Alle inzendingen over Zonbeschenen

[Haiku] bloeiende vlammen in het zonbeschenen gras – jonge krokussen…

Zonbeschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn wij, in het nu. Boot, die het land verlaat, zon die op de toppen schijnt, gevlucht zonder doel. IJverige mier die met dode vliegen sjouwt wordt een centaur. Naast mijn schouder loopt een vriend die niet meer bestaat, straks word ik ouder.…

zonbeschenen schapenwolken warmen mijn gedachten als een wollen deken herinneringen aan jou gezwachteld in vreedzaam wit…

een vissersboot in zonbeschenen golven zijn netten uitgeslagen in gouden schittering ontvouwt de oude boot zijn jeugdig hart…

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen heet te worden, af te koelen. Geen mens, geen dier om het te voelen. Alleen wij nu even. ----------------------- uit: 'Zeepost', 1963.…

het licht gevlochten tussen wiegende takken vroege vogels in opperste staat lichtstruikelend in fladderkriebels in dauw van zonbeschenen druppels fluitend met volle teugen in landschap van deze dag…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Jij bloemige, aan je zoete kelk wil ik me laven, vruchten wil ik in je zetten en je bladen strooien op zonbeschenen paden.…

Schaduwen slopen mee in zonbeschenen gaan Steeds groter wordend in het nakend duister Vergetend de milde zonnestralen Vergetend het licht te vertalen in vreugd en levendige dagen, loste de schaduw op in inktzwarte nacht De doemdenker had daarop gewacht, kreeg zijn gelijk…

toen zag ik het droeve door uw dagen het zware slepen van uw voetstappen op het spoor het broze levenspad het benarde worstelen eindeloze tobben ik zag, luisterde wat kon u nog vragen… wat bleef er van uw bewondering over de vrije natuur de zonbeschenen bomen van dauwdruppels op het ontwakende veld spiegelend water een…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom van bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola onze zonbeschenen hoogtevlakten onze wouden donker diep onze oeroude koele vijver de steen het stille water het rimpelen van onze tijd…

Vannacht zullen laveloze monsters trachten bloemen, kinderen en zonbeschenen vlinders in flarden uit mijn hoofd te rijten. En wanneer de eerste klappen van de spots mijn gezicht zullen verkleuren, weet ik dat ik hard zal moeten vechten om heelhuids uit de ring te komen.…

De eenzaamheid op zonbeschenen wegen is erger dan die in de schemer sluipt, kom haar niet op de volle middag tegen als zij met huiverkilte uw hart bekruipt. Zij is en is er niet, zij is doorschenen gelijk een spooksel van het levend licht, maar alle leven is uit haar verdwenen en dood staart uit haar wezenloos gezicht.…

Plots spert ze haar ogen open, ziet de gouden honing lopen langs haar zonbeschenen dijen, zoekt verschrikt naar wilde bijen, maar beseft dan vol berouw: ze is een zedeloze vrouw.…

je mooie fonkelende ogen zijn het niet alleen, je prachtig glanzende blonde haar ook niet, dat prachtig opgestoken verfrissend richting de hemel schiet, je stijfrode lippen die lachen al zijn ze gesloten, je wipneusje die je iets grappigs geeft, je rode wangen die stralen als door zonbeschenen appels en verder al je fenomenale golvingen…

Druppels in de zonbeschenen zee.…

navelstreng al meer dan een halve eeuw Droomdronken leun ik liggend tegen de tijdgeknaagde amandelboom voor de statige plantagesluis even antiek als die van Maasstroom en Rust en Werk Zachte fluitmuziek van Pak Rebo - de gamelansmid in mijn jeugd - vult de dalen der wolkenparade aan het puur blauwe hemelgewelf Beneden naast mij de zonbeschenen…

De weg is zonbeschenen en geurt naar wilde klaver viervoudig voor geluk, dat niet is, nog steeds niet is. Een brede muur van boze woorden verstrooid door kwade tongen beletten de doorgang van verleden, naar toch nog heden een toekomst ook vergaan.…

Vanuit verschillende standpunten beschouwd, verschijnen zonbeschenen wegen die naar ons aller leven leiden. Dat ieders ware leven is.…

Een volle bak violen op een zonbeschenen plek. Zij strijken om uw oor te strelen, tonen waar u echt van opkijkt. Dissonanten? Nou nee. Consonanten heten ze. Ja, zij weten van wanten als de strijkstok werkt... Zonlicht strooit met prisma's. Zij kiezen juist de kleuren. Wensen Horen & Zien een wals? Voilá: zij laten het gebeuren!…

...terwijl alles in het uitspansel doordraait op leven na dood en hoe genaamd (of anoniem) te zelf der tijd overal (op een en dezelfde Google maps coördinaat) en ergens op een niet nader aan te duiden onvindbare plek in de coulissen van het zonbeschenen ondermaanse (somewhere else, aequatoriaal, onder het zenit tussen arcti- en antarctica…

Dat stil en zonbeschenen delen van leeftijd, lichaam, zonnebrand. Maar over het zand lijkt een vreemd, steeds lager grommen aan te zwellen en jaagt een rilling door de rij. Elke seconde komen de jongens op onverbiddelijke brommers in grote golven dichterbij. ---------------------------------- uit: 'Servetten halfstok', 2007.…

vinden die dagelijks een vrolijk vers en licht gelijk een hinde uit zijn verborgen dieptes rammelt en dat mededeelt op deze site in Adriaans geliefde evenbeeld dus blijft het wat het pretsonnet betreft nu nog behelpen en trachten we al die verloren tranen wat te stelpen want lief en leed, plezier en pret, in dichtvorm blijft bestaan en op een zonbeschenen…

, het geniale, elk voor zich een uomo universale hij beeldhouwde, ontwierp gebouwen, wijdde zich aan poëzie schilderen leerde hij pas later hij bleef de beeldhouwer in hart en ziel als Dante Aleghieri en Da Vinci een grote geest, uomo universale Toch ruist zijn naam, meer dan in de Pietá en in Davíd voor eeuwig in de waterval aan zonbeschenen…

Traag meandert de beek - door mij hervonden – voorbij de bosrand; op de bodem, zonbeschenen, bewegen schaduwen van kringen op het stromende water, helder oplichtend, verdwijnend, om, op een andere plaats, weer te verschijnen.…

Zo zweeft een vlinder als een losse gedachte door het zonbeschenen groen, terwijl een oude eik onbewogen waakt over alles wat groeit. Niets in de natuur haast zich, en toch is alles altijd op tijd, alsof leven zelf hier geduldiger en wijzer ademt.…

Zijn leven, slechts gedomineerd door kwel en leed, zo bovenmatig dat het haast niet was te dragen, viel hem het zwaarst op zonbeschenen zomerdagen als oostenwind met vlagen over 't water gleed. Een frisse zeebries speelde nooit eens door zijn haar, noch zag hij springende dolfijnen voor de boeg.…