Alle inzendingen over ZIELENRUST

Hier dan mijn nieuwste riedel, van Cuba`s dode Fidel. 's Werelds heersers en eigenwijzen, doen nu hun best om hem te prijzen. Zelfs paus Franciscus in ons midden, wil voor zijn zieleheil gaan bidden. De noodzaak hiervoor is wel groot, Fidel bracht duizenden ter dood. De Hel voor hem een goede plek, bij nader inzien niet zo gek. Met Hitler…

versleten ontevredenheid geketende geest in alledaags lichaam innerlijke eruptie´s leiden tot inzicht verkeerd begrepen overdracht het lijden door het leiden van onbegrip naar begrip het leren door belering met de handen om te straffen te zegenen en lief te hebben het opgeheven hoofd, dat hierdoor fier de ogen zoekt het eeuwig licht, de zielenrust…

als een ziel zich aan de winter schenkt is dat slechts schijn als zij even onzichtbaar wenkt lijkt het sterven doch ze draagt in duisternis dolende pijn…

Wolken zullen ook deze maand regen buien vol windvlagen laten striemen dagen lang doen alsof het geen winter maar herfst is met weemoed als troost nu de hemel weer een mens omarmt. Als tijd het behaagt, deuren geen slot machtig en krachtig genoeg dicht houden openen zich andere ramen die zicht geven als per omgaande paden zo lopen en ladders…

Ze had haar wilde haren pas verloren Toen ze een dametje op leeftijd was Sindsdien was ze voortdurend in haar sas Ze zegende in haar gezicht de voren Ze voelde zich ervaren en herboren En tegelijk ook wijs en groen als gras Ze hief samen met winterpracht het glas Ze had haar trouw aan Venus afgezworen Blij als een kind ving ze de eerste…

Als hopen geen zin meer heeft harde woorden je zielenrust verstoren luister dan naar de stem van je hart zet een streep door wat je verdrietig maakt sluit voorgoed het boek het is geen zwakte maar het toont juist je kracht.…

ik dwaalde door het januariwoud al liet de winter zich nog niet zien het was er koud de wind speelde er met het mistkleed een markant breiseltje van spinnendraden rustte er op het oude hout wat spelende reeën zo heel dichtbij zielenrust van binnen stil jaargetij waarvan ik toch wel houd…

ze kijken mij aan verdronken mensen in New York, kapot geschoten kinderen in steden van Syrië, doodgevroren zwervers in portieken, wanhopigen, die zelfmoord plegen in mijn ontoereikendheid wil ik hen gedenken immers de sluier tussen dood en leven is nu dun bij een boeket witte lelies brand ik een kaars voor zielenrust…

geluid van alles wat weerloos is De storm gaat door met zijn getier zwiept alles heen en weer met een duivels plezier het is één en al onrust daarbuiten De storm beukt tegen de ruiten van mijn gedachten ik word onrustig want ik ken de kracht en de macht van de storm die soms in mij raast en woedt en die alle moeizaam verworven zielenrust…

ik mis de toren die ooit uit gebed is geboren opgestaan maar nooit ter kerke is gegaan gods vinger is niet meer sinds de heren hebben besloten dat hij moet worden afgebroken van het gebouw staat de deur nog aan kringelt wierook door gebeden over toekomst en verleden bewaken kaarsen walmend zielenrust terwijl het vet al sissend…

drijfveerzoeker vroeg vrouw met carnaval 's morgens in de kroeg wat beweegt u zo al zij zei krijg het heen en weer mallerd kijk eens uit je doppen ik beweeg toch helegaar niet en als ik me laat bewegen dan doe ik dat grammaticaal juist niet door wat maar door wie kijk mafkees ik zeg het voor je zielenrust jaap mag met me schuiven als-ie…

wolken worden opgejaagd alles wat beweegt wordt geplaagd   de storm met zijn getier zwiept alles heen en weer met een duivels plezier   het is één en al onrust daarbuiten de storm beukt tegen de ruiten van haar gedachten   ze kent de kracht van de storm die soms in haar woedt en die alle verworven zielenrust in één vlaag verdwijnen…

Alsof de nacht mijn lasten voelt, ontlokt de hemelboog mij duizend zuchten… Ik offer tranen aan de goden voor mijn zielenrust. Zij helen de vleugellammen en ook mij. Ik, die -zwaar verankerd- aan verleden lijd… En in de bron van de maan baadt het licht van de zon. Haar mildheid werpt goud als kleur over mijn ochtend.…

studentikoos: zoals ’t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste…

jou de wereld in te gaan het ultiem bestaan te vieren van uur tot uur het leven buiten en ook thuis te voelen bruisen de seconden hemel pakken in je warme lach en ogen jouw hand en vingers kunnen vatten in het spel van samen zijn het avondrood genieten in de stemming van de lucht weten dat ook zij daarboven onze vrede voelen in hun zielenrust…

al laat hij nooit zijn scherpe tanden zien het wezen is geboren om te knagen die taak is door zijn schepper opgedragen er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest…

mijn oude wereld breekt het beeld voor-beeld hetgeen mij voor gehouden wordt mijn oude ik dat spreekt het woord voor-woord datgeen mij voor gesproken wordt als rituelen geven zij mij zielenrust en monotone zangen met gewijde klanken galmen lang de gangen door, de vrede kust...…

Leeg, verloren in mijn gemoed Krachteloos en pijnlijk bewust Verwerk ik mijn geestelijk bankroet doorwrocht door een onzalige zielenrust Hoe heb ik dit zo laten ontsporen Ik wierp mijzelf in het zwaard Alles lijkt oneindig verloren Niets blijft mij bespaard Mijn lichaam dweilt door de uren Sleept mij van dag naar dag Hoeveel kan ik nog…

Zielenrust...…

sprak Snak ik naar warmte en genegenheid De sabelslagen van mijn moeders tong Maakten dat niemand mij nog plaatsen kon Mijn wijkplaats werd uiteindelijk het gedicht Als ik de bolle buik van Paul bezong Vol opium en bier, scheen weer de zon Die alle vrouwelijkheid overbelicht Toen eindelijk mijn doffe ogen braken Was’t mij vergund de zielenrust…

wederopstanding en het verspreiden Van denkbeelden beïnvloed door habijt Imam, rabbijn, Boeddha en leefbaarheid Teneinde moord en doodslag te vermijden Het valt niet mee te gaan van rups naar vlinder Van larf en puber naar rijp en bewust Je kunt niet bouwen zonder eerst te slopen Hij is de moeite waard, de tocht naar ginder Van rommelig geheel naar zielenrust…

wederopstanding en het verspreiden Van denkbeelden beïnvloed door habijt Imam, rabbijn, Boeddha en leefbaarheid Teneinde moord en doodslag te vermijden Het valt niet mee te gaan van rups naar vlinder Van larf en puber naar rijp en bewust Je kunt niet bouwen zonder eerst te slopen Het is de moeite waard, de tocht naar ginder Van rommelig geheel naar zielenrust…

Terreur brak de poldermodel rots Zoals we de dagen nu moeten passeren Vervuld van afschuw en het diepste kwaads Moeten wij ons van onze bezieling afkeren Dat iedereen recht heeft op een veilige plaats Was dit wat jij nu wilde bereiken Geen dialoog meer en allen verontrust Is dit waar je ons mee wilde verrijken Of verstoord dit ook jouw zielenrust…

dus kan je alleen maar winnen door met verliezen te beginnen als je pijn, boosheis, verlies doorstaat zal je zien, dat alles veel beter gaat dus niet ondanks de pijn, maar dankzij de pijn heb je ervaren, heb je geleerd er is iets in je wezen opgeveerd een ontdekkingsreis door je leven zal je de volmaakte zielenrust geven je moet nooit…

in het eelt op mijn ziel was vrij toen ze in vergetelheid viel zoekend naar het licht dat elders gloorde Zag haar weer in droom - vanop 'n grazig strand haar drijvende graf deinde zachtjes mee op Darckheims groen-golvende meersenzee 'n wijze wind blies d'r naar de overkant Want wachtend voorbij Elysions kust lag heur vurig verlangde zielenrust…

Laten we lichtjes branden voor haar zielenrust een gebed doen die het onnoemelijke verdriet van de nabestaanden ooit mettertijd sust. Geestesziek is nooit te vatten en te begrijpen het begrip daaromtrent zal door de komende jaren moeten rijpen.…

Haar stem donkert de kamer, de herinnering De tijd knarst zijn tanden, bijt zich stuk op een tapijt van vlees Het vlammend oog, het haardvuur en weer die herinnering... * Er was een harde hand des levens Een hartslag van ongenade Een levend mes op de keel Er was pure reddeloosheid in de maak voor Broertje Dood Jong gestorven…

Je komt nooit op een gespreid bedje Als de dood je roept, je gaat overlijden Wellicht soms enkele uitzonderingen Zoals Staatshoofden die dood gingen Het sterfbed zelf is wel snel op te maken Maar heb je je testament opgemaakt Voor met name geld, goederen en welk deel Aan wie, wat, wanneer en hoeveel Heb je je uitvaartwensen vastgelegd…

Van geen zielenruste en rept gij! - Och, hoe herteloos doorslaat mij nu die bliksemslag en biedt hij me, in zijn bitsigheid, de boodschap, - en geen troost daartoe! - dat "vader overleden" is! - Zijn ziele God genadig zij! o Al te kwade boodschapper! Kortijk, 1/1/1899…

Van geen zielenruste en rept gij! - Och, hoe herteloos doorslaat mij nu die bliksemslag en biedt hij me, in zijn bitsigheid, de boodschap, - en geen troost daartoe! - dat 'vader overleden' is! - Zijn ziele God genadig zij! o Al te kwade boodschapper! Kortijk, 1/1/1899…