beter te weten want als ze zelf eens iets mankeren willen ze ook niet worden vergeten.…

nieuwe dimensie de tussenstop brug tussen een en ander wat er hoort bij mij liefste lief en jou met moedermelk is ingegegeven probeert een wig te slaan maar liefde is universeel haar vleugels reiken naar de verste verte waar onze zielen elkaar ontmoeten in de derde dimensie liefste lief die ons glimlachend binnenlaat en zorgvuldig buitensluit…

Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar stralenkrans. De nacht is helderschoon. Voorbij de muren van de kamer wacht het voorland op gedempte toon.…

Terug keek ik De afgelopen jaren Op alle donkere dagen Die mijn leven verzameld Had - opeenstapeling van Buitensluiting, van neerbuigend Bejegend zijn, gekleineerd Tot op het bot, dat Onder het kwetsbare lichaam Onzichtbaar aanwezig was, Van vele malen verlies met Bijbehorend verdriet van Er niet mogen zijn - Nu ben ik verder…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

de rusteloze reizen waarin hoogte en diepte grillig van gedaante verwisselen vermenigvuldigen de onthechting voor de wees op drift ongekende niet gestilde verlangens naar verre veelbelovende verten waar hoog en diep hun eeuwige slaap slapen de hitte brandt onder zijn voeten de bestemming ontreddert ontneemt ieder zicht het hazenpad…

Is die zoen van jou wel echt? Die hand, die lach? Ben je werkelijk zo aardig Dat iedereen je mag? Was dat geen zenuwtrek Die je onrust haast verried? Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen…

Seconden lopen driftig achteruit de dag is uit de tijd gekanteld ik word zo stil als een strand in een winternacht ik word zo leeg als een uitgebrand huis het leven staat verder van mij af dan ik kan vertellen leg je gezicht in je handen en probeer je dit voor te stellen. ----------------------------------- uit: 'Tegenspeler tijd'…

Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd haar kleine handen in de vorm van de mijne niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer. Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader. Men zegt dat zij niet meer bestaat, dat zij door een ingreep, wat woorden, een blik, een intentie uit het heden verdampt is, maar ze moet als olie ontsnapt zijn…

Soms is men zo oud dat men zijn bezit niet meer bezit verhuizers komen met vervoermiddelen nemen de stoel de tafel de tuinpaden het kinderportret het album met namen de vogel en de kat men koopt nog één keer persoonlijk tabak, deelt vergeefs mede wat men denkt van het kabinet en de eeuwig dreigende oorlog, alleen het gratis glas van het…

geslagen om het materiële zelf te behagen, rijzen ontelbare vragen over de oerkracht van het overleven, in toekomst vanuit verleden de meteoor van de wil brandt door de dampkring van verlangens en trekt een spookachtig licht langs het levende firmament de atmosfeer van de ziel, heilzaam doch beklemmend neergedaald in het zelf, in koudvuur van onthechting…

kijk je even mee over mijn schaduw heen zie de gieren cirkelen boven mijn gedachten van steen vleugels verzuren van grote hoogte ze zijn haast onthecht omdat mijn woorden slechts spreken van droogte * er daagt een helder licht over aardse zaken en kan je zeggen niet de dood blijkt van gewicht de geboorte wil mij raken daar…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Zo stekelig ooit Jouw ranken waren, Zo pijnlijk het contact Terwijl ik het overbodige Bij je wegnam, weggenomen Wildgroei die alleen Mijn eigen ik ten goede Kwam waarvan ik geleidelijk Aan vervreemd was, Onthecht van de mens Die ooit ik heette - Ben jij na eeuwen van Onrust een bloeiende oase Van orde en regelmaat Geworden…

Maar voor één keer wil ik de wereld niet buitensluiten. Het is als een meeuw in een mens leggen. Het verbinden met de roep. Ik verlang naar zee en het wonen in een warme vissenbuik.…

spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…

Dood Herinneringen Spijt De wonde heelt Mettertijd Dood Waarom Woede Onthoud vooral Het goede Dood Vaarwel Tot ziens De dood is geen einde Mijns inziens…

Vroeger vluchte ik het uit huis Voor Neil Diamond, en hits als ding a dong En vooral als moeder meezong Kwam ik voorlopig niet meer thuis Vanaf zondag wordt alles beter! Radio 10 verdwijnt dan uit de Ether!…