Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.081):

Introspectie

Langzaam valt het blad
diep tussen aarde en rust
ademt het seizoen

Vochtige aarde geurt
tussen het blad dat langzaam vergaat;
een lichte nevel hangt laag, en in de verte zakt het
bleke licht als een adem die moe maar aandachtig en zacht blijft.

Mossen spreiden hun
zachte huid over verweerde stenen, het
bos houdt zijn adem in, en elke druppel die valt lijkt iets
ouds te herinneren, een trilling die diep de donkere grond in zinkt en blijft.

Ik hoor het fluisteren van
trage paddenstoelen, hun bleke hoeden
dragen de stilte als kroon, onder mijn voeten bewegen
wortels, blind en wijs, ze raken elkaar aan in een trage taal zonder woorden.

Schaduw glijdt langzaam over hun
glanzende lichamen, glimp van vergankelijkheid,
zacht en helder; ik adem hun geduld in, voel hoe het mijn teder
hart vertraagt en stap behoedzaam verder, terwijl het bos zijn geheimen bewaart.