Alle inzendingen over brillenglazen

Ik heb vandaag een mondkapje gedragen, Sinds kort is dat nu overal verplicht, Het was benauwd en ik had minder zicht, M’n brillenglazen raakten snel beslagen. Wel fijn dat ik in de coronastrijd, Zo bij kon dragen aan schijnveiligheid.…

ik gedenk in respect kende je niet toch doet dit besluit verdriet, het brengt me naar een plaats waar - handen naar de keel achter brillenglazen sust de schampere lach van het leven geen oordeel, slechts het gunnen van jouw zelfgekozen rust…

Contactlenzen gespoeld, Brillenglazen nog eens Extra opgepoetst, Alles met het doel Om wat ik zie super Scherp op mijn netvlies Te krijgen - En toch is het beeld Dat bij mij binnenkomt Niet het scherpste Dat ik me voor kan stellen - Mijn beeld wordt gestoord Door overhangende schaduwen Uit het verleden, die de donkere Kant…

Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

als uw gedachten gaan zwerven woorden als sneeuwvlokken smelten onbereikbaar de wereld in wazen u tracht om helder te zijn doch uw ogen verschralen achter groezelige brillenglazen o wens… mochten dan daar in de stilte onze harten elkaar aanraken nog even ver van die andere grens in dat ogenblik, een beetje voelen vasthouden aan…

de leunstoel kraakt klaaglijk de sprei verspreidt een urinegeur de brillenglazen bieden een morsig perspectief hij zucht ongrijpbare aaneengeregen dagen van samengepakte wolken in een spaarzaam moment van klaarte zegt hij Hodi mihi cras tibi heden ik morgen gij vertaal ik hij schudt nee nee heden gij morgen ik…

bliksemstralen en donderdagen wachten op de wind die onweer zal razen wanneer Thor hem vindt ‘t is tijd voor kale takken zwiepend langs de muur het splijten van spanten in de schrankende schuur knetterende ruzies in de zwaarbeladen lucht kokhalzende meeuwen holbewoners op de vlucht platgeslagen helmgras gezandstraalde brillenglazen…

Wat me de bedenking ingaf, terwijl ik weer verwoed mijn brillenglazen poetsen ging: wat heb ik ondernemende, ja zelfs avontuurlijke kindertjes.…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

Vanachter beslagen brillenglazen zijn ze nog mooier dan in het echt, mijn kinderen. Kunnen we iets vertellen over ons? Kunnen we iets verzwijgen? Weten we wie we zullen zijn in hun ogen?…

de kilte van de straat ijzelt in mijn botten gaat met steken door mijn lijf en op mijn brillenglazen beslaat het warme vocht waarin ontsteltenis een uitweg zocht de kou in een bekende stem ontneemt mij de balans en ik verschans mij ijlings in het thuis van een weldadige herinnering aan warme woorden van begrip die mij tot in de tenen…

Voel jij ook die oude emotie bij gebouwen die van leeftijd zijn in de historische binnenstad nu de liefde voor de regen schuilt in een portiek, haast zonder regenjas rillend om de eerste prille zoen achter brillenglazen haar ogen mooier dan de wind vertellen kan druppels blijven naar beneden vallen bemerk jij ook die trotse bezinning…

Binnen zie ik welbehagen door brillenglazen vol heldere sproeten. Het gaat tekeer Je slaat je er doorheen En denkt alleen: "wat een hondenweer" verkleumd tot op het been. Kleine kinderen stampen in de plassen. Ik spring, loop er omheen of maak een spagaat.…

Ondanks dat ik mijn brillenglazen veelvuldig clean; ‘k ga steeds vaker wazig zien. Langdurige wondjes met een broze korst een droge mond en steeds meer dorst. Een windje kan mij onaangenaam verrassen ‘s nachts moet ik eruit om een beetje te plassen.…

herinneringen fluisteren doen haren krullen handen wat meer dooradert vertellen het eigen verhaal over zorgen, vasthouden en strelen liefhebben en werken dromerige ogen kijken achter brillenglazen al zijn beide voeten wel stevig geaard vrouw moeder oma oma moeder vrouw ooit waren er alleen de wereld en de maan, en de geur van hem…

Als een mist voor de ogen, beslagen brillenglazen. Ik alleen zie het, vrij van de kluisters maar gevangen in gedachten onderga ik het leven, een beproeving zonder beloning. Ik zeul de lasten met mij mee, gebukt onder het juk van de wereld, zwarte waas. Ik lach, ik denk, ik gedraag.…

Pinokkio hing houterig in de kramen Bomvol met allerhande souveniertjes Die wij, op hoop van zegen zijnde Kniertjes, Maar wat graag voor de kinderen meenamen We keken door getinte brillenglazen En knepen onze oogleden tot kiertjes Omdat het zout als bijterige miertjes Op onze arme oogbollen bleef azen Pisa vormde een schril contrast met…

het zijn haar ogen die me opeens troffen niet haar borsten, haar benen of haar steile blondeharen noch het minirokje of haar fraaie ronde billen 't was haar blik die me subiet mijn bril deed afstoffen andermaal keek ik haar aan, nu door propere brillenglazen blik gericht op dat glimlachende schepsel tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens…

stil zit ze op haar keukenstoel; schilt ongeduldig de patatten regen slaat met vlagen tegen haar keukenraam ze staat op - zet quasi automatisch - de radio aan kijkt naar buiten: kan niet langer dat rotweer bevatten aardappels plonzen met geweld in de hoge pan waterdruppels spatten op haar brillenglazen uiteen op de radio een telefoonspelletje…

Kijklust kleurt de brillenglazen zwart, niemand kent de woeker in dit hart. Maak voor deze lafaard vlug een graf dit zwijgen is haar eigen ergste straf.…

wijde land aan beide zijden van de rijksweg geurt van pas gemaaid gras kleurt schapengrijs is die koe BSE-besmet of gewoon niet goed wijs de neurotisch kakelende kippen lijken van de leg Het water van het kanaal rimpelt als mijn gezicht de deining ontstaat door eenden en een zwaan die sierlijk neerstrijkt op een korte landingsbaan met schone brillenglazen…

Op een late avond fiets ik door de regen Van lamp naar lamp langs een verlaten pad – watersluiers in het lantaarnlicht bolle druppels lenzen op m’n brillenglazen het asfalt glimmend zwart en glad – Gestaag op weg. De dynamo snort zacht, Spint z’n kop behaaglijk tegen ‘t wiel. Fietsen, drie kwartier, Door wind, soms door regen.…

handen met die kleur heb ik nooit gehad er zijn aanverwanten die dat doen dan wel gaat de natuur de eigen gang in 't verlengde van mijn karakter ik voel me daarin thuis nimmer gewetensbezwaren dienaangaande gekend enfin, thans verspreidt een lichte douche mijn landgoed die een beschermende laag legt op mijn ziel het is als kijken zonder brillenglazen…

Ik heb mijn twijfels en mijn -7,5 brillenglazen. Op 50 m, inderdaad duidelijk zichtbaar HET DIER op de verhoogde middenberm en de MOOIE PLUIMSTAART. Tegen 120 km voorbijgeflitst. Van dan af onze aandacht gespitst op mogelijk gevaar aan de overkant. Gelukkig maar, geen auto in zicht.…