Alle inzendingen over woonoord

in geen tijd staan de muren blank "hulp is niet meer dan een droom" ik hou van je en van al de kleuren die je me beloofde, dit gele seizoen maakt alles zoveel gladder, laten we dit niet vergeten : het is steeds water waarvan het geluid ons verder draagt en dat alles schraagt wat wankel was en zwijgend standhield hou je sterk ook in…

in zijn woorden is hij hoe zij hem bedacht : onbehoedzaam, maar dragend nabij maar draaglijk en bij haar maar niet rond haar laatse porie in zijn woorden is zij vaak onverwacht afwezig of onpeilbaar diep, en lacht ze als iemand die alles heeft gezien, in die woorden leeft een hang naar meer dan is, zo wacht hij op het leven, totdat het…

slaap glijdt van mijn gezicht handen omvatten de koffiebeker voeten voelen verwarmde plavuizen zachte muziek dringt tot me door het geluid van de wasmachine zet ritme onder buitengeluiden die geur, die geur van Guatemala vermengd met versgeperst sap van zongerijpte sinasappelen maak me wakker, laat me dromen ik wil in mijn schommelstoel…

Kan een mens doen wat nodig is, zonder te reageren op wat was? Kan hij wel spontaan blijven, zonder dat hij geworden is? Kan zij avontuurlijk leven, in haar eigen huis? Water uit zijn douche zien stromen, zoals water in een wilde waterval. Drijven in haar eigen badkuip, als zwemmen in een oceaan. Mensen waarmee we samenleven, steeds weer…

De zon overgiet het grootschalige gebied van de Blauwe Stad met klaterend goud. Glanzen doet het niet. De gekwetste bodem slaakt zacht een jammerklacht. Omfloerst, maar duidelijk hoorbaar voor hem of haar, met beide benen op de dierbare dalgrond, in bulten (te koop!) of lintvormig langgerekt als dijk aangelegd, reeds groen uitslaand. Het geboortehuis…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…

Hoe zelden toch is een gedicht gewijd aan het toneel van veel verfrissingen waar je op zeehelden van asfalt rijdt. Door meeuwen en de branding begeleid, geef je de zee mee je vergissingen, zoals een golf die van de glooiing glijdt. Bij helder weer zie je meer onderscheid en neem je onbevreesd beslissingen. Hoe komt het dat de dichter dit…

De geur bij mensen thuis die aan vroeger herinnert Geurige halletjes Die geur herken ik altijd weer Die hangt in hun jas, in alles En allen hebben die mensen het een of ander voorwerp dat daar al eeuwen hangt Een barometer Een souvenir uit Nederlands-Indië Een hoedenstand of kapstok tafeltje om tas en handschoenen op te leggen Paraplubak…

Rondom zijn voet een rosse schijn, Waardoor de regendruppels stoven En zwaar en traag daarboven Het zwart geheim Der stijging in de donkerten verloren Tot waar, een vuren knop, De lichte top Dreef op de hoge duisternis. – Ontzaglijk in zijn vreemde luister is Het wezen van de nachtelijke toren.…

Het water ligt zo stil tussen de wallenkanten de hoge boom, die met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard…

Ooit sloeg een vuist op tafel van dit land en is blijven liggen: een kasteel. Hij woont nergens, want er is hier niets anders: er staan muren omheen, maar het blijft nergens. Het is ook geen wonen. Het is niets meer willen en dat hier doen. Maar alles is te heftig in dit huis. Wind blaast in de open haard, vlammen blaffen als honden…

Geen groter harmonie dan het afstemmen van mijn radio op de zender die uizendt via de ghetto-blaster van de schilders die werken aan de buitenkant van het Samuel de Zeehof dat twee armlengtes is verwijderd van mijn gehoororgaan…

Mijn doodsvijanden heten stof en pluis. Ik ben de gesel van de spinnenwebben. Zie hoe ik keer en ruim en poets en kuis - De oude spinsels zullen mij niet hebben. In een aan kant gemaakt en helder huis Kan het bestaan altijd opnieuw beginnen. Mijn broodheer noemt mij - hij is nooit abuis - 'De Mondriaan van haard en tafellinnen.' Ik had…

Anno 1672 Alias inter caput extulit urbes (Haar hoofd steek boven dat der andere steden uit) O, Groningen, pilaar en hoofdstad van de Friezen! Vanwaar begint men best t’ ontvouwen uwe lof? Uw bouwheer Grunus moet u tot zijn wijk verkiezen, Zo vroeg vóór Christus’ komste, en bouwde hier zijn bof; Of liever, zo men zegt, de broer van…

Het huis herinnert zich mij. Hier heb ik lopen geleerd. In deze kamer begon de aanloop die eindigde in een ontzettende sprong. Hier is de keuken ontdaan van gestapelde vaat en gerei. Bij deze kraan waste ik mij. Stram van ouderdom staan tafel en stoel in hun recht. Mat en zeil zijn al lang aan elkaar gehecht. De trap naar de zolder…

hier speelde ik op de dijk madeliefjes plukken de pinksterbloem bewonderen en dan de dijk af rollen naar onderen hier speelde ik tikkertje met de kinderen van de buren leerde draaien met de tol geen auto´s die er hinderden en wat beleefden wij en lol hier leerde ik schaatsen op de dichtgevroren rivier geen tijd die ons haastte…

Land van kroket en kaas van bistroos, boerenkool en sjuu met ossenhaas, waar muren eten geven, waar pils zo flets en klein is, waar gastronomen sneven, en Trijntje aan de wijn is. O Vaderland! O Nederland! O nee, nee, nee, nee, Nederland! Nee. Land waar het hele volk de taal van Sjeekspier blaat, thuis, in de trem, op straat: Guts…

In het verhaal van mijn twee steden is het vooral in deze stad dat mij meteen weer is ontgleden wat ik het meest heb liefgehad. Mijn Amsterdamse perioden meet ik als vanzelfsprekend af aan onvergetelijke doden om wie ik onvergeeflijk gaf. En altijd loop ik in den blinde door de bekende buurten rond om iets van vroeger te hervinden wat…

Oud in een bejaardenhuis met een kast, een bed, een stoel, onderdak, maar nooit meer thuis, dagen slijtend zonder doel zoek je beelden uit 't verleden verborgen in een donk're kluis. Ik zie je krachteloze hand bevend reiken naar een steun van een muur of tafelrand en ik hoor een zacht gekreun na elke overwonnen meter doodvermoeid en…

Over dorp en over veld 't helderklingend klokske schelt; oud en jong, de dorpelingen naadren langs de wegelingen, ieder op zijn best gepint, vro en welgezind. Wierookwalm en orgelklang, stille bede en kinderzang smelten in harmonisch stijgen t' midden een godvruchtig zwijgen, en eenvoudig wordt aanhoord Gods eenvoudig Woord.…

T'is beurd mit d'Olle Grieze* zien gebaaier, want klok staait al doagen op haalf vaaier. Elke moal as ik noar de wiezers kiek, löp'n dij nog nait mit buusklok** liek. Gevölg'n bint vanzulfs suuver staark: gainain is meer op tied op zien waark. K heb dizze regels nog nait schrev'n biekaans of verrek, kiek, wiezers stoan inains aans. Klok…

vergeten verhalen vertellend verbeten vertalen versnellend verdorven vertering verbeeld verworven verkering verveeld gebonden gedichten geschreven gevonden gezichten gegeven gedeelde getoonde gevaren gespeelde gekloonde gebaren bedachte bedoeling bedreven betrachte bevoeling beleven bedrogen bebaarden bedwongen bevlogen bejaarden…

(Den Haag slechte gemeente voor kinderen) je wieg staat in een vorstelijke stad maar net geboren, kraai je om die zegen de toekomst lacht, de Heer is je genegen de zon beschijnt een hemels levenspad pas later lees je in het ochtendblad: een Haagse jeugd valt toch een tikje tegen je zit om liefde en begrip verlegen als 'eiberkuiken' heb…

Naast de deur van de kerk op de Lammenschansweg schopt een jongen een bal met de punt van zijn schoen zoals jongens van elf dat op muren vaak doen het geluid stuitert mee terwijl ik hem passeer de kerk valt niet om, zelfs geen steen laat zij krenken zo rotsvast torent zij boven dit voetbalspel Waar de zon op de grond schitterde, op het beeld…

Woorden vallen als fluisterende sterren in duizend ijskristallen uiteen wachtend op lang vervlogen liefdes die restanten van warmte met zich mee dragen wat bezielt de mens te verblijven in een dergelijk oord waar lichtstralen wangen breken beukend in de wind het menselijk kiemen onmogelijk gemaakt doch geboren zijn in dit helse oord is…

Laat hier geen twijfel over bestaan, dit huis zal bouwval worden met de grond gelijk ook dit gedicht. Omdat ik stenen met een zin en met cement elk voegwoord vergelijk, de gangen met mezelf en daar dan in verdwalen. Ramen, trappen, deuren, in en uit van kinderen die bij hun moeders blijven zwijgen, in de tuin een schrikbewind van kruid.…

Wat is de dageraad? vroeg Winnifred mijn tuinkabouter die niet bestaat en bleek van het huilen is omdat hij niet bestaat Een groeistuip is de dageraad kijk maar naar de statistieken van dag tot dag groeit alles aan ons uit tot een monsterkalebas op een veel te kleine fruitschaal Eindelijk glimlacht Winnifred en zegt; wat ben ik blij…

Het koude water in de oude gracht spiegelt stil in het kille ochtendlicht. Tevergeefs wacht de kade op een vracht, zware ankers worden niet meer gelicht. Nooit doorklieft een scheepskiel nog het water, ook de brug kan zelfs niet meer omhoog. Op de gevels klinkt nu eendengesnater waar ooit de stad zich luidkeels bewoog. Hier zwalkte de zwaar…

de laan der lanen parelt in de zon de krokus heeft een paars tapijt geweven Café de Posthoorn blijft de gulle bron alwaar bezoekers aan hun glazen kleven Hotel des Indes start een tweede leven en kruipt voorzichtig uit een flets cocon Den Haag is hier gewoon Den Haag gebleven de baksteen blijkt veel sterker dan beton Couperus kijkt, gebronsd…

De straten van Granada waar in 't donker Gitaren gonzen en van 't lang gefluister Van minnaars aan de traliën de duister Nacht warm wordt, - gaan met graden naar 't geflonker Van 't sterrenbeeld. En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren? of wel, huisde er Morenkoning nog eens en wat zo klonk…