Alle inzendingen over gekerfde namen

mijn lief voel je het kriebelgras rond onze oude boom hoor je de magische geluiden zwevend langs de stam zijn ze nog leesbaar de eens gekerfde namen van het verlangende samen de hartjes in elkaar glanst het mos of is het in een herfst met de regendruppels tot niets vervaagt is er de tederheid de schitter op de blaadjes zweeft…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

Van hem liever vandaag dan morgen Pijn maakt leven tot een hel Meegesleept in wat ging komen Vet geleefd door iedereen Bij zijn graf omringd door bomen Begraven met een blanco steen Straks krijgt hij zijn eigen tegel Ben ik van het feit bewust Gekerfde naam in gouden regel Geeft het graf ook mij wat rust Onbegrip had mij gevangen Ongeloof…

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Ik droom van oude tijden gekerfd in een rots mijn naam Ik droom in beelden en in geuren Ze kleuren mijn verwondering In mijn ik weerspiegelen de oude woorden en de sagen groeit de mythe en de kracht De ruïnes vormen samenhang de geheimen mijn verhaal…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

Het werd hem tot een rekening gekerfd, hij nam wat hij zozeer in haar begeerde belaadde zich, toen hij zich tot haar keerde met schulden die hij daarmee had geërfd.…

verscholen tussen oude bomen staat nog die verweerde bank we waren jong met prille dromen vele jaren liepen mank gekerfde strepen vergroeide harten leesbaar is nog net jouw naam starend naar mijn eigen schaduw verbergt mijn rug een stille traan in het besef dat kostbare jaren zomaar verloren zijn gegaan…

in het leven heeft hij weinig te wensen maar soms hoor ik zijn takken zuchten om de ene naam in zijn bast gekerfd…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…

De plek is gebleven maar jij bent opgelost spoorloos verdwenen Zelfs de braamstruiken met hun scherpe doornen herinneren zich jou niet meer In de holte van een boom groeien drie paddenstoelen in de bast daarboven, gekerfd een hart en twee namen hoog boven het hoofd gegroeid niet meer te lezen De warmte van de zon is onder je vleugels…

Onze liefde zou nooit meer overgaan, nee, nooit zouden onze wegen scheiden Zolang deze boom zou blijven bestaan, zouden we er voor vechten...ja, wij beiden Ik kwam dat hart met je naam laatst tegen, en was na al die jaren toch nog blij verrast In Beverwijk met m’n vrouw, en in de regen, gekerfd in een geloogd eiken vitrinekast.…

Gekerfd stond er onze naam nog in. Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood. De bladeren vielen zoals de minuten en zo nam de woestijn in bezit wat een vruchtbaar lapje grond was. De massa's zand liggen buiten jouw karavaanwegen en handel. Jij vond een oase terwijl ik, arme nomaad met schaapjes wandel.…

Vijftien waren wij, ergens, daar in B een boom waarin gekerfd onze namen. Nooit uitgesproken toen, niet gezegd ik hou van je. Als jij tussendoor wel eens kwam in B was er altijd dat mystieke, een lachend kijken in elkaar, wij liepen onhandig gelukkig te zijn.…

Geronnen inkt onttrekt het leven aan de vers gevloeide zinnen Woorden fermenteren in de windsels van hun naam Toch heeft schrijvers scherpe snavel ooit zijn spoor in het voorheen vlakke vel gekerfd En daar voeren vergeten voren nog het vers dat weleer wervelend weerklonk…

heb in muren je naam gekerfd mijn mes geslepen op bomen het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op…

als zwarte sneeuw uit een witte hemel zo vallen ook jou woorden onvergeeflijk in een diepe plas van onzekerheid gekerfd in mijn ziel voor altijd…

Als zwarte Sneeuw Uit een witte Hemel Zo vallen Ook jouw woorden Onvergeeflijk In een diepe plas Van onzekerheid Gekerfd in mijn ziel Voor altijd…

gekerfd samen met een hart en de naam van zijn overleden vrouw alsof de man aanvoelde dat ze niet voor niets altijd samen vertrouwden in de hemel en dat daar alles zal herstellen Voor eeuwig…

Het is een hart met twee namen, gekerfd in een boom.…

Er was een vriend aan wie ik heb geschreven, Een rots waar ik mijn naam in heb gekerfd. Je bent een deel van alles bij je leven En alles blijft bestaan wanneer je sterft. -------------------------------------- uit:'Luchtspiegelingen', 2001…

In mijn handen staan werelddelen en oceanen gekerfd, met witte duimspijkers op die plekjes waar ze al geweest zijn en rode waar nog niet en zwarte waar nooit.…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

Het kruis om mijn nek zwarte strepen op mijn huid bloedende striemen verderf van weleer komt weer boven. Twee handen in de lucht smekend voor leven hartverscheurend gegil tranen mengen zich met zweet de dood neemt alles tot zich. De kerktoren slaat onverwacht twaalf keer, doodse stilte volgend het vuur knisperend, blakend littekens…

(Deel III in een serie van 5) Gekerfde lijnen Figuren op rotsen Ingesneden en -gekleurd, goed Uitgebeeld Het leven.…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

maar toen je eenmaal de zon zag schijnen "op die ene dag" bleek de nacht al zo nabij door jouw zijn, en met de pijn in de ziel gekerfd zal je tot onze eeuwige liefde behoren (niet autobiografisch)…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar in mijn wezen gekerfd opdat zij blijft dat wil ik ook tot mijn hart een glimlach erft…

de wereld, de wereld gegoten in beton met hier en daar een perkje voor het altijd aanwezige groen ik zaai maar het oogsten markeert geen zomer op de kaart, het vliedt zoals mijn jaarringen door de tijd waarin ik eens in ‘ verleden mijn naam in had gekerfd viervoeters vissen vogels, het ademt de verbintenis van het begin tot aan…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…