Alle inzendingen

bevroren blauw ik heb een witte roos gevouwen uit blaadjes van vertrouwen die groeiden in mijn handen lang is zij in knop gebleven omdat ik niet wist hoe ik haar mijn liefde en trouw kon geven totdat ik haar in een totaal wanhopig moment kuste en zij wonderwel zacht opende zij bloeit haar hart naar mij gekeerd…

Aan de buitenkant valt het mee Banken ruimte en groen voor het gebouw Binnen wordt het benauwend donkerder Kleine kamers smalle drukke gangen Hij kon het niet gewoon worden at niet meer Miste zijn hof gewoon eens buitenkomen Niets boven je eigen huis eigen eten Eigen bed maar ja het moet gaan Immobiel tussen bleke koude muren rijgen…

Nu met de afdaling van zijn leven heb ik betere vergezichten en vooral inzichten neem nu de controverse tussen Özcan Akyol beter bekend als Eus en Jan Slagter veelal bekend als de gebeten hond die bijt maar het is de tonende en de tanende de potente en de minder potente het lijkt bijna bij Jan op kutnijd dat wat ik in vrouwen verafschuw…

Een rimpeling slechts over het spiegelend water veroorzaakt door een zachte bries en zacht wuift langs de oever het pluimend gekrookte riet. Een visser eenzaam in zijn bootje in gedachten ver buiten aardse trend genietend van stilte en rust alleen aandacht voor zijn dobber gespannen hopend op een kleine vangst. En verderop de witte zeilen…

Met z’n tweeën kun je sparren In je eentje lukt dat niet Met z’n tweeën de knoop ontwarren Bij burn-out en stil verdriet Mocht er een van tweeën vallen door depressie, zwaar getob Samen kunnen zij vuisten ballen Richt de een de ander op.…

ik ben ouder dan mijn schaduw en gewicht, betekenis die nauwelijks valt te grijpen. aan een goed begin hoor je te slijpen — tot nu toe is op verjonging geen zicht. de grove lijnen kaderen mijn jaren, vormen het vlak tussen taal en een zucht. voor het afsterven ben ik nog niet beducht — de donkere lucht zal zeker klaren. ik bleef mezelf,…

Ik mis mijn lief elke dag, Vanaf ’t moment ik ontwaak, Tot ik ’s avonds val in slaap. Dan voel ik dat hevig verlangen Samen met mijn lief te zijn, Haar lippen te voelen op mijn. Maar tant pis zij is er niet meer, Mijn lief ging van mij heen, Ongewild in ’t niets verdween. Alleen d’herinnering aan haar blijft, Zit gegrift in hoofd…

het verloop van het bestaan neigt naar toeval, enkele feiten staan vast. natuurlijk zal het klimmen naar volwassenheid, als het al lukt, in bepaalde stappen gaan. gaandeweg wordt men op de proef gesteld omdat als alles bij elkaar is opgeteld voor en tegenspoed zich bewegen als de klepel van een staande klok en wanneer die stopt, op het…

Alleen, in de lege filmzaal tussen de tapijten mijn ogen in half licht gesloten, rug en dijen stevig in de stoel op reis door de gonzende ruimte van het drukke verkeer van in- en uitvoegen in de verte en ergens glijdt er een liedje voorbij - vertrouwde emoties op afslagen zonder bestemming rondgaand in het wegennet Daarom en omdat…

Aan wie hier reageerde zeg ik ‘dank u wel’, het doet plezier wanneer je wordt gelezen, het leert je dat je niet zo gauw moet vrezen want ja, je neemt je tijd en telt die niet zo snel. Wanneer je al de helft van al je jaren voorbij zag gaan dan wil je wel bedaren.…

Allicht wil Netanyahu onverstoord Heel Gaza (nu ook militair) bezetten Met vredesplannen maakt hij korte metten De Palestijnen moeten uitgemoord Maar wees op genocide niet te kritisch Dan ben je per direct antisemitisch…

Wat je zaait zul je oogsten Lillith, uw woorden zijn en waren afgoden Gods onnoembare naam heeft u uitgesproken tegen alle geboden Neen, de naam Lillith is niet te zoeken in de nalatenschap van Oude, Nieuwe testamenten u droeg en draagt de broek was en bent geen pantoffel(h)geld, integendeel, werd een feministiche aanroepvorm in dat soort…

het verhaal vertelt wij hebben met woorden gespeeld eerst de letters verzameld toen tot zinnen uit gezeefd wij hebben de titels gewogen iets spannends met wat angst in de ogen dat langer blijft hangen maar niet te lang omdat angst de vrijheid van het lezen beperkt zo heeft ieder zijn deel aan de ademloze groep voorgedragen…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk schipje na…

Zwetend. Zittend. Naakt op de rand van de zetel. Ogen op het tipje van de plant in het papiertje. Aangestoken. Zwijgend — alsof stilte iets goedmaakt. Je komt nog bij. Het lichaam trilt. Natrilt. Een diepe zucht — uit de kelders van je longen waar de rook nog hangt, vastgekleefd aan herinnering. Je huid brandt bijna net zo warm als…

Prachtig mooie Spaanse tonen luiden door mijn oorschelp, Heerlijk lekker water uit een fantastisch nieuw bierglas doorzoekt mijn keel, Jonge mannenhanden tikken rustig hopelijk juist doordachte woorden op virtueel vel. Terwijl in deze zomermaand al dagen de regen en al dagen de winden bezoeken. Terwijl de drie perfect recht geplaatste zonnepanelen…

OMHELZEN In witte wolken lig ik te dromen van toen Van ruisende wind door hoge bomen Van vogels met hun prille lentetonen Toen klonk alles mooi in harmonie en Was er van gemis geen weten Door duistere wolken, zoek ik nu het licht Waarvoor de zon snel is gezwicht In koude nachten zonder zicht Ben ik bij ’t ochtendgloren nog verloren…

Zwarte sluiers over het gelaat, gedachten botsend in de geest. Doolhof zonder uitgang, een ziel gevangen in beton. Verdwijnen in de mist, omdat openstellen moeilijk blijkt. De handreikingen zijn er, maar verdampen in onzekerheid. Deze doolhof lijkt het einde, echter hoop breekt elke muur. Een kleine lichtstraal door de kier, mijn…

Jacobs moeder slacht met bedriegersaard twee bokjes, bestrooit hen vol kruiden. Haar oren vrezen komende geluiden van mogelijk betrappen: dit blijft bespaard. Het bereide vlees wordt valselijk verklaard tot "Wildschotel," die zegen in moet luiden voor vaders feestmaal; hier zijn leugens bruiden, waar God voor later echter heil in bewaart.…

waar heb ik ergens gewoond zo dacht ik zo vaak natuurlijk heb ik altijd onder een dak geslapen en ben nimmer de deur uitgezet toch was mijn jeugd er een als velen zeker niet gekooid, maar de eigenwaarde is door een gang langs wisselende paden veel later door mijn opstuwende ziel gered . vaag blijft mijn wezen in kennis van het vroege het moet…

Stil bos ademt mee zonlicht raakt mijn open hart ik word weer heel zacht Ik loop traag door het gras, de wind strijkt langs mijn huid. De bomen ademen rustig, hun takken vertellen verhalen. Vogel roept iets wat diep in mij weerklinkt, en ik word stil alsof de wereld even wacht. Zacht zonlicht valt gefilterd, vloeibaar goud door het groen…

We zien het afgetrokken in de schaars omhulde Olympus in het licht van de ochtendzon; in het glimmen van de munt in de diepte van de vaargeul. We ervaren de strijd, de exercitie tegen de afmattende Helikon, onder de zon van contrapunctie en 't eeuwig gekletter van leeuweriken, de zondvloed uit gouden kelen; als Eva, kronkelend over…

Lief en leed Wordt niet gelijk op gedeeld, Lief deelt men ’t liefst, Leed is veel minder geliefd Bij heel velen, Om samen te delen.…

Zo graag zou ik een snelsonnet toch schrijven maar 'k weet niet goed waarover het moet gaan, dus vraag ik raad aan wie me zal verstaan en ergens hulp om toch ook hier te blijven maar 't lukt al aardig voor de eerste keer dus vind je me hier mogelijk wel meer.…

al timmerde hij aan de schutting voor de taal uit zijn mond hij sloeg zijn vingers kapot (zodat hij niet meer typen kon) brak zijn hoofd op de keien (want ook al het denken moest eraan geloven) reed zich in de kreukels op een writer’s block (met stoker achter de deur) edoch slierten van woorden rommelend als lawines boorden…

Elke dag leg ik steentjes in mijn bloed om mezelf af te remmen tot wat mensen normaal vinden maar ze hebben geen idee van de vleugels die ik had het geluk en het feest dat het leven kan zijn Er valt zoveel te genieten wanneer ik licht ben met open poriën en een ruim lichaam waarvan elke cel trilt op strelingen en muziek de fijnste…

ik ervaarde even het luchtledige toen ik de immens drukke grote vertrekhal betrad zelfs de geur had een buiten aardse nasmaak in de lifestyles die ik hier ontmoette in koffie met een wit hart door behulpzaam personeel met een lach in alle talen van de wereld ik was licht overdonderd dat in die wereld zo nabij ook geleefd…

“Tot morgen” Klinkt als een belofte Over de nacht die komt Een belofte aan jou Om morgen Opnieuw op te staan Dat mijn wilskracht Sterker is gebleken Dan de angsten Van die nacht Die mijn geest Als bezeten Naar de dood Deden verlangen…

Het strelen van zijn lijf is moeder verleerd, dat al een week lang in de steigers staat. Ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat; hem beminnen heeft ze zich afgeleerd. Met zijn verzorging begint ze nog niet. De stenen lijken broos, het hout vrij zwak. Eens voelde zij zich bij hem op haar gemak; nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied.…