Alle inzendingen over doortocht

verlichtende dromen weerspiegelen het zelfbeeld aan de gene zijde dienend als draagvlak om vergetelheid te bereiken wat rest is hemelse adem...…

Maar maak je gereed en eet haastig: de doortocht vangt aan. ------------------------------------------- uit: 'Gevleugeld/ontvleugeld', 1996.…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

Slaapdronken geuren gebakken kaas en uien de trap op. Beneden betaal ik pas tol als de overkant van je stemming bereikt is. In de hemel verdien ik gratis boodschappen voor op je graf. Een bloemenzee voor aan het stuur van je nieuwe scootmobiel. Wat je ervan bakte reist voor altijd met me mee.…

blozende rozen ontluiken alleen aan degene die de geheimen van buiten kent en niet delen zal op doortocht toch geuren zij er niet minder om…

Zij raakt verstrikt in liefde en berouw, voelt onzekerheid in het glorieuze licht de vrije doortocht verleend als onderpand, als vlinders uit een meisjeshand.…

In het donker zoekend en tastend waar is doortocht? In het donker hopend en wachtend om op te staan. In het donker vertrouwend en verlangend naar de nieuwe morgen.…

Zijn hoofd is een krocht een kille donkere vergeetput waar hij verblijven moet tot het denken finaal verdampt of versteent. Grijs en grauw is de doolhof waarin zijn gedachten eindeloos stuiterend rondjes draaien. Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid…

Zielsvretend tergend traag knagend aan hart en geest baan jij je terloops een weg door mijn lijf Stap voor stap zoek en vind jij jouw plek verscheurd mijn innerlijk gaat nietsontziend jouw gang een vrije doortocht voor gedachten…

Zielsvretend tergend traag knagend aan hart en geest baan jij je terloops een weg door mijn lijf Stap voor stap zoek en vind jij jouw plek verscheurd mijn innerlijk gaat nietsontziend jouw gang een vrije doortocht voor gedachten ...…

het donkert in handen die de wereld met vrede omvatten waar eens muren water een droge doortocht gaven spoelt de tijd met donderend geraas herinneringen naar realiteit weer leven zij met bekende gezichten als vreemden terwijl zij als kind samen speelden nu als vijand die elkaar het land betwisten dat hun vaders ooit deelden…

het leven is niet meer dan af en toe wat rook op straat, zo snel vervlogen dat het al niet meer bestaat bij de volgende ademtocht een fluitje van een cent nog minder dan de prijs van een winkelwagentje voor de doortocht te betalen met een stukje rond metaal de jaren die nodig waren alle liefde en elke ruzie tevergeefs, je kind is soms…

laten we klinken op alle kostbare tranen ook al is het voor jou slechts en enkel bij deze dans of door de wijn die nu eenmaal je hart weer wat losweekt en rust in mijn vrouw-zijn als in vruchtbare grond maar als jij nu voor mij die sluis toch weer opdraait en de doortocht een feit is voor ons veilig schip dan is er misschien wel…

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…

nog in leven schrijf ik je in schaarse tijd mijn dodemansbrief het laatste schrijven van een bijna dode man kort weloverwogen en helder moeten mijn woorden zijn bied me het is bijna zover bied me een vrije doortocht verleen me een vrijgeleide naar Hades’ rijk laat me zacht tot stilstand komen druk als zorgzame custos…

Omhullen de ijspegels in zachte klanken, de gebeden van de ijsbrekers die voor hun behouden doortocht danken.…

Zij raakt verstrikt in liefde en berouw, voelt onzekerheid in het glorieuze licht, een vrije doortocht verleent als onderpand, als een vlinder uit een meisjeshand.…

Moeizaam zoeken naar echt leven, veel te ernstig voor een kind; toch nog lachen om het leven dat weer ergens doortocht zoekt. Groeten, wenen, liefde leren, altijd onderweg naar licht, zoveel mensen, zoveel zinnen, geur van aarde en van wind.…

Zal verstrikt raken in de liefde en berouw, voelt onzekerheid in het glorieuze licht, als vrije doortocht als onderpand, autonoom houdt de vlinder in eigen hand, aangespoord in elke vrouw.…

Ik schreef daarginds geen poëzie maar Siberische ganzen Op doortocht neergestreken in het grachtenwater. En deze pen beluisterde de zonnewijzer Die de eenden wees op brood onder de brug. Ik ben van Missenburg geweest.…

Maar telkens wellen er weer bronnen, stromen beken van nieuwheid en wedergeboorte, van bevrijding en uittocht, doortocht en intocht, net als in het Boek der Boeken, net als in zovele heilige geschriften. Een brug van letters en woorden naar zin en betekenis die een ander in teksten wist te vangen en die jij mocht betreden.…

Als het je wil was, regen doortocht mijn zolderkamer, dan stierf het lachen op mijn gezicht.. en mijn stem.. die had vleugels, maar jij hoorde de wanhopige fluisteringen niet.…

Opdat de last die ligt op hun ruggen een doortocht biedt naar de realiteit. Bruggenbouwers bouwen bruggen tussen het gevraagde en wat te geven blijft. Opdat de daadkracht van hun levens een doorbraak biedt naar stabiliteit. Bruggenbouwers bouwen bruggen tussen het ontstemde en wat stemhebbend blijft.…

De zon vroeg voor haar gouden schijn Doortocht door 't grauwe wolkgordijn Om de aarde te gaan kleuren: De daken rood, groen het geboomt... O 't licht, dat over de aarde stroomt Door de open wolkendeuren!…

Herinneringen opgehaald voor de doortocht zongen we het begin schipper mag ik overvaren, keken achteloos achterom naar wat afgesloten tot mee fietsenden draaiden in historische gebaren.…

dat zij onze ademtocht vervuilen, dat zij diep de longen vervullen, de tere rode bloedlichaampjes vergruizelen, in boze microgetallen van Fijnstof, duizelingwekkend dodelijk, Fijnstof, het klinkt zo onschadelijk, maar subtiel ontsteekt Fijnstof bloedvaten, vernietigt briljant gevormd, teer weefsel, bedreigt met zwart en roet een vrije doortocht…

de verscherfde spiegel van een klatergouden maan onder de lichtkroon der vorst door saletjonkers verraden de ketterse bisschop onthoofding getekend decreet van de rechtbank gekanteld de dobbel onder een vilten hoed het oordeel gestorneerd door falsaris tot vogelvrij gewend veinzend dwarrelend dwaalspoor van kwikzilveren zwaluw wijzend de doortocht…

Dit zout grieft mijn ziel en wonden, in deze ijskoude doortocht heb ik rijkdom niet gevonden, maar gestrand in dit afschuwelijk mooie sneeuwblinde land, waar het warme denken van onze harten, al bloedend in onze matrozen en stuurlui is gestold, in een duister zonder einder, waar slechts de angst voor ijsberen het land heerwaarts heeft verbrand…

Waar zij zich doortocht willen banen, In 't oog, dat haar niet gaarn wil tonen; - daar Moet veel bestreden, - veel verwonnen zijn in 't harte, Voor zij de wederstand doen zwichten, die ze tartte. - Verrijzen zij, 't is niet tot heling; maar Onwillig komen zij en traag voor brein en ogen; Wreed - pijnlijk - met een barning als van vuur.…