Netgedichten

netgedicht (nr. 85.142):

In de adem van het bos

Licht als een zuchtje
boomblauwtje fladdert voorbij
het bos ademt mee

Lopen waar bomen ademhalen en
het licht door de takken danst, waar de geur van
aarde mijn gedachten tot rust brengt. Elke stap verzinkt in de zachte
omhelzing van mos, en in de verte zingt de wind een lied dat niemand ooit vergeet.

Hier spreekt de stilte luider dan de
stemmen van de wereld, in het trage ruisen van
bladeren, het mysterieuze ritme van het woud. Onder mij dragen
wortels eeuwen aan verborgen verhalen, voelbaar in elke vezel van mijn lichte huid.

Zo zweeft een vlinder als een losse
gedachte door het zonbeschenen groen, terwijl een
oude eik onbewogen waakt over alles wat groeit. Niets in de natuur
haast zich, en toch is alles altijd op tijd, alsof leven zelf hier geduldiger en wijzer ademt.

Ik sluit mijn twee ogen en hoor het bos
zoals het werkelijk is, niet als een plek om doorheen te
lopen, maar als een ruimte om in te verdwijnen. Hier vervaagt de grens
tussen mezelf en alles wat leeft, en besef ik dat ik nooit meer hoef te zoeken—ik ben al thuis.