Alle inzendingen over diep en donker

ontmasker de nacht zie zijn ware gezicht stoot de onheilsgodin van haar voetstuk ontmantel het duister van diep en donker verdriet ontneem de zon haar zwarte kleur tussen de bomen lost de mist op de ontreddering voor even voorbij…

Stapelwolken aan de blauwe lucht de wind laat, verloren een diepe zucht. donker wordt de horizon van mijn gemoed leeg is het landschap de mist daalt in mijn gemoed. maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

Zijn zorgeloos en diep en donker als de rozen. En 's morgens als de nacht hen heeft bemind. Vochtig en wild, als rozen in de wind. Vochtig en bleek, als roze na de regen. Is het gelaat dat om hen heeft gezwegen. En huiverend in de morgenwind. Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

het moet diep en donker en mooier dan de wereld ooit zal zijn. het moet spits om de lachers op de hand om de huilers onderhuids. .....…

In een diep en donker dal Zag ik je zitten...... Geheel verloren in jezelf. Troosteloos zag je eruit; En je ogen, die triest glansden, Keken me zonder kijken aan. Ik voelde mij meegenomen, Mee, de onbereikbaarheid in. Moeiteloos vonden mijn voeten, Het smalle, steile pad.…

Na de domper in Dortmund (kopt het AD van 11 juli 2024) Duik ik in een diepe depressie Donkere wolken overschaduwen Alles wat Oranje is, maar nu was Het Voetbal kan me gestolen worden En de Koning ook, want die denkt "Hoef ik lekker niet naar Berlijn, kan ik gelukkig in Griekenland blijven!…

ik ben niet wit noch zwart ik ben aarde en bruin tinten van noten gekraakt op mijn buik ik ben bomen, het hout, het zand aan mijn voeten verwaaid tot wind en stormende vogels diep en donker de afgesneden huid verder dan dagen ontraadseld ik ben ik traag gevonden de vrouw in het schors van beschilderde zonden waarom…

Memisa, Novib Vervuld van mededogen Buik vol van honger, oedeem Onschuld in kinderogen, Indringend extreem Reclame voor zieltogen Eerder meegemaakt Eens hard geraakt Eens hart geraakt Eens verzamelde ik doppen van melkflessen Om de dorst in Afrika te helpen lessen Ik dacht dat ik verlichting bracht En sloeg slechts een diepe put, donker…

ik heb het gemist handjeklap in geheime verbondenheid als uiterste teken van samen in zaken zonder licht wist de afstand als stilte vijver zonder rimpeling onpeilbaar diep en donker met nog meer kou in het voorlopig verboden te betreden gebied voelde me opgesloten met mensen die woordloos spreken waarvan ogen geen reactie…

diep liggende donkere ogen waarmee ze op scherp loeren asymmetrie aan hun oren om liefst alles mee te horen of zelfs nachtelijk gebraak misselijk makend in ballen maken ze niet tot nachtbeest eerder gedraai over hun toeren beperkt afgesteld en in getallen bij extreme gevoeligheden om perfect waar te nemen dwingt tot rust als dagtaak…

De schemering draagt de zwaarte van de nacht met zich mee stemmen roepen, vergeten namen uit het hart van oude bomen en ik val als een ster in de spiegel van de zee naar de bodem van een diep en donker dromen...…

Diepe dromen, donkere nachten, mijn rugzak is al lang gepakt, alleen weet ik nog niet waar naartoe en voor hoelang; deuren gaan open, wolken vormen trappen, ik neem ze één voor één, en volg de prachtige kleuren die op me afkomen, de kleur van regenbogen; ik roep héél hard, maar er is niemand die antwoordt, tenzij de echo, stilletjes…

De weg naar huis was lang toch fietste ik een snelle gang een diepe zucht Donkere wolken kwamen bijeen waarachter de zon steeds verdween onweer in de lucht De eerste druppels vallen neer droog aankomen, lukt niet meer ik kijk omhoog In de verte hoor ik gedonder het regent, de zon schijnt een wonder een regenboog Ben nu thuis, fiets in…

En glimlacht of zij hoop nog hiet* Dat niemand merk haar wrang verdriet En draagt uit rouw geen rijker kleed Maar diep haar donker leed. ------------------------------------ hiet: heeft…

Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul, Mijn lamp blijft helder branden, Uw olie drupt een geul Van rust tot aan Uw stranden.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

Eindelijk zie ik, bang, de late pracht Van uw gelaat, o zoon, mij toegebogen: Trillende wimpers over tintlende ogen, Zo warm en diep en donker als de nacht. Er moet veel eenzaamheid en lijden komen, Eer wij ons troosten mogen met de dromen, Die als een lichten uit ons molm ontstaan.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

De schaduwen bewegen diep en donker; waarom kwam ik waar het afval is gedumpt en iedereen gaat in eenzaamheid. Fragiel met een eigen melodie in duivelshuid en duivelsglans. En er wordt betaald voor elke traan, de pianist doet zijn best en speelt bloot en leeg.…

ademen in het eenpersoonsbed van de dood een gelaat zonder gezicht ter beschikking van gemis in de keuze besloten weet ik het antwoord van lichtgewicht en schemerzone hoe smal de lijn is in het eerste en laatste woord van ontvankelijkheid…

Wittig blauw kleurt de lucht over de grenzen van de morgen, die nog verscholen ligt in dunne mist, met daar bovenuit, zo lijkt van alles los, halfslachtig de stam en kruin van het berkenbos, langs water, diep en donker met lange grijze rimpels van de nacht staan dun de stengels diep dicht bijeen met hun fluwelen pluim als wachters roerloos…

zwart donkere nacht die heerst op de stortplaats van werelden waarvan de namen al verdwenen zijn nog beschrijft stof uit de apocalyps overgebleven de laatste stuipen van het leven dat de mensheid niet kon delen met de zielen die de schepping in alle liefde waren toevertrouwd…

eeuwigheid ik spring vooruit, geef me over overspoel me in oneindig licht voel me vrij en ongebonden eindelijk gezwicht ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ zonnestralen boren diepe gaten donkere wolken verlaten mijn aangezicht ik open mijn ogen verwonder bewonder ontelbare regenbogen de watervallen en de zilveren stromen de bergen…

De bronzen bomen krommen, nors geschaard, Hun donkre wortels diep in donkere aard, En kronklen zwart hun takken, ijzer-kaal, Langs loden hemel. Broos als brokklig staal Slaan ze elkaar stuk, waar kil de wind er vaart. Uit vijver, gepolijst, rood koper, staart De bodem op, door rimpling zilver-vaal.…

eerst lachen ze dan gaan ze het gevecht aan dan knielen ze het gevecht aangaan dat Deelder ons glijers verder leren mag kort en laag blijft hij ondergedoken Pokon plant ziel gaat de tijd verder alleen met de stad in beeld licht ingebeeld…

ogen diep donker stralend dwars door dikke huid week geworden dwalend mijn bonzend kloppend hart eer loden schoenen zinken zwemmend zoekend ogenblik om oneindig te verdrinken in mooi rond glanzend zwart…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

Grenzende gedachten bij de tijdloze schemering, geroepen door prachtig donker, mooi als het licht Zonder spreken dichtbij de oudste waarneming, het niets een omhelzing van eeuwig vooruitzicht Terug zonder traan naar de zwarte filmrol, verzadiging van elk hunkerend begin In een duidelijker aards rock & roll, op een toneel zonder podium gewin…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…