Alle inzendingen over binnenlaten

Vreemden ontmoeten is elkaar binnenlaten – door open ogen.…

Lucht en licht Mag ik weer Binnenlaten waar Tot voor kort Het donker nog Alleenheerser was…

steeds als ik jou binnenlaat welt er een traan in mij omdat ik al bij voorbaat jouw afscheid weet daarbij…

in jouw ogen zie ik dingen die ik nooit eerder heb gezien in jouw ogen zie ik je hart dat zich langzaam opent en me stilletjes binnenlaat…

Geef toe, het is waar je bent steeds meer bij haar ...........steeds meer bij haar in jouw gedachten waar je mij niet binnenlaat .........niet binnenlaat alsjeblieft, praat met mij, ik houd van jou .............ik houd van jou dus stop met dromen nou en beleef het echt met mij ..............het echt met mij zet mij niet buitenspel…

ik ben geen dichter maar een ruimtebrenger bruggen wil ik over onbegrip slippend op beregend steen hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen…

De wolf is nu gezien in Hoogezand Hij cruist op zijn gemakje door de straten U kunt hem dan ook rustig binnenlaten Hij eet al een tartaartje uit de hand En wil u best een enkel pootje geven Maar AF, kost u voorlopig nog het leven.…

het virus overkomt ons rakend tot in de kern maar, niet jezelf kwijtraken blijven verlangen naar de lentebomen met de vogels dromen luisterliedjes binnenlaten de lach van een gezicht we hebben de liefde in de kleinste dingen allemaal licht…

Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

Al wil je me niet binnenlaten, en lijkt je hart van steen. En neen, ik zal niet huilen, als je aan mijn grafsteen staat. Ik wil het ze niet gunnen, de wraakengelen om me heen.…

jij en ik lopen door een straat bij de splitsing staan we stil welke weg nemen we ik sla de weg in en kijk om jij blijft bij de splitsing staan de dichtgeschroefde keel weet wat mijn hart niet binnenlaten kan…

Ga never nooit met Erdogan in zee Want onderin zijn koffie zit veel drab Straks eet ik in de ochtend al kebab En zit ik in een kaftan aan ’t diner Te laat heeft ons Europa in de gaten Dat we straks Aziáten binnenlaten…

boodschap me niet over jouw laatste kerst dit jaar ik wil het, hoor je, toch niet horen alsof je de dood nu al binnenlaat begin deze keer niet over het duister en kom me niet aan met het leed van oorlog en honger en zorgen kom alsjeblieft met je warmte ik kruip dicht tegen je aan en besef godzijdank dat je leeft…

Heb geprobeerd hard te zijn, Een echte man die vooral stoer Wil overkomen, zodat anderen Mijn verdriet niet zien - Hoop alleen dat ik geen Eelt krijg op mijn ziel, Doordat ik mijn gevoel Voortdurend wegduw, Gevoelens die ik onder Mijn eigen regie juist Mondjesmaat wil binnenlaten…

tegenwoorden klinken met witte wolken die zwart lijken in hun eigen schaduw het vertrek dat stilstand opheft, de opluistering alom misschien komt het doordat binnenlaten iets prijsgeeft doordat buitensluiten de adem beneemt bloed geen kleur is met de zon in de rug zo schijnt het zolang het dag is…

nog in verzonken rust gehuld schuif ik de gordijnen geruisloos open begroet het licht dat geduldig wacht tot ik het stilletjes binnenlaat en ook de merel voor het begroeide raam zeg ik zwijgend gedag terwijl de kamer zich vult met hoe ik vaker zou willen zijn als een huis waar ‘t licht zich nestelt ja vrijuit naar binnen en buiten…

Dit landschap van winterzilver zou hij teruggekeerd meenemen - het raam opendraaien en nieuwe dauw binnenlaten decemberkoude laten waaien, frêle lichtstilsel ruimte geven en het verzameld struikgewas de bodem van wakend gras en de gekwetste populieren zwijgend naar binnen gebaren: dit bij elkaar, verpakt in papier zou hij meebrengen voor…

zacht gekozen tedere woorden die de sluimering verstoren in ons verslapen liefdesspel liefdevol vertrouwd gelaat schenk mij je passie terug duizenden rode rozen wachten tot jij mij binnenlaat toverfee ik roep om jou een stem half in rouw smacht naar hartstocht van mijn dierbare vrouw…

Een huis waarvan de bewoners zijn vertrokken op eentje na laat voelen dat er geesten zijn ravotten met de haren van de hond de tocht als er een deur opengaat drie engelen binnenlaat één zet er thee, ruimt de aanrecht op die met tonsuur gaat wandelen met de te dikke hond, één zoekt de kleren uit, de bruikbare in zakken dan praten ze nog wat…

jij kent de poorten van de hel het hek met gouden deuren een marmeren trap met zonden geplaveid mensen zo ver de horizon reikt je kijkt ze aan in alle ogen staat begeren nergens berouw verdriet of traan er is geen duivel die ze binnenlaat een bordje met alleen de onverlaat ze schuifelen gezichten in de plooi dat goud blinkt eindeloos…

de liefste liefde uit een nieuwe dimensie de tussenstop brug tussen een en ander wat er hoort bij mij liefste lief en jou met moedermelk is ingegegeven probeert een wig te slaan maar liefde is universeel haar vleugels reiken naar de verste verte waar onze zielen elkaar ontmoeten in de derde dimensie liefste lief die ons glimlachend binnenlaat…

Dat ik dankbaar mag blijven, Mijn hart steeds opengaat; De tirannie verdrijven En and’ren binnenlaat.…

In Brussel, het tehuis van de EU Gegroeid uit EEG, EGKS Atomium, van slechts een land of zes Staat Polyglot het Monster in het NU Omheind door muur en wal van prikkeldraad In Lampedusa, Frontex aan de kust Oost-Polen, Litouwen en Belarus Een hek dat geen migranten binnenlaat Pandora zaaide onmacht in het kwaad Besluiteloosheid over eigen…

VREDE begint bij het binnenlaten van de Vredevorst die je vult met een VREDE waar je hart naar dorst.…

Afgevlakt gevoel In een mens die zichzelf Verliest aan een wereld Verloren in schuld Asgrauwe hemel overdag Ondoordringbare nacht Een lange tunnel Zonder vluchtstrook Onbewust biddend Dat er aan het eind Van de tunnel weer Licht mag zijn En dan met verf En hout en draad Zo ver komen Dat het lichaam Het gevoel weer Binnenlaat…

zijn voeten blijven onverzettelijk in kleilagen van vele eeuwen her nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat…

haar kamer is doortrokken van de geur van lakens die al ongewassen drogen ze schaamt zich voor 't fysieke onvermogen al jaren staart ze hoopvol naar de deur die af en toe de gasten binnenlaat dan voelt ze wat afstandelijke kussen ze speelt de vreugde, maar ze hoopt intussen dat iedereen zo snel als kan weer gaat het wachten is alleen nog…

Hij loopt kaarsrecht Zijn - veel te grote- hoed wat scheef gezakt De hoed waarin hij schuilt, Die al zijn gedachten omvat En die hem behoedt voor invallend licht en koude Als een cocon om zijn hoofd gesponnen Onaanspreekbaar, onaantastbaar, Als een filter slechts binnenlatend wie en wat hem lief is, een firewall, anti-spam en anti-phishing…

zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt een zwarte vogel het beklemmend gevoel begeleidt iedere stap tot de poort naar buiten de troost der levenden weer langzaam binnenlaat…

ik ontsluier beslagen ramen verlicht je bleke gelaat sluit je vermoeide ogen voordat ik de dag binnenlaat de dag waarop jij niet zal leven in het dood zijn gebleven veracht ik deze dag die jij niet beleven mag maar elke dag die volgt verkrampt mijn hart uitgeput van lijden zal verdriet verglijden ik wachtte op jou mijn verdwaalde…