Alle inzendingen over Blindheid

Nog steeds wacht ik op de dag, waarop ik mijn verzet durf staken. Durf aanvaarden al wat is. Aanvaarden van de stroom, waarmee we kunnen drijven. Sterven van verlangen, naar wat ik mis. Het aanvaarden van de wetten, die niet zijn zoals ik wil. Het feit van onze eigen dood, die een feit van leven is. Nog steeds wacht ik op die dag.…

Ogen die dwalen waar ze eenzaam lijken op de liefde die zichzelf zoekt en de blindheid vreest omdat ze machteloos naar alles wil blijven kijken…

Ik wil nog wel graag aan mijn trekken komen Zonder gestuntel en gezichtsverlies Vandaar dat ik altijd Viagra kies Maar ’t is gevaarlijk: ik voel me genomen! “Trek ik dat niet?”, vraag ik vol ongeloof “Ik zie nog goed, maar ben hartstikke doof”…

In eigen blindheid is hij naar het licht gegaan. Geen hond die hem in het aarzelend tasten nog geleidde. Een muur heeft tussen ons slapen in gestaan. Ik tel de stenen op mijn blindheid na. --------------------------------- uit: 'Dooraderd licht', 1998.…

treed uit het dal der wolken, durf in vertrouwen reeds zonder blindheid zijn. Wat ben ik blind, blijkbaar zo blind in de emotionele liefde geboren, Van jouw harde woorden wilde ik liever toch niets horen.…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

Neen, laat ze rusten en de hoofdjes vlijen, In veiligheid geborgen aan de borst Der moeder, die ze weer in slaap wil schreien, Opdat ze tastend niet, in blindheid, breken Het hoogste, dat mijn ziel bezitten dorst... Ik weet niet, of ik zwijgen zal - of spreken.…

Mijn moeder heeft een Bril zo op t puntje van haar neus rust nu een Bril als zij de krant leest Bril, Bril ga weg, maak mijn moeder nog niet oud ze mag nog niet beginnen aan het inruilen van ons voor die eeuwige blindheid…

De maan - verdwaald, uit zijn omloopbaan geslingerd, met blindheid geslagen. Ik sloot mijn ogen en hield op te bestaan.…

O, wat zou ik Annie met de big boobies nog graag eens zien Ze was zo mooi, zo prachtig en nog maar zeventien Als ik haar zag was het net of begon de zon te schijnen Maar ach, de Viagra deed het licht uit mijn ogen verdwijnen (Volgens nieuwsberichten zou het slikken van Viagra blindheid kunnen veroorzaken.)…

Mijn ogen zwijgen luid hoe donker is jouw donker geven alleen dromen licht zie je nooit meer ster- geflonker ik houd mijn ogen ziende dicht was het de voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren…

ik kon niet anders meer mijzelf gedwongen zien doch dan vanuit haar ogen de pijn bekroop mij zeer in kille nachten bovendien ondergaan door mededogen emoties ondervinden is zoiets van medeleven in het duister tranen zijn er niet voor niets…

Uit één blind oog, vloeit een traan. Van verdriet. Uit één ziend oog, valt een traan. Van geluk. Uit blijdschap, omdat één oog nog kijken kan. Omdat één oog méér kan zien, dan twee ogen kunnen.…

op mijn blindheid ben ik voorbereid als ik mijn ogen open.…

vreemd hoe het kan lopen Zo zonder stilte, of gemis Dat ik onbeperkt blijf hopen Dat dit is, wat het is Dat geen hart breekt van verlangen En ik me nooit vergis Dat ik mij niet meer laat vangen In de liefdesgevangenis Maar waarschijnlijk gaat 't over Al heb ik nog geen zin De blindheid van de liefde Brengt mij terug, bij het begin.…

Als de jongste dag is geboren, ga dan geen moment verzaken en je door blindheid verstoren. Luister met de ogen dicht hoe de stilte fluistert. Bevrijd het gevangen licht, met het raam verduisterd daagt geen enkel zicht.…

ik heb jouw bloemen niet zien bloeien was te zeer verblind door eigen kleurenpracht in mijn dagelijkse zorg of de ander die ook zag pas toen mijn weelde over en vergeten was kwam ik echte schoonheid tegen in jouw lach en liefdevolle weten voelde ik dat jij mijn blindheid zou vergeven…

Een licht in bewolkte blindheid dat oplost tussen voortijdig en definitief…

dit bestaan is onbezet, nog open van geest en kind iets dat voor de deur staat, betast door weer en wind met blindheid van ramen in de kraamkamer van gestalten die met de jas over de arm in hun krimploze adem treden tot de stilte hen zal naderen, door afwezigheid omgeven de muren zijn alleen, zij maken nog geen leven…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…

Mag je zulke blindheid signaleren? Nee, gauw wissen, doen alsof een sprookje is weerlegd - 'correctief loochenen' heet dat. Sssssst... Dit heb je niet van mij.…

wolken dalen neer in helder water plengen rimpels over vlakte schurken aan tegen randen aan verte, nauwelijks zichtbaar regen versteent, stuit op blindheid van muren. Ik vroeg het raam om vergezichten tussen lamento en bittergaar er is geen ontwaken geen opstaan, geen vlucht uit de dodengalerij op de rug van roemloze slaap…

mijn priapos staat voorbijbels ik, de heidense godin kan hem tomeloos berijden witte bloemen schuimen voorhistorisch mijn spelonken af dansend met de phallus zal ik uitdagend wijngaarden versieren een uitgestoten roes verslaaft tot blindheid die hem nederslaat mijn enthousiasme in extase negenmaal vergroot orgiastisch ingewijd ik drink…

Zinnen, geef mij je woorden terug, als gelooide huid over vel en been, als een lege slaapzak op mijn rug, om inzichtelijk te worden opgeslagen blijven witte bladen blanco als voorheen, blindheid van het woord, het wordt je aangepraat misschien, dat ik de inhoud nog niet zie en ik me op de private tekst verlaat, in de maat der poëzie…

genade laat mij verlangen mijn verlangen laat mij vluchten mijn verleden vlucht naar verre bestemmingen mijn vergeten laat mij herinneren mijn toelaten laat mij verlaten mijn navel laat mij staren mijn gedachten laten mij dwalen langs het gewichtloze van mijn gewicht en mijn luiheid van lijf en leden doet mij vervagen door mijn blindheid…

Navel van het hemelse paradijs verlos uw blindheid en ziet hoe schoon mijn hartsverlangen op het dons van uw hart ligt...…

terwijl alles waait en een stem de woorden laat verdwijnen nooit aanbeden zoals uit eigen bloed met blauw bewijs op twee gezichten sijpelt moedermelk zonder blindheid of juist met op tongen vol van glorie en op iedere dag om minder te praten en eens te meer en opnieuw verhuis ik naar de stilte ingewijd net boven de dood…

We hebben het geprobeerd alle problemen uit te leggen liefde en respect gecombineerd waar kon het fout gaan zou je zeggen Ik dacht dat ik jou kon doorgronden en in al mijn blindheid kon vertrouwen ik dacht dat wij samen sterk stonden en dat ik dit nooit zou berouwen Ik zak weg in enorme kwaadheid die ik mij nog lang zal heugen dat komt…

Tijd: uiteindelijk Zijn we er zonder wrevel in gevangen, Samen in dit kleine huis, verzoend Met de jaren van blindheid en schuld, Bevrijd Van de sintvitusdans Op het ritme van de angst. Van buiten de muren komt ons eens geruis. Is het de wind?…

Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door.…