Alle inzendingen over natuur

Grimmig snellen rondgerolde wolken, Eindeloos grote kluwens, aan door ’t blauw. Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken. Zuiver, als geslepen edelstenen…

Voor- en najaar onweer bliksemschichten bangelijk ontzet noten kraken schrikbewind mamamia temperatuurschommelingen mentaal ingedrukt foob-gedicht Schrikbarend geboren binnensmonds verwoorden vallende klanken 't Evenwicht doet wankelen eivolle krenten schrikwekkend ontwaken gewichtig keffen beweren vreesachtig vleselijk beleven…

ik ga door ochtendgrijs en voel de zachtheid van het land daar komt het licht de dag rolt uit in klare taal ik wacht totdat een enkel schaap nog blatend op de dijk met mij verwacht de najaarsnacht dan vang ik hier het laatste licht vanavond is de zomer ook van mij…

De bomen steken hun takken en twijgen onverschrokken, aangepast, in de blauwe vrieslucht van de gevorderde ochtend. Het is koud, verhoudingsgewijs, goed schilderijweer, oudhollands voor later, de oude zonden en gruwelijkheden van God vergeten en, in zoverre, vergeven. De natuur wrokt niet, draagt de gevolgen als nieuwe vanzelfsprekendheden…

De wereld is een tranendal met af en toe een opgedroogd beekje maar doorgaans dichtslibbend met het drek van de aarde zich vermengend met stortregens welke maar niet lijken te stoppen en de zijarmen de rivieren voeden tot stevige stromingen richting zee de zeeën zich mondend in oceanen oceanen van pijn, angst en verdriet waar geen warme…

Ze zijn weer uit de grond! De allereerste sprieten Kom lui het is genieten Ik spring al in het rond En val haast op mijn kont Maar wat kan mij het bieten Ik laat dit feest niet schieten Al ben ik blauw en bont En snoer je mij de mond Ik ga ze nu begieten De pasgeboren sprieten Die houd ik graag gezond…

Aarde onder voet wind fluistert door het leven adem van de boom Mijn huid volgt de lijnen van de wind de aarde ruikt naar regen, mijn voeten de aarde omarmen. Onder de zon bloeit mijn lichaam als een bloem mijn adem mengt zich met de geur van de bossen, warm en zacht. De aarde kust mijn voeten, de lucht kust mijn gezicht mijn hartslag…

het heeft gesneeuwd in het park banken heten nu wit grijze boomtakken verspreiden gedempt gotisch stille taal nergens hoorbaar. een kartuizer zou hier gaan in witte pij zorgvuldig de getijden biddend die herinneren aan zijn cel een doorlopende stilte. vermoeden van bestaan adem die witte ijsbloemen op het glas draagt zonder tegenspraak…

het eerste huis is mijn gemoed daar woon ik met mijn dromen het tweede daar staat mijn bed de tafel en een kast vol herinneringen mijn derde huis is de planeet een mooiere woning is er niet…

Zachte zon breekt door vogels zingen nieuwe tijd lente wekt de grond Winterzon ontwaakt langzaam aan de horizon, haar bleke stralen breken door de nevelige ochtendlucht. Een blauwe hemel ontvouwt zich boven het stille landschap waar de natuur nog verborgen ligt in haar ijzige omhelzing. In de vroege uren, wanneer wereld gehuld is in een…

Een winterse zonnestraal doorklieft de grijze lucht. Heel even maar, een subtiel signaal. Enkele kraaien op de vlucht. Het sombere landschap krijgt plots kleur. Hoop sluimert stilletjes. Ook al is het nog wat killetjes. Dromen... Over blaadjes krijgen bomen. Over blauwe luchten, ontluikend groen. Over kleurrijke bloemen, geel, paars en vermiljoen…

wat schenkt ons de grauwgrijze winter ze laat ons even in ons geheugen wegzinken net niet verdrinken en laat ons voelen hoe het straks weer kan wezen en laat ons uit de opgeslagen kleurrijke herinneringen lezen zodat we wat komt ten volle zullen waarderen misschien is dat wel het geschenk dat door haar is gegeven die grauwgrijze winter…

Een treurende es zweept ruisend Het hangende loof om het puin. Stil koestert een teder viooltje Zijn geluk in het mosrijk duin. -------------------------------- uit: Gedichten (1887)…

Het nieuwe jaar begint met zachte vlokken die zachtjes dalen en onwillig landen. Het aarden wordt hun dooi, of ze zich branden aan warme aardkorst, hete huizenblokken. De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken.…

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi! Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’, Dat al wat dor is, word’ weer mooi! - Ik ruik de geur alreê van gras en hooi Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak, Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi! Ik zie…

Aanvliegen over de sont, over donkere kommen van finse meren scheepgaan in de kajak der gestorvenen drijven op de wateren tussen taiga en toendra oog en oor zuiveren aan leegte en verte zich voeden met bessen, met hoed en geur van de goddelijke paddenstoel dromen de droom van het eeuwige heden als arctische beer weer tot sneeuwblinde…

stamgast klimop op eeuw-oude bomen hun stamboom ontnomen…

het is mijn seizoen de lente die opkomt als een bloem kleuren en geuren die alles zachter maken in aromatisch voorbijgaan zo ook de aantrekkend dansende wind die alles even aantrekkelijk vindt die ook groeit en pittig zal aanwakkeren na een lange stille mistige rust die de lente in blad en steel in groeispurt naar…

wolk camoufleert zeewater op kruistocht   … gevormd met zon dan wind opgezocht … waar wolken barsten een zondvloed optreedt … alles wordt verdronken behalve het leed  … het gevecht voor meer blauw op onze planeet…

De rivier houdt van je. De rivier houdt eindeloos veel van je. De rivier zal alles van je slikken, een en al blinde liefe zal ze zijn. De rivier houdt van jou zoveel als van ieder ander. In haar armen mag je liggen, schoon zal ze je likken tot het bot. Van wie ze houdt, het laat haar koud. Maar wat je altijd meedroeg al die tijd, het…

de leeuw en een reetje aan de beurt keel afgebeten met kloppend hart verscheurd dan de hyena’s de jakhalzen en gieren…

schoonheid van binnen?  dat heeft de natuur niet  elkaar levend verorberen  dat mist wat empathie …

De man en de vrouw staan nu dicht bij het raam Ze kunnen mij yoga zien doen Ze konden alle hoeken en kanten van de kamer zien, stonden eerst gevangen achter de tafel Misschien houden zij van boeken en planten waar ze nu staan Hoe kon hij die ze maakte bedenken wat ze allemaal zagen, Hij die mij maakte, hoe ik verzinnen, schrijven,…

Waar ik mij wendde is heel het woud betoverd: Onder de stammen spreidt een glanzig trijp Van ijsmos en de ruiselende rijp Heeft wonderlijk weer boom en struik geloverd. Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg…

de natuur is puur binair eetlust of maaltijd…

ik zag haar dwalen met een lach om intakte zonnestralen te rapen en daarmee nu al stukjes lente te maken voorzichtig lopend om het snelste voorjaar niet kapot te maken want ieder jaar heeft weer zijn eigen kleurpalet en diverse snuisterijen waar blauw wit en geel vaak overheersen in het groen is rood en paars veelal in de…

een veld met zonnebloemen doet me denken aan Vincent van Gogh hij schilderde veel in drie tinten geel ze werden bewonderd en dat worden ze nu nog zonnebloemen een symbool van kracht een inspiratiebron ze volgen de zon zo vrolijk en stralend mooi met hun zongele bloementooi…

Winterroos in rust dauw legt haar zachte pracht neer liefde die ontwaakt In de tuin van mijn hart bloeit een winterroos, haar gesloten blaadjes vormen een raadsel van schoonheid dat enkel met tederheid te ontwaren valt. Elke morgen zie ik haar gehuld in verstilling van ijzige dauw, wachtend op vleugje zon. Hoe ze, zelfs in haar zwijgen,…

I ‘T is winternacht. – ‘K zit in mijn oude stoel. – Een thürings landschap zie ‘k, waar ‘t avondlicht Scheef op hellende korenvelden ligt; Hier, onder mijn veranda, wordt ‘t al koel. Net Mendelssohn: een zoet en warm gevoel Van smeltend, week verlangen: ‘t is als richt Zich jongensmijm’ren naar het vergezicht Van liefde, stil-heerlijk geweten…

Een sneeuw ligt in de morgen vroeg onder de muur aan, moe en goed beschut en een arm kind komt toe en staat en ziet en met zijn voet gaat het dan schrijven over dit prachtige vlak en schuifelt licht bezonnen en loopt door, zijn mond trilt in het donker klein gezicht. ------------------------------------- uit: Verzen 1897…