Alle inzendingen over kinderen

Moeder hangt haar jas over de keukentrap. Dit is de man met de schouders die ik liefheb, dit is de juiste lengte torenhoog. Dit zijn haar woorden de man in haar stem de melk in de pan het brood op tafel. Hoe dit alles de keuken verruimt. Hoe kinderen de minuten tellen. Moet dan de betekenis nog worden opgezocht als de lucht over de…

Mijn ouders zijn weg, we kunnen naar bed gaan, maar ik durf niet eens met een smoesje richting mijn kamer te gaan met jou of zonder iets te zeggen je hand te nemen, want wil jij wel, en hoe moet ik er bij kijken? Daarom zijn een hele rij buren onze getuigen dat we de gedachte aan blote kussen en licht in liefde zweven laten vliegen…

Dag, dag, dag dag nieuwe dag, dag lieve dag dat het een mooie dag mogen worden dag, dag, dag zorg dat ook de dag jou mag dan wordt het een nog fijnere dag dag, dag, dag jij en de dag, de hele dag de dag mag jou en jij de dag, samen dag dag, dag , dag dag en jij  houden van elkaar 'dus t wordt 'n fijne, lieve, mooie, nieuwe dag !…

Toen hij geglimlacht heeft, 't eerst van zijn leven, kwam hij uit verre, stille landen zweven. Daar had hij geen gehoor en geen gezicht, en leefde alleenlijk bij inwendig licht. Daar is het eenzaam en geen enkel ding wordt er verwacht of laat herinnering. Alles is daar zeer ernstig, en de nacht heeft er geen weemoed, en ook niets dat lacht…

In de ogen van het kind lees ik wat het van mij vindt wat het ziet of raadt, hoe ik een leeuwin kan zijn in raad en daad altijd paraat ieders kameraad kan zijn springend over elk ravijn naar de plek waar ik wil zijn en in de ogen van dat kind vanzelf…

Klein Jan was weggekropen In een hoek. Waar hij deftig zat te lezen In een boek. Niemand zag hem zitten daar, En de schalk riep: zoek mij maar! Waar zou toch die jongen wezen? Vroeg mama. 'k Heb al overal gekeken, Zei papa. Maar de kleine kleuter riep Onophoudelijk: piep, piep! Maatje zocht in alle hoeken Naar de guit…

Vervlogen klanken verwoorden Will Tura en zijn jonge nichtje Frida kan je nog in samenzang horen "'t is vandaag de eerste schooldag "nu opgetekend grijsgedraaid in het verleden. "Gisteren zag ik je als een baby aan die zonder beertje niet naar bed kon gaan nu zie 'k je met een boekentas aan de hand naar de grote meisjesschool toe gaan…

Tussen touwen en gebouwen van de stad, Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat. De denim donker, de laarzen zwaar, Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar. De handen warm in wollen handschoenen gestoken, De blik naar voren, nooit gebroken. Grijsblauw daglicht, de lucht nog fris, Hier ben je vrij, waar de wereld…

Zo loop ik maar door, aldoor maar door, zoveel mogelijk rechtdoor want een doel heb ik niet te verwachten. Er is gezegd dat dit bedacht is door onze vader maar dat weiger ik te geloven. In het begin was er slechts een grijze zaterdagmiddag. De straten waren leeg, de man kwam thuis, de vrouw liet haar benen zien. Het kwam en ging…

Duik in deze zee ruis maar met me mee! Schimmig schuimig schater kletter klots geklater wat een tof theater spelen wij met water! Flipper floeper flater snipper snoeper snater rommel rijmel rater wiegel waggel water duik in deze zee ruis maar met me mee!…

Oh Giulia, oh Giulia ik ben je pa oh Giulia, oh Giulia dus niet je ma want je ma is je moeder zij , ma droeg je en ik ben je pa je pa van tra la la Oh Giulia, Oh Giulia ik hou van jou oh Giulia, oh Giulia zo ook je ma want je ma is je ouder en ik ben dat ook dus ma en pa zingen 'Giulie' tra la la!! Oh Giulia, oh Giulia wij zijn…

Het eenjarige kereltje maakt een reis naar Frankrijks kust zit behaaglijk op het zandstrand kijkt met vragende blik naar het eindeloze water terug in zijn huis te Breda kruipt hij in de rondte daarna steeds voort almaar vertrouwder wordt de knusse woning ook de wereld daarbuiten wenkt en belooft steeds meer in de speelzaal voor…

De grenzen van de beeldende kunst zijn verlegd: een schoen is een kunstvoorwerp De grenzen van muziek zijn verlegd: schoengekraak is muziek De grenzen van ballet zijn verlegd: lopen is dans De grenzen van poëzie zijn verlegd: de maat in een kinderschoen is een gedicht Bianca - 1½ loopt op haar eerste schoenen door de kamer -…

Vol sombere doemgedachten geraakte ik in een straat waar meisjes aan 't spelen waren en we kwamen aan de praat. Turkse en Surinaamse en sommige autochtoon en ze hadden er nauwelijks weet van, ze speelden daar gewoon. Mijn sombere visioenen van een wereld die verging, vervaagden in 't licht van die kinderen tot een herinnering. Want…

Ene vertelling Jantje zag eens pruimen hangen, O! als eieren zo groot. 't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken, Schoon zijn vader 't hem verbood. Hier is, zei hij, noch mijn vader, Noch de tuinman, die het ziet: Aan een boom, zo vol geladen, mist men vijf zes pruimen niet. Maar ik wil gehoorzaam wezen, En niet plukken: ik…

Zijn kom-me-niet-te-na-verbod Wordt vooralsnog niet opgeheven Het is des peuters te weerstreven Maar soms is het gewoon te zot Een driftbui krijgen en geen stap Willen verzetten en gaan gillen En stampvoeten en niks meer willen Hoe zwaar valt dan het ouderschap Wat vang je met zo'n doerak aan Prop je hem in de wandelwagen Waardoor zijn…

Ik droomde van mijn dochter Giulia, ze kon lopen verbazing maakte plaats voor vreugde ik rende naar haar toe ik omarmde haar hurkend op m'n knieën ik hield haar stevig vast zij mij, 3 jaar oud een verrukkelijk moment mijn ogen traande niet maar werden groter van geluk wat een heerlijk moment ook al was het een droom ik koester deze al…

Het zwembad in om daar mijn voeten nat te maken eruit om met die natte voeten de tegels naast het zwembad aan te raken kijken hoe de tegeltenen verdwijnen in de zon. Een foto die tevoorschijn komt maar dan andersom. In het bad uit het bad ik zong een lied dat ik op school geleerd had. 'Looft den heer want hij is goed' en…

Ik moest uit de kast En ik zocht naar een list Ik wilde niet eindigen Van de kast in de kist Het moment uitgekozen De woorden in nette taal En na wat tussenpozen Tussen dessert en journaal Ik had het er zwaar mee te stellen Dus nam mijn moeder even apart Mam, ik moet je wat vertellen En bereidde zo voor op de komende smart Mam, van…

We lagen daar die lente In het gegiechel van ons kind zijn Met onze ruggen in het wilde gras En keken naar de helderblauwe hemel Er trokken dunne witte wolken over ons heen Gedreven door een briesje dat ook onze wangen vond En er was alleen dat Voor de rest waren onze hoofden leeg En onze harten vol Die wolken zijn er nog, gedreven door…

Ergens was een enorme explosie hier bleef het stil. Stilte die licht leek en rustig. Rustig deden we de dingen die we altijd doen. We kwamen tot elkaar en namen afstand. We rookten onze makrelen en smeerden onze kelen. We gingen vliegen naar de zon kozen voor een veilig land. Ergens in het heelal een enorme explosie. Ergens op aarde…

nog altijd zwermt verdriet in de schaduw van haar lijf altijd nog schuift het gemis over haar huid zwerft het verdriet onder de hemel door nog altijd breekt een steen het fragiele hart altijd nog is er de pijn die haar lichaam kneedt die nooit meer overgaat…

Ik zou niet willen denken aan de dood. Maar met elke stap die ik zet vermorzel ik diertjes die ik niet zie of herken. Ik moet ook leven met Karel die wormen de kop afbijt en Daan die spinnen minder dan acht poten gunt en ik geef toe: ik kluif het laatste stukje kip van bot. Kan ik nog dieper vallen? Kan er niet een kikker komen die ik dapper…

Midden in de winter, de koude was snijdbaar, kwam het kind in de nacht op de wereld. De ijzige wind sloeg gaten in de sneeuw. De moeder die in barensnood alles vergat wat ooit belangrijk was. Op de Noordzee voer de vader de haven tegemoet. Wetend dat zijn kind In deze nacht geboren werd en dat zijn eerste taak zou zijn het aangeven…

in een wereld vol schermen, klikken en swipen waar letters en duimen voortdurend bewegen in boeken, in pixels, in filmpjes vol verhalen wacht een wereld om in te verdwalen een moeder, een vader, een kind op de bank een tablet, een boekje – digitaal en oprecht samen verdwalen in werelden zo groot waarin draken vliegen en helden rennen een…

Ik sta naast je bed Er zingt iets in mijn oren alsof je slaap de melodie kent van toen. Kind, je huid laat een bloemengeur toe je bent je vaders gedicht mijn Ierse roos je rijdt op wilde paarden en je spreekt wijze taal. Ik luister naar het sterven van mijn moeder, terwijl de dood aan jouw masker begon te kerven. ---------------------…

Een kind fantaseert wel hoe dood zijn zou zijn, maar -- niet hoe oud zijn is.…

Kleine held, op fiets zo licht,
zweeft door ’t heelal, een sterrengezicht.
Geen knal, maar zachte trap,
de maan is klein, de hemel wijd open. Voorbij planeten, groot en klein,
de sterren twinkelen, ’t is fijn.
Een droomreis, zo oneindig klaar,
een kind op de fiets, wonderbaar. Geen verdriet hier, enkel lach,
fietsend door de sterrenpracht.
Zo klein…

Ik sta op Barteljorisstraat, het is donker en ik ben alleen. Toch is het licht nog om me heen en hoor ik drukke kinderpraat. Met Haarlem ben ik vaak wel blij: het Spaarne blinkt, Frans Hals lacht aan; graag wil ik er wat langer staan, maar dobbelsteen rolt weer naar mij. Een moederstem: ‘kom jongens, stop’. Na nachtzoen, plas en…

vandaag draag ik twee sokken, niet als paar maar als teken dat jij er mag zijn, precies zoals je bent een stip, een streep, een kleur zo fel speciaal samen vormen zij jouw unieke verhaal jouw lach, jouw kracht, zo puur, zo klein maakt de wereld zachter, mooier, fijn jij ziet wat wij vaak niet meer zien geeft liefde en onvoorwaardelijke…