Alle inzendingen over emoties

het gevaar loert de stap is dichterbij je springt al schreeuwend naar beneden je valt en staat op komt er nog een grotere afstand tussen waar je staat en de oppervlakte je twijfelt en weet niet of je springen wilt in het diepe die je alweer ziet toch maar doen of veilig stilstaan en genieten van het moment Angst.....…

De enige straatlamp die nog brandde is nu stuk niemand weet ervan hoe en niemand draagt schuld hoe het ook zij hij geeft geen licht meer hij is nu stuk maar wat een geluk de maan verlicht de straat nu doet dit mooier dan voorheen zo lijkt het mensen lachen luider in de maneschijn verliefden voelen hun hart nog sneller kloppen baby's…

Nacht, kantelend naar zwarte randen of in vlucht naar mild blauw, zo tijdloos blind. Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer en cataract; ondiepte, genadig voor huiver, uitgesproken in loslippig boezemwater.…

Haat verwijdert mij van God, liefde voert mij nader. Grauwt ellende door mijn lot, laat mij liefde, Vader. Valt de wereld van mij af, waar de sterren blinken laat mij in der liefde graf in Uzelf verzinken.…

de tijd vertraagt in het stil staan doch jouw plaats is nu leeg, een ruimte met een andere visie deelt het voeteneind dat ik zojuist heb afgestoft geen bediening op commando, mijn hand is leeg al wijst mijn vinger naar het zintuig waarmee jij je voortbewoog, je hoogte was beperkt tot waar mijn kruin je oksels raakte het afscheid was rumoerig…

haar naam danst als een veld vol bloemen… ze steelt mijn hart voor altijd uit mijn blije ogen, ik leg het graag blind voor haar neer stil ontroerd vindt heel mijn wereld slechts verwondering en zacht zing ik van poppedeintjes, van een maannacht vol geluk groot en rond verraadt haar zachte schijn dat licht heel toverachtig pril kan zijn…

Is leven de dood Als duwende kracht van een tevreden leven De brandstof voor echt zinvol Drijfveer naar leergierigheid Naar weten waar liefde leeft Waarom je geen vleugels bezit Niet kunt vliegen Hoog visualiseren waar het aanvaardbare schuilt Vliegen naar terug Uit angst voor morgen Omdat morgen daar niet huist…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

Ik zie een prachtig gedekte tafel en krijg de neiging om alles omver te werpen Stilletjes trek ik mijn schoenen uit en klim op tafel, mijn rok omhoog Zachtjes tik ik met mijn tenen tegen het eerste glas het rinkelt zacht, en dan ga ik los Met elegantie wip ik ze eraf en dan krijg ik het te pakken ik schop ze eraf als een voetbal maar met gevoel…

Soms ben ik te betrokken, bij dingen die gebeuren, soms over kapotte sokken, of over je bescheuren, soms ben ik te meegaand, te zacht zegt iedereen, wordt nu toch eens kwaad zegt me menigeen. Maar weet je 't zit niet in m'n aard, kwaad worden heeft geen zin, dus krop ik op, ook fout, want nou zit het binnenin. Ken je dat, herken je dat…

In de warme oktoberzon in een stadspark gezeten met schrik beseffen hoeveel najaren voordien je al wist dat, in tegenstelling tot jij nu, geen wesp die zwermt het zwermen der wespen van de herfst tevoren mist, geen kruisspin zich kruisspinnen herinnert, daar zij er niet waren in hun eertijds dat je kent. Van den beginne maak ik deel uit van…

Al dat zinnentuig, en dan nog geen sjoege van wat brandt in de pit waar zich verduren moet het schroeiend neteligs en de zweepslag van angst alsof ooit iets stilvallen zou; terwijl op dode stronken mos gedijt, in tierende varens uitbreekt begraven gebeente! Kunnen dan niet, als ontzind en huidloos doordringend verliefde grondstof, tot één…

Dit is zo’n dag waarop elke last lichter lijkt de schaduwen streeploos de bomen geen anoniem wuivend getakte maar beleefd knikkende lakeien de vrouwen geen haastige passanten maar frivole omkijksters met gloeiende wangen Alles leeft en spreekt me aan de lakeien vousvoyeren, de gloeiwangen tutoyeren Dit is mijn ban, mijn toverlamp mijn haremvolste…

(april 2015) wetend, dat hier niet alleen maar lente bloeit... er groeit een wondertje op wattendons, de wereld gonst geluk klein spul en witte sokjes een jurkje zonder smuk, gebloemd met zoveel liefs in de verte blinkt een Barbiepop een roze fiets, een poppenwagen een zacht gebloemde meisjesjurk, daar zomaar in het niets…

Een blij gezichtje, huppelt mijn kamer binnen, een blij snoetje maakt ook mij blij van binnen, een blij gezichtje wordt naar me opgeheven, een vochtig kusje op mijn wang gegeven, met een blij gezichtje maak ik voor dat blij binnen huppelen inclusief de zon een kort maar blij gedichtje.…

En hij bestond. We pakten hem op, zwierden hem in het rond en nog eens en hij kraaide want hij was in lievelingshanden en toen was het hup de wereld in met je hart dat men afpakken kan, kan breken in een hoek smijten: niks waard zo’n hart geen porselein of goud, meer een roestig soort klei en je hebt er zoveel van, ook het jouwe gaat straks…

De hemel lijkt hoog maar alleszins bereikbaar de vlucht geruisloos als een gladde vogel op weg naar ultiem geluk Tot de eerste twijfelwolk opdoemt in het tegenlicht zich oneindig vermenigvuldigt tot een somber schaduwdek dat elk zonlicht tegenhoudt de vlucht een vlucht wordt weg van alle schaduwen Weer trap je in de uitersten van…

Zijn het enkel maar deez' weingen, Die, de Droom te voet gevallen, Zich aan zijne aanblik reingen? Neen, ik voel de gloed in allen. Als in 't najaar vogelscharen, Zich verzaamlend voor zij trekken, Blanker dan het schuim der baren, Kust en duinenrug bedekken, Eerst in aarzelend gewemel Angstig door elkander kringend, Dan -…

Wat zou ik graag geduldig zijn zoals de spin die werkt aan weer een nieuw, een ander web dat morgen toch misschien niet meer bestaat omdat de mensen het vernielden. Wat zou ik graag geduldig zijn zoals het gras dat tijden van een lange droogte kan doorstaan en dat ineens toch weer kan groeien omdat er regen viel na 't wachten. Wat zou…

Het zal de liefde zijn geweest met indringende geuren en kleuren in verlangende lente zoals seringenbloesem op jouw bed nabij de zee en ik hoorde walvissen roepen, kilometers ver ga je mee hou je van me in geluiden van de branding alsof ik in de schaduw was van alles en het woeste schuim die voortdurende herfstnacht in de schemer…

Altijd ben ik rusteloos op zoek, naar iemand met wie ik praten kan. Meestal is die mens dan al begraven, in een mooi gedicht of in een boek. Gelukkig dat er een gezichtsboek is, waarin je iets met iemand delen kunt, maar er blijft iets knagen wat ik mis. Altijd ben ik rusteloos op zoek, maar na een handdruk of een knuffel, want dan pas…

Een monster door mezelf geschapen baant zich een weg door mijn verstand. Het vreet zich een weg door mijn logisch denken en doen. Het geniet ervan om te zien dat ik langzaam de strijd opgeef en toegeef aan zijn wil. De wil om alleen nog maar in mezelf te praten, een wereld waar alleen wij samen zijn. Vragen om hulp lukt niet mijn stem vergaat in het…

Hier sta ik met afgetrapte schoenen ik kan nergens heen ik heb alle ruiten ingegooid alle bruggen verbrand alle stoelpoten weggezaagd ik ben nu vrij maar geen cent op zak, berooid ik zie wat vogels vliegen zij doen wat hun ingegeven wordt en zingen hun vrolijk lied zij doen gewoon en denken niet.…

In een donkere cel Niet geboeid Maar zittend Slapend In isolement Tot dat je weer wakker bent Ik zag je vaak Heb je één keer zien huilen Om de vriend die er niet was Waartegen je even kon schuilen Iedere keer de schelp Des levens die je beschermt Die hoort van je eenzaamheid De zee die je uit de samenleving doet verdwijnen Dicht gaan de…

Emoties liggen naast elkaar, haat en liefde maar: gevaarlijk en ook raar: van haat en liefde naar: berusting, geen interesse meer, is er ook geen haat en liefde meer! Dus van oplaaien is geen sprake meer!…

Er liep 'n traan over mijn wang, bij 't lezen van een boek, begon natuurlijk eerst vanuit mijn ooghoek. Hoe simpel is emotie in tranen te "vangen" door een simpel verhaal of domweg verlangen? Er liep een traan door tot in mijn nek, misschien verklaar je me nu voor gek, maar ik schaam me niet!…

Jaren geleden heb ik je voor het laatst gezien Mijn geliefde zee met je schuimende golven die troostend over me heen dansen alles wegspoelen dat niet meer in mijn leven hoort Te lang geleden dat ik jou heb gevoeld Mijn geliefde zand dat mij doet aarden natte klei tussen mijn tenen vaste grond verwarmend poeder dat het harde eelt…

Zou 'k je herkennen wanneer ik dementeer, zou 'k je accepteren wanneer ik " vergeet" zou 'k je nog zoenen, als ik je niet meer " ken" of zou alles blijven als voorheen? Zou 'k je nog omarmen wanneer we elkaar zien, of zou ik je voorbij kijken, misschien? Het lijkt me NU toch vreselijk om te dementeren, of maakt…

er dreef een lied over de Maas, heel even zweefden spiegelend de klanken van een oud carillon afscheid, een rode zon, hij liet de avond als zijn bruid in witte nevels hullen zulk een schoonheid in te vullen op de oude, trage Maas de vette waas van zomerhitte was al snel vergeten door mijn mobiele telefoon sprak het geweten van een eindeloos…

Als men zich niet meer richt Op de wereld, zoals die voor ons ligt. Door de ratio veelal onttoverd, Moet deze wereld weer worden heroverd, Opdat dat deze ons weer verlicht. Door de fenomenen voor zich te laten spreken, Raken we er niet op uitgekeken.…