Alle inzendingen over gedicht bij thuiskom

ik wil niet thuiskomen van weggeweest ik wil thuiskomen van er geweest en terug te zijn…

een greep uit zijn werk bezorgt mij nog altijd een gevoel van thuiskomen warmte als een deken waaronder je het geluk kunt vatten met m'n neus in zijn gedichten en de tijd van 't jaar buitengesloten waan ik mij voor een ogenblik 'het rookwolkje voor god' zachtjes omhoog stijgend uit het smeulende pijpje dat nog niet is gedoofd…

Thuiskomen, voor mij, bij jou was het meest, alsof het altijd een feest was geweest; Thuiskomen, bij jou, door jou, was meer dan ik ooit had durven dromen.…

Thuiskomen is altijd anders. Soms is de poes dood. Soms is er een boom omgevallen in de achtertuin. Soms is het koud en donker. Maar thuiskomen is altijd thuiskomen. Terwijl je voorzichtig plaats neemt in de stoel die anders aanvoelt, laait het vuur op in het glas. De ziel beseft: het was een mooie reis. Dit was het doel.…

sinds ik besta gaat het met mij al fout omdat ik het wel even zelf wil weten verboden appels van de bomen eten omdat ik niet zo van geboden houd als schrik en angst zich dan in mij ontvouwt alsof ik door een adder ben gebeten dan voel ik mij verloren en vergeten mijn naakte lichaam zo ontzettend koud ik hoor een stem: God is op zoek naar…

Thuiskomen is jezelf overgeven en je dan compleet voelen de liefde bedrijven en heel worden warmte en beschutting je vader en moeder je wezen en je zijn hier in mijn huis duurt de leegte de pijn die zeurt over een kille plek Maak dat het zomert en maak me heel blijf tot het licht wordt en spreek mijn taal zing een nieuw lied…

haastige voeten reppen zich huiswaarts thuiskomen voelt als warme armen om je heen in een welkome omhelzing…

‘k Was twee weken in een strak groot huis hierna dacht ik ‘k waardeer straks mijn eigen woning niet meer, te oubollig Maar bij binnenkomst verbaasde ‘k me over mijn wereld, de warmte, het knusse, het tafelkleed met kruissteekjes, zelf ooit gemaakt(?), maakte me blij, foto van een vakantie in Noorwegen, waar we boos op elkaar, maar waar…

en als we thuiskomen gaan we met kloppend hart elkaar vinden omdat we er op allerlei manieren zijn we reizen naar elkaar tasten met voorzichtige voelsprieten naar de stilte voor de storm als we thuiskomen…

Het zou zo fijn zijn, in de winter, de zomer: thuiskomen bij jou.…

weg van het lawaai thuiskomen in de stilte  weldaad voor de geest…

herinner jij je nog toen het buiten avond was voor ons gevoel was dat thuiskomen op een dag in mei ‘alles ging goed’ (en weer een warme lentenacht bracht dit zo nabij) herinner jij je nog, hoe zalig de gedichten waren voor het oog op het vlinderspel van het leven er was geen geleuter meer tussen ons jij raakte charmant de liefde aan…

Ergens schrijft iemand een gedicht over verdwalen en noemt het thuiskomen. Wij zijn de echo van wat we hopen te worden, tussen nu en nooit, waar het licht altijd even blijft hangen voor het verdwijnt.…

Ik wil zwerven ik wil dwalen over stenen over gras Ik wil thuiskomen met verhalen over vroeger hoe het was…

geluk niet langer plaatsgebonden de oorsprong in mijzelf en haar weg in liefde gevonden vol vertrouwen...grenzeloos jij bent liefde...mijn veilige thuis want liefde is thuiskomen...eindeloos…

De straatjes zijn nauw de sfeer is goed ik kan me niet heugen dat ik me beter heb gevoeld. Als dan de avond valt en de ramen oplichten speelt achter de gordijnen een bibliotheek aan verhalen. Het drentelen in de kou laat mij in gedachten warmen omdat ik even aan je denk want ik ben nu niet bij jou. Maar als ik straks de deur open…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

Als ik thuiskom ben je blij, zodra je me ziet begroet je mij ze krijgen jou voor geen miljard want jij hebt liefde in je hart. Ik zie jou ook graag met je bruine ogen en je mooie haar en je draait maar met je kontje Heus, ik hou ook van jou mijn lieve hondje!…

Langzaamaan, héél voorzichtig, steeds een stapje verder waag ik mij op dit nieuwe levenspad. Vertwijfeld en aftastend, langzaam loslatend het andere leven dat ik eerder had. Alleen dán zal ik groeien en weer stralen, schouders fier. Als ik besef tot in elke vezel, mijn thuishaven is voortaan híer.…

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

zullen ze wat zeggen en wat zullen ze zeggen als ik de deur door kom wat zie je er uit je bent ver weg geweest of zullen ze niets zeggen en alleen maar kijken of niets zeggen zelfs niet kijken maar doorgaan met doen net of er niets gebeurd is hier ben ik dan hun vriendelijke vreemdeling ik spreek de taal der mensen hoe is…

Hij kwam thuis. Ze zei niets. Het was echter duidelijk dat hem iets naars was overkomen. Hij kroop met zijn kleren aan bed. Verborg zijn hoofd onder de deken. Trok zijn knieën op. Hij is rond de veertig, maar niet op dit ogenblik. Hij bestaat, maar niet meer dan in zijn moeders buik, vele huiden ver, in een beschuttend duister. Morgen moet hij…

Thuiskomen doe je niet tussen twee muren of in een enkele stad op een kaart maar overal op de plek waar liefde is en was op haar best ook bij verdrietig vertrek het is geen plaats maar soms een moment dat is misschien wel op elkaar stapelen van bouwstenen voor een veilig nest wat je koestert en voor elkaar bewaard als…

(theme for a dream) van alle aardse vormen die ik ken hecht ik aan de driehoek die diep verscholen bij mijn lief het huis blijkt waar ik thuis mag komen zie daar het thema van mijn dromen…

vermoeid van treinen, werken en beulen kom ik aan op een vertrouwde plaats… mijn huisje de achterdeur draait open… een oase van stilte en rust begroeten mij uitbundig, een warme gloed omhelst innig mijn gezicht, een stille wind fluistert in mijn oren, ik kan nog net haar woordjes horen… vriend, wees welkom thuis!…

Echte huiselijk rust is als een mooie kust om veilig aan te landen even niets om handen het vuur dat je blust het kind dat je sust de vrouw die je geloofd het minnen steeds beloofd dus op 't werk al snel wegdromen van 't straks (h)eerlijk thuiskomen…

de dwarrelende spreeuwenwolk kwettert uit volle borst speurend naar een magische nachtelijke slaapplaats ten slotte de roezemoezende landing in de kruinen de roestplaats is gevonden laatkomers schuiven luidruchtig aan thuiskomen kost tijd…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

niet dat ik iets zie of hoor, ik kan niets zeggen toon geen emotie…

ik ben op bezoek woorden worden niet gewisseld alleen gedachten…