Alle inzendingen over duinpan

[Haiku] het water schittert een duizelingwekkend licht achter de duinpan…

Op een zandplaat ligt het voor de hand maar hier in deze duinpan waarin ik Jesaja lees? Ah, het welig bloeien van de narcis! Jaloezie steekt de kop op want ik ben dor land.…

Een duinpan was onze bedding. Daar had het glimmende helm geklapwiegd, ons in slaap gesust. Daar werden wij wakker, wreven het zand uit de ogen, zagen een vogel hoog boven ons bidden, wisten ons prooi van wat dwingt. In de verte morde de donder. Een komen en gaan van krijsende meeuwen. Een hond sloeg aan.…

Er was een duinpan en wij waren er er was wind geluid van golven wapperend helm, zand overal was er ontstaan uit schelpen, steentjes, korrels mineralen, miljarden, biljoenen, er waren wolkjes en natuurlijk waren er vogels we dronken zuurstof er viel zonlicht op onze huid warmte was er waardoor we naakt wij de enige mensen.…

Ik droomde dat ik met haar in een duinpan lag en eerst haar handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven…

Duinpan bij Egmond-binnen nooit gedroomd je daar te beminnen Maar een verliefdheid die eerst niet kon werd daar echte liefde in de zon Op zomaar een zondag in september…

Ergens in het duin een dal Waar lucht doordrongen is van zilt Wie aldaar elkaars echte ogen zagen Wat niemand ooit weten zal Ergens in het duin een dal Een mystieke plek van zand Werd grond voor grote Liefde Van hem en haar Dat niemand ooit overtreffen zal Daar, ergens in het duin dat dal In de middagzon op blauwe sprei Staarde zij…

rollende golven het strand bedolven onder schuimende koppen het moet wel kloppen een oude man duinpan, het klotst aan de rand van het strand de oude man, ziedende zee een verloren land…

duinpan legerstee een verloren gewaand land liefde's dwaalwegen ...once upon a time... sterrenbacchanaal haast half verblind door liefde paradijsvogel…

Ja, alles nog als vroeger maar in de fles geen brief, de duinpan leeg.…

Als dan het zand verstuift, de duinpan rond om te ontvangen, dan, in andermans droom, duik ik weer op.…

verstar, de aaibaarheid van zijn onbereikbare binnenste wend van mij af, het wildste wild toont mij de kleinheid die ik ben `o ja, vervolgt de vos’, argwaan en liefde ken ik niet, het is meer de koestering, het instant houden van mijn soort zonder dialoog met een mooie ondergaande zon of de romantiek van een vrijend paartje in een duinpan…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan.…

In een duinpan zag ik haar, bloot als een vis, verdiept in een boek, ik keek op haar neer als een keizer, ik kon doorlopen, maar dat deed ik niet.…

rooskleurig schoon adem ik tot het laatste seizoensbeeld je dromen in soms weet ik het niet hoe ik je lief of wegvegen moet langzaam verslijt mijn stem achter gevallen doeken en is dit gevecht voor jou voor mij geen kunst echter zucht me een helder landschap en ik kus de poëzie onder het blauwe licht welterusten slaap wel rust zacht in de duinpan…

Mijn lief is de duinpan gericht op de zon zo warm en intiem ze houdt je uit de wind Mijn lief is het zandstrand grenzeloos open gekerfd door de zee ze maakt elke dag nieuw Mijn lief is de branding bruisend aanwezig met pracht en ook kracht ze neemt iedereen mee Mijn lief is de oerzee onmetelijk diep bron van het leven van zichzelf…

Ze hunkerde naar schelpen rapen De winters duurden eeuwenlang Het voorjaar kwam maar niet op gang Ze wilde in een duinpan slapen Ze wenste lammerende schapen Het najaar, eeuwenlang in zwang Verloor het van de sterke drang Om warmte bij elkaar te schrapen Ze was haar ware aard vergeten Daar was het om te doen geweest Een engel kan niet…

daar lag Klein Zwitserland over 't witte bruggetje de duinen in naar het zomers domein 'ons paradijs op aarde' waar geluk nestelde in een duinpan...…

In een allerlaatste poging Om jou toch te laten blijven Heeft een groot deel van de bomen Zijn groenkleur afgedaan Die bladeren, gemengd gekleurd In tinten van het stoplicht Schilderen met zonneverf Mijn kaaklijn glanzend goud Wij staan daar in die duinpan De ansichtkaart voorbij De eik weet te vertellen Dat dit nimmer heeft gefaald…

in 't duin met vogels uit Den Haag 's morgens zette zij met hoge stem in hield aan tot avondrood kreeg blos op haar wang van goede zin zo ging het jaar in jaar uit alle dagen men zag haar als paria alleen duinfluiters floten zonder vragen ook Karel Konijn werd er tureluurs van nam hevig haar aanstoot ze streelden stil min in een duinpan…

Het pierement verwaait in Scheveningen nog geen gevaar van dronebespied misbaar wie luistert hoort haar in een duinpan zingen de weduwe van Indië staat daar dan laat zij Venus uit de baren springen Blauwe Diamanten in het haar en met een Gouden Oorring bij het swingen speelt zij het in de USA zelfs klaar het zindert van de beat in Haagse…

Geen einde, niets dan dromen van vergeelde vingers langs beslagen spiegels waarin ik, ziende blind, de adem van het verleden wilde uitwissen met de zee in Zandvoort, terwijl de wind jouw haren naar me toe streek in een duinpan liefde, alsof ik je moest laten besterven in ruisend riet.…

ik zag de duinpan in zijn herfstkleuren wiegend onder straffe wind alsof gods hand ons de natuur liet keuren vers en fruitig direct van het land nog zijn er de laatste sporen van het zomerse seizoen dat iedere dag begon met een stralende zon ontelbaar waren onze stappen in het zand die overvloedig werden weggepoetst voor…

Soms stak mijn vaders donkere hoofd boven de duinpan uit maar altijd was zijn vlindernet te zien dat driftig gaten sloeg in schijnbaar niets, op zoek naar razendsnel onzichtbaarheid. Nu zijn zomers winterlang Nergens in het zand - dat zachte dreunen van de zee - hoor ik hem jagen.…

richting Katwijk, de bocht Ervoor een hondenoppasser met zeven honden die lekker vrij lopen daarachter wij, met z'n drie, maar niet op de foto Jij draagt die wollen pet en hij denkt waar gaat dit naartoe ‘k Wist niet dat ik zo zou genieten van dit uitzicht toen ik hem nam, ‘t strand elke dag zien zou haar verte, een lichtende duinpan…

Walsend door de golven langs het lichaam van de nacht omgeven door woeste zinnen klinken letters zinderend zacht namen ooit geschreven in wild opwaaiend zand stampen weten in vergeten langs een uitgestoken hand galopperend door de stroming begroet het licht een nieuwe dag diep verscholen in een duinpan hoor ik nog immer jouw lach zandkorrels…

We liepen en jij sprak mensen aan iedereen reageerde als vriend we lagen, ik ging de zee in, koud vlijde ik me tegen je warme lijf, we aten en dronken en liepen weer ik groette honden, we praatten, vertelden wat we bedoelden tot een duinpan, waar 't warm, we spraken mensen aan en we lagen en voelden de zon en het zand, het helm en een veer…

zat het zo je zocht op internet en stuitte op een foto van iemand nonchalant geleund tegen de deurpost tussen tal van tulpen een bloemenkoopman, dacht je hij vroeg bij die foto of je een verhaal met hem durfde te schrijven om de beurt je deed het en dan na een aantal jaar loop je met diezelfde langs het strand verzeil je in een duinpan…

dij Een vernestelde lok Ze huilt en huivert blij Zij wil los De huig is een gloeiende klepel De stem een windorgel in het deurgat Pulp en zaagsel kleven aan de tong Zij zingt met opzet vals Maar dan stroopt ze het vel Ademt ruim, de ruis dooft Wuift de leeuwentemmer uit In zijn eigen nat gaar gestoofd Nu ligt ze naakt in een duinpan…