Alle inzendingen over familie

Een vergeelde oude foto iets beschadigd aan de rand wat vervaagd, met wat vouwen hou ik voorzichtig in mijn hand Kijk, daar staat neef Piet en ach, dat is tante Sjaan dat was een hele leuke vrouw getrouwd met mijn oom Daan O, en daar is nicht Marie wat hadden we een lol al die leuke spelletjes niets was haar te dol En die, wie is…

Hij wist dat hij zou worden opgehaald, ziet ze staan, een groepje lachende gezichten, dat druk beweegt en vrolijk zwaait als hij de vliegtruigtrap afdaalt. Op weg naar huis is er druk verkeer, de mensen jakkeren als gestoord, maar het gras, groener dan gedacht, is net gemaaid en geurt zoals het hoort. Thuis gaat alles sneller dan verwacht…

Natuurlijk heb ik eigenschappen van m'n ouders maar ook van hun voorouders zelfs de hele verre Maar het meeste heb ik van mezelf mijn eigen ik, mijn unieke ik!…

Het leven zoekt je Je zoekt het leven Voorbij in het even Het antwoord is de ? De regen glanzend In de nacht Weerkaatsing Je kracht In het voorbij gaan Jupiter helder ginds Daar waar Wij bestaan Zonder politiek Religie Of die goede baan Meander door deze leidse straat Een taal Die ik nooit meer kwijt raken Wil…

Nu stil zijn Kijken luisteren Alles Laten zijn zoals het is Zoals het nu is Alles zien wat nu te zien is Luisteren naar de geluiden Alles opnemen En toch Stil Van binnen Gewoon Zijn…

Woensdagmiddag schoolvrij de wereld was even volmaakt tussen toen en versnipperd heeft alles anders gemaakt in het midden voelde veilig links van mij innemend sterk rechts zijn liefhebben geprezen beiden ook te lezen op één zerk ouder zijn is in veel opzichten de verklaring van herinneringen mijn eigen volgorde daarbij past al lang…

o wat was ik klein het leven was ruig en rauw en je leerde al snel dat het niet altijd leuk was om kind te zijn heel anders dan nou ik had het in m’n broek gedaan en grote broer spoelde me buiten af onder de koude buitenpomp kraan en daarna trok hij mij weer een schone onderbroek aan o wat heb ik dat geweten nooit heb ik het weer in…

Wij woonden vroeger tussen Friese buren Daar was niks mis mee wil ik maar vast zeggen Het huis stond vrij en had vier buitenmuren We konden dus gerust een kaartje leggen Met auke jelles aan de ene kant En hylke tjebbes aan de andere kant Dat ging op zich best goed, niks aan de hand Zolang de zon scheen sprong geen uit de band Toen echter…

De generaties voor me, die waren toch niet meer dan grondstof? Die mengden zich toch met een doel, om mij, de jongste god? En ik zou toch een steen zijn, een vorm en de reden in een? Gewoon, ik, slotakkoord van de tijd? Maar plotseling ben ik zo groot. Het rammelt in mij en het groeit. Er komen nieuwe ruimten bij. Soms ben ik bang. Ik…

Mijn broer, gij leedt Een einde, waar geen mens van weet. Vaak ligt gij naast mij, en ik Begrijp het slecht, en tast en schrik. De weg met iepen liept gij langs. De vogels riepen laat. Iets bangs Vervolgde ons beiden. Toch woudt gij Alleen gaan door de woestenij. Wij sliepen deze nacht weer saam. Uw hart sloeg naast mij. ‘k Sprak…

broers nestgenoten groot of klein dikke en dunne die elkaar soms af en toe het licht in de ogen niet gunnen de lieverds en de klieren die het spel verstieren ach meestal slechts voor even want toch als het er op aankomt staan ze elkaar nooit werkelijk naar het leven want als het echt uitdraait op een gevecht dan… dan blijkt dat wat…

Langs de Eufraat binnen de kloostermuren, staart Bahe, een kind naar de kloosterpoort. Mama heeft gezegd: blijf op me wachten, ik kom terug, echt, ik kom terug. De tijd is een Tantalus kwelling, een wrede god, hangend bij de hellepoort. Aan zijn stokdove despoten-oren gaan kinderlijke smeekzangen verloren. Langs de Eufraat binnen de kloostermuren…

Nu, nu we de kust verlaten hebben en naar de horizon trekken, getrokken op getijden en wind, zeg ik je: maan woont hier, op dit schip, in haar eigen kwartier… Er zijn geen grenzen meer, want wie kan water verkavelen? Mijn handen reiken naar de verten van je ogen, zonder die bodemloze verten verdwaal ik (ook aan land was dat al zo)……

Het nachtwoud draagt mijn stem nu verder dan ooit terug, naar binnen, over de grens, zoekt daar in mij naar geluiden die niet gedragen worden door pijn, verwarring, brandend, geen branding. Vormen - onwezenlijk vlammend voor het kind - wormen zich een weg naar boven, buiten, bedekken de bodem met woordelijke warmte - vuur (als van een…

Verborgen water onder het zand, onaanraakbare sfeer, voelbare wereld waarin weinig beweegt – er is leven tussen lijnen die nog niet volwassen zijn, lijnen die lonken naar mijn beelden, mijn weelde nu ik ouder ben, een kind heeft nog geen woorden om de grens over te gaan. Verborgen water als een bel van tijd onder het gras – zwemmen…

Lijnen wikkelen zich rondom mijn woorden. De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Overmatig eten Overmatig drank gebruik Overmatig harde muziek Zo hoor Je of zie je elkaar niet Een soort van verdoving Voor de realiteit Dit voel en zie ik veel gebeuren om me heen En dat voelt heel eenzaam voor mij…

Na oud en nieuwjaars feest bij familie Realiseer ik me des te meer dat ik mezelf een plezier doe door meer afstand te nemen Me niet bezig te houden met en te bemoeien met het leven van de ander…

Te schrijven zoals mijn grootouders een telefoongesprek voerden. Ze belden nooit, ze werden een doodenkele keer gebeld en konden tot aan het einde van hun leven niet geloven dat hun stemmen ook elders klonken. Hing de telefoon weer op de plek van de koffiemolen, zei mijn grootmoeder bijvoorbeeld na lage tijd: ze zeggen dat ze komen…

Ik heb me in mijn leven veel zorgen gemaakt Over alles en iedereen en al maar opletten wat de ander nodig heeft en waar ik moet zijn Als kind al Zorgen is oke maar ik ben Mezelf hierin vergeten Kwijt geraakt Ik ben nu 63 jaar en al een poosje op weg om eindelijk voor mezelf te zorgen Mijn eigen pad te lopen…

Wat, kan in ‘t Gooi, een schuldloos kind, Met rozen op de frisse kaken, Daar ‘t niets dan leven in zich vindt, Van dood of sterven maken? Een meisje trippelde aan mijn zij Van zes, of mooglijk zeven, jaren: Wat schitterde dat oogje blij Van onder ‘t zwart der haren. Een aardig lachje, zacht en schoon, Ontblootte hagelwitte tanden, En vormde…

ons kleindochter is een tiener ze danst de hele keuken vol en zie ons hier nu zitten tussen al die passen die sprongen en die pirouetten…

In de jonge jaren van de twintigste eeuw verkoopt de meubelmaker voldaan zijn kapstok van donkerbruin hout waarin een spiegel glanst aan twee trouwlustigen gedurende heel het leven van de beide geliefden houdt de kledingdrager aan zijn sierlijke booghaken jassen en hoeden die de tijd doet verschijnen en later verdwijnen nieuwe gewaden…

Ouder zou zij zijn dan die Japanse Had zij geleefd, talrijker nog in jaren, Had zij de eeuw mijns vaders overleefd Na tweemaal gruwe wereldbrand op aarde Ze bleef echter een negentiende-eeuwse Ik heb haar nauwelijks gekend, mijn tante Zij leerde in haar rijpe jonkvrouwjaren Het vrome bidden als tweede natuur Van 's ochtends, driemaal daags…

Geslotenheid Onzichtbaar Geheimzinnigheid Verborgen Alles achter slot en grendel Niets in zicht Dit Alles Maakt Onveilig Breek binnen en gooi de boel open…

Van porulan en porgel Daar zit je even mee Als kleine blauwbilgorgel Valt zo'n afkomst niet mee Maar kijk ik naar de mijne Da's ook een raar verhaal Bepaald geen rechte lijnen Niet dat ik er om maal Ik ben gewoon de dochter En ja, ik zeg het fier Van een echte oerheks En van een marinier Want op een heel klein bootje Ergens…

Ik vond dit kind per ongeluk op zoek naar transcendente sporen. Het speelde in zichzelf verloren; een diepte zo afgrondelijk dat het niet keek zelfs toen ik riep daar hoog uit mijn ivoren toren. Ik moet omlaag, wil hij me horen, de trappen af, weg uit de bieb, de boeken, ja weg uit het woord waar uit elk vuurwerk is verdreven. Te zijn…

Met hoed en wandelstok trok hij door de stad En als hij thuis kwam rookte hij sigaren Ook dronk hij wel een slok maar werd nooit zat…

Opgesloten Afgesloten Buitengesloten als je binnen wilt komen…