Alle inzendingen over emoties

De angst uit een vorig leven Had hij met succes verdreven Toen nam hij een trekkie Van een rijkgevuld sjekkie Nu is de angst aan hem gaan kleven…

Grote zwarte vogels hangen in donzen wolken die uitrusten op verweerde kale bomen tegen een grauwe lucht. Wacht op mij ik neem je mee op het kronkelige pad tussen de bomen door naar het open veld. Daar waar muziek klinkt en wordt gedronken op het leven zonder zorgen onder een strakblauwe hemel.…

onlangs onverwachts zag ik magere hein die iets te zeggen had zo zei hij tegen mij een paar dingen eerst om te beginnen zei ik ik ga niet met jou mee er is te veel nog te doen zoveel nog heb ik hier waarvan ik houden mag wat nog lang niet klaar is voor mijn afscheid nu berg de zeis maar weg reis naar nergens verder maar kom…

ooit las ik iets over een moeder zij verloor haar kind en dan probeer ik me voor te stellen hoe hartverscheurend zij dit wel niet vindt een versnipperd moederhart in duizend stukjes voor altijd weggewaaid door de wind een kristallen vaas voor eeuwig versplinterd en net zolang duurt het voor zij ze allemaal terug vindt misschien heb…

Een pad met duizend straten Nu links, misschien rechts En dan verlaten Verkeerd zal ik niet gaan De goede weg is onbelopen En ben ik ver vandaan…

Eens liepen wij samen aan het strand met gejutte schelpjes in ons hand daarna zat hij jaren met dementie thuis later in een verpleegtehuis heeft toen als therapie de schelpjes tot een ketting geregen eindelijk af, heb ik die gekregen hij is er niet meer heb al twaalf jaar gerouwd zoals nu op speciale dagen wil ik die ketting weer dragen…

vertel me wie je bent gooi de deuren en ramen van je hart maar open lucht jezelf ik zal proberen te luisteren natuurlijk niet lachen niet huiveren op het verkeerde moment ik zal proberen te zijn als de wind zo’n zwoele waar in de onderstroom zich een behaaglijke en aangename zomer bevindt maar een oplossing kan ik nooit beloven vertel…

Mijn hart stampt... Een soort van naar links Maar het hardst naar rechts Het weet... Dit is het einde Van het begin waarin Niemand mij begrijpt En ik wederom Met die grote homp vlees in mijn vingers Kijk Naar het pompstuk Dat alleen maar op en neer kan gaan En wie is er voor mij? Trek hem er maar uit Die stekker Ik kan best nog…

ik hoef niets meer heb meer dan mijn deel gekregen ik hoef niets meer heb zoveel gezien waarvoor ik zou kunnen vrezen ik hoef niets meer wie zou of wil de moeite nog doen om mij de les te lezen ik hoef niets meer aan mijn deur werd voldoende hard geklopt ik hoef niets meer zeg die meneer van Voor en Tegenspoed maar dat hij…

ik zie mijn kleinkind zich verwonderen een wonder dat zich voor mijn ogen ontspint even laat ik me afzinken naar de wereld waarin hij zich nu bevindt ik zie ons beiden staan en zie dan van het niet zo bijster bijzondere ook dat wat hij nu nog rekent tot de wonderen we kijken kijken kijken elkaar met grote ogen van verwondering…

zacht klonk de teleurstelling in haar stem handen waaierden nog mogelijkheden in een vertwijfeld pogen nog was de weerstand niet gebroken na het verloren spel begrijpen was er altijd wel maar overgave was niet te dragen toch zal ze ooit slagen al moet ze daarvoor dwars door de hel…

hoe kan ik weten ………. wat geboren worden is het is immers zo lang geleden ik ben het vergeten hoe kan ik weten ………. wat diepe geborgenheid omvat als ik de moederschoot zo lang geleden ben ontgleden hoe kan ik weten ………. of ik de juiste weg af ga terwijl ik nog volop in het leven sta hoe kan ik weten ………. wat echte liefde in al haar…

In het licht van de leeg gewaaide februarilucht, de ijsblauwe zon net onder, maan en sterren lui, net op, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer mijn doel zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik wel de ontnuchterende morgen kan velen, ik ben een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarin…

poëzie, het is dat andere dat kriebeltje op je huid een riedeltje in een lied de glimlach van het meisje dat vergat hoe mooi ze was poëzie loopt nooit door de lange haatstraat ze wandelt langs het pad dat langzaam kleiner wordt ze leert je dansen in de regen ze laat je wachten tot de storm te moe is poëzie is een verzonken rust een…

Ik gebruik je om bij te slapen de schouder waarop de hand waarin Iemand die ik kan zoenen om alles te delen te voelen ik gebruik je lijf om te kneden vast te pakken om mijn oude straten en vrienden mee te verbinden om de Seinpost die er niet meer is om de boulevard die zo veranderd om het strand, de wolken en de zon daaronder om…

ik kreeg een kusje we waren nog kinderen dit lieve meisje wordt later de moeder van die van mij wie gaat dat verhinderen zij verhuisde ging hier voor altijd vandaan ik ging naar de grote school zodoende moest zij mij en ik haar wel laten gaan later hoorde ik dat zij net als ik ze nooit heeft gekregen kinderen…

ze zeggen dat goud de herinneringen zijn misschien is dat waar maar die wil ik niet ik wil jou als ik je nodig heb omdat als geen ander jouw liefde mij warmt…

ik noemde wat mij zoals was overkomen in het verleden de tijd dat we elkaar uit het oog waren verloren dus je hebt veel geluk gehad een terechte opmerking die precies vertelde wie en wat hij was geworden wat ik gezien zijn verleden niet had verwacht…

ik reis in mezelf tussen hart en hoofd tussen hoofd en hart over reeds gebaande wegen omdat je toch wil weten wie je uiteindelijk bent ik reis in mezelf tussen hart en hoofd tussen hoofd en hart neem steeds vaker de sluipwegen die ik nog niet heb verkend daar word je nog verrast kom je weer die ooit weggestopte ontboezeming tegen weggemoffeld…

ik loop door de laan en kijk naar de lange rij bomen in de seizoenen die komen en gaan hoe de liefde begon op blauwe vleugels gedragen lichter dan ooit door smalle kronkelige straten verbonden met de bron de rode ader van de witte hemelzon terwijl ‘t lijden kermt uit de ogen onder de koperen ploert zonder mededogen…

open blik nog zoveel te zien naast het gemis smetteloze klokjes geven vaagheid weer betekenis ondanks… een tuin waar het leven vliegt, springt de vogel het hoogste lied in herhaling zingt ondanks……

hoe ik het springtij ontloop om mezelf in eigen armen te dragen wanneer de opzwepende wind zich als een beul gedraagt manen gedachten mij om te verzinken in de diepste krochten van mijn ziel, want gedachten wenken me wijl ik aan de oever sta van een gebed dat ik in zekere mate cynisch benader om vooral de reden dat mijn geloof spreekwoordelijk…

hij ligt voor je dus grijp ‘em met beide handen en laat ‘em niet meer los vlak de onnozelen uit en zij die niet deugen willen kleur de dageraad in de vorm van liefde overspoel de sjagerijnen waardoor vensters openvliegen gordijnen een ballet dansen op de maat van de wind bijna opgedroogde pennen weer vollopen met woorden voor dichterlijke…

hoe kan ik je nee ik kan het niet niemand kan het met die gedoodverfde woorden die menen weg te kunnen slijpen jouw intens verdriet troost rijdt op het oude paard van tijd ze komt stapvoets voorzichtig soms een stukje in galop zo verwerk je verdriet tijd en oude paarden kun je moeilijk dwingen om snel te komen het is jouw tijd van…

Hoe geweldig danst ze toch, merengue, salsa, ook mambo, samba hier, samba daar, ze laat zich leiden door een macho. Ik dans alleen maar wat trage slow. Ze draait soepel, beweegt romp, heupen en benen, los van hem, wiegt ze verleidelijk en zo zegezeker. Ik schuif wat onwennig op mijn stoel. Schuchter neem ik haar hand naar de volle dansvloer…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

oerbron van het leven moederoog van de witte zon tegen de vernietigende stralen van de zon koester ik geen wrok meer nadat de twee zwarte raven neergezegen met een hoed op m'n hoofd laat ik me ontroeren in het groene landschap met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden…

vogeltjes zingen lammetjes springen schapen blaten vuurvliegjes swingen papegaaien proberen je na te praten poezen die miauwen honden ze blaffen koeien die niet loeien zijn vredig aan het herkauwen en allemaal blijven ze ons boeien moet je ze dan voor soms ongewild gedrag straffen nee natuurlijk niet het komt voort uit spontane dicht…

ik geniet van ons tot misschien slechts morgen wie weet geef je mij dan wel de bons ik heb genoten van de opkomende zon tot het moment waarop de nacht begon van de zomer winter lente herfst geniet van vakanties – de krokus tot en met die rondom kerst van alle wekelijkse dagen ook al kunnen die van het weekend mij het meest behagen ik geniet…

Ze liet me een foto zien van hen beiden van achter genomen hand in hand lopend Een meisje van drie en mijn dochter, vrouw in een jurk Ook als een meisje, het tasje dat ik ooit voor haar kocht langs haar schouder op haar rug, haar blote huid bleek nog Hun haar beide bruin en half lang Niemand leidde, ze hadden elkaar beiden die dag voor '…