Alle inzendingen over kracht

Vanuit de wagen zag ik een vogel zwevend op de luchten en plots weer wiekend op zijn eigen kracht. Een beeld van wat het leven tot hiertoe voor me bracht: soms krijgen, onverdiend en onverwacht en dan weer zelf wat gevend.…

vreemd kijkt de kamer mij aan de balans is verstoord alsof er niets meer echt bij elkaar hoort alles toont een eigen gezicht in het nieuwe licht dat is gaan schijnen het samen is snel aan het verdwijnen waar tijd liefde in verbondenheid heeft gebracht is alles zich ineens bewust van nooit gebruikte kracht is er nog plaats…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

Zien verteert mijn kracht; in slaap wens ik loom weg te dromen van hen die door me heen kijken en niets weten van mij. Zo begluur ik de nacht staren uren als seconden denk ik mij eindelijk vrij om jou te kunnen vinden, liefste vrouw die ik bemin.…

twee zielen in liefde op weg naar de liefde van je leven jezelf in karmische relatie weerloos in ontbloting in de weergaloze kosmos stralend in de essentie van wind weerspiegelend in idealen van kracht gestoffeerd in licht wat op goud lijkt reizend binnen de grenzen van geelpaars waarin de lege bladzijden…

die zonder zeuren gebeuren moet de restauratie van het kerkelijk goed vergt handenvol werk dat altijd spontaan en met heel veel plezier wordt gedaan zonder te struikelen over een loonvoet maar niets van dit alles had hij kunnen doen zonder haar, die altijd aan zijn zijde stond met steeds weer een tijdelijke afscheidszoen als sturende kracht…

Het rukt en snijdt vol woede Je longen eruit Je gewurgde keel weigert lucht Woorden persen vol kracht Je ogen uit hun kas de rotzooi in je hoofd de smerige zoute modder Vermenigvuldigt, Stapelt, stapelt Geef me een mes, een zaag, een bijl Alsjeblieft, bevrijdt me te laat ik barst, ik scheur Geluidloos verdronken in mezelf…

Niets op de wereld heeft zoveel kracht, als 'iets' waarvoor de tijd rijp.…

ineens in vrijheid geworpen schatten de matte ogen van een uitgefloten vogel het blauw als onpeilbare mist aan de kracht van vleugels ontwend weigert het dier te stijgen het kent alleen de engere ruimte van geborgenheid waar moet hij nu gaan welke wind zal hem leiden naar een nieuwe veilige stek voorlopig zit hij droevig ineen op een…

als een hemels schone schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen…

eonenlang hebben zij de tijd getrotseerd waar macht en kracht al lang zijn verweerd in het assyrische rijk heeft beschaving geheerst zijn goden vereerd voor een plaats in de eeuwigheid maar sektarisme viert hoogtij respect en historie zijn vogelvrij de mens is vervallen tot moord en vernieling in barbarij ook kunst kent die ziekte…

Mijn kamer is te klein, ik schuif de gordijnen dicht, je kracht omhelst het bloot, de nacht is ver en zo dichtbij, het kaarslicht is boterzacht, smeert mijn hart als oceaan, zo groot, zo diep, als je tegen me lacht om mijn zinnen te ontbloten en weet wat je van mij verwacht, daarin ben ik geen partij voor jou en wordt de vluchtweg…

Ik probeer een kleine troost te vinden in de vele woorden die ik zing ik hoop dat dit lied ons zal samenbinden en kracht zal krijgen in mijn familiekring maar ik weet het heeft geen zin het maakt niet uit wat ik doe ik ben nog steeds geen heldin waar leidt deze weg naartoe?…

mijn krachten nemen af gekend in voorspoed en aardse tegenslagen toch mag ik zeggen dat ondanks alles waarden van eeuwigheid bouwstenen blijven leggen ook al vertelt de zee mij van komen en gaan het toont in wezen steeds vaker in alles een ondergeschiktheid aan een groter doch onbegrijpelijk bestaan een gewaarwording die groeit…

Passie is de kracht der bestaan Mijn weg, kronkelend, laat mij hem begaan Zwart is de kudde, wit is mijn licht Los van alles op het wit gericht Het morrende zwart wil ik niet verstaan Die stenen, geslepen door de stroming Hun eigen vorm allang vergaan Meegesleurd, geen passie geen gevoel Zwoegend en zwetend zonder doel Langzaam afgeschaafd…

Voel ik de levensvreugde in mij naar binnen stromen krijg ik weer nieuwe kracht zodat ik kan gaan genieten van iedere nieuwe lentedag.…

De onmacht gade slaan in toestand van versplintering wanneer zij moed bijeenraapt na de beet van de varaan Met diep ontzag ontgift zij zich door zachtheid in herinnering tot de Dood haar achtervolgt en de Hemel laat vergaan Zij fluistert haar verwoesting -bij dageraad ontbonden- met kracht in het gelaat van de man die haar bemint In…

Ik nodig je uit Je maskers te laten zakken Ik nodig je uit Je ego te laten varen Ik nodig je uit Je kracht in al je cellen te voelen Ik nodig je uit Dicht bij jezelf te blijven Ik nodig je uit Je ware ik te tonen Ik nodig je uit Te zijn wie je diep van binnen bent Ik nodig je uit Te schitteren en te sprankelen Ik nodig je uit Te zingen…

De mensheid huilt zeeën van tranen door dit natuurgeweld, met een kracht waar niets tegen was bestand.…

Ik verlang naar de kille nacht om het domein van mijn geest te overvallen met slaperige kracht terwijl hij het ergste vreest Rillingen veroorzaken in mijn ziel golven van spanning en angst donkere silhouetten zijn steriel wachtend op hun eigen vangst Het is opmerkelijk en triest tegelijk de prachtige reis naar een zwart gat maar de dromen…

Ik leg mijn hoofd in je schoot en geef me over aan de wanhoop die ik voel Ik wéét welke keuze ik moet maken maar angst en onzekerheid overheersen mijn daadkracht Vertrouwen mag groeien en stilletjes word ik geraakt door jouw wijsheid Ik voel een kracht die mij laat uit stijgen boven mijn kleinheid en mij één maakt met mijn…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

ik hoor hem ontbloot aan zijn stem raakt verjaarde plooien van mijn huid lijken zich te berusten in klanken van snaren gespannen op nobele pilaren dan wel gedragen door levende liefde hij kijkt mij diep aan door zijn verre kijkers; de wijsgeer voor ongrijpbare zielen schenkt mij noten in kracht en melancholie op weg naar…

op de omslag van de bloemlezing 'het kind is de vader van de man' prijkt een foto van de dichter Wilmink ooit geschoten door Hans Vermeulen Wilmink in een kek suede jack in de bloei van zijn leven zo ook de kracht van de bundel liedjes gedichten en vertalingen persoonlijk lees ik de bundel nog altijd met veel genoegen maar tóch kan…

jij bloeit seizoenloos in de border van het leven regen sneeuw en storm kunnen jou niet deren iedere bloem haalt vruchten uit licht en zon vaak zien mensen jou niet staan in hun vluchtige passeren pas als de anderen plat slaan door de wind gekneusd zijn door de elementen wordt jouw kracht en schoonheid eindelijk ontdekt…

Spreek me aan..., praat tegen me, met mij, en niet achter mijn rug, over krachten en zwakheden..., Ík, mens, die al genoeg heeft geleden.…

Echter, alleen in heden haar innerlijke kracht loslaten, ten zeerste gevreesd...…

Hun betekenis neemt in kracht toe de climax van het liefdesspel, de stijging naar het hoogtepunt waar je hele lichaam zich innig laat beademen in extase. De veelkleurige spanningsboog in je levenslicht, wordt gedragen met gelukzaligheid betoverend mooi… dat licht. Claire Vanfleteren ©…

in het woud van zoete dromen groeien buigzame bomen groene kruinen wuiven schaduwen waar de zon de bodem te vurig raakt jaarringen genieten er de taaiheid van een gewortelde kracht vogels knappen er een uiltje rond de schemer, in de nacht er klinkt een heilzaam lied in de sporen van de wind daar, waar de weelderigheid het leven zijn…