Alle inzendingen over kale muren

naar iets wonderlijks geuren daar bij de straat de kale muur en de garagedeur…

Ik zet mijn stem op tegen de kale muren hoe lang zal het nog duren voordat ik door hen word opgevreten schreeuwend schop ik tegen de stenen ik leg mijn ziel voor hen bloot in de verte hoor ik hoe een klok de uren al heeft gedood.…

Ik schuif weer verder over je te gekke meubelen en toon de kale muren hoe goed het is te géven...…

Je bent niet de mooiste lentebloem van mijn verlangen mijn meeldraden verdwalen verliezen langzaam de soepele troon of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van mijn ziel misschien dat na de heimweedood de verlangenbloei zal voltooien maar tot die tijd houd ik mij groot het kan vriezen…

Wie in deze tijd nog gedichten schrijft En zich richten wil tot een volk dat kijft, Tot een volk dat niets dan welvaart wil En bewilliging van iedre modegril, Hij is meer dan rijp voor het gekkenhuis En de gekken vinden hem ook niet pluis, En dus moet hij naar een ballingsoord, Waar papier en pennen zijn behekst, Waar de kale muur siert de bijbeltekst…

het is niet door de regen dat ik een huis bouw rondom een rusteloze gedachte noch door het vilten mos - een trage stroom die stenen streelt- het is niet omwille van het gesuis dat sluimert als een sombere wolk tussen kale muren en verspilde tijd het is om het geluk te vinden -een gevleugelde liefdesdrift geborgen in een onvergankelijk…

langzaam druipt licht in zonneschildering langs kale muren tijd belijst de uren die vergaan zonder enig bewijs van bestaan geluidloos mengen kleuren verglijden naar etmaals donkere entiteit toch passeert niets ongeregistreerd wij zijn nooit naamloze passanten ons leven is geen schijn wij waren daar en deelden onlosmakend het universele…

Je bent niet de mooiste bloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging weemoedig, de zoektocht moe maar jouw ziel is als een lentetuin op het eiland van verwelken iedere zonde verwerk je in het verloren domein van dromen je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren…

waren we hier al geweest waren we eerder onszelf in afstand, nabijheid in gezamenlijk verliezen hebben we nooit bestaan na afscheid, herinnering vergeeld vervagen, vergeten in dozen op verlaten zolders in avondlicht langs kale muren als huisraad zonder handen zullen we elkaar ooit weerzien ergens aan zwaarte voorbij zomaar,…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

Rug tegen kale muur, van voor de vijand, voeten op bevroren grond, de wind een zweep. -------------------------------- uit: 'Soldatenliederen', 1991.…

Kale muren en het leven vergelijkt zich. Gezichten zijn verdwenen. Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben.…

Het huis raakt leeg Kale muren fluisteren zacht Nog over liefde en geheimen Op enkele plaatsen verdriet verborgen onder gedroogde tranen op de vloer Liefde en warmte waaien weg door de ramen Spiegels waarin wij glimlachten krijgen een nieuw gezicht De dozen staan hier zwijgend Materialen van onze levens verpakt De deur mag dicht Ga je mee…

Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid van zijn leven een zweem van zin geeft Soms hoort hij voetstappen of stemmen die hol galmen in de verte. Maar niemand komt hij is een afgeschreven mens: zelfs de dood is hem vergeten…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

Ze hoort hakken klakken door de gang de melodie lijkt doelloos te verzwerven om hol langs kale muren uit te sterven voor ze verstommen tot een stil behang ze voelt de leegte pijnlijk in zich kerven onzekerheid en onmacht maken bang haar uren schuilen diep in dagenlang voor ze de adem van voorbij verwerven dan klinkt een kinderlach door peinzen…

ik plak je poster op een kale muur in neonlicht je lijnen maar krab je ogen uit ze keken in mijn ziel ontdekten mijn geheimen je lichaam voelt koud aan ik laat mijn handen gaan langs neus en lippen die zich vochtig in rood plooien je ranke borsten die gepunt mijn wellust dorsten ik scheur de benen van je lijf omdat je die genomen…

muren de echo van alleen mijn stap zo loop ik alle kamers binnen het kraken van de houten vloer hier mag ik dus opnieuw beginnen ik slik een keer want ik ben stoer hier sta ik in mijn nieuwe huis oh wanneer kom ik ooit weer thuis…

Een enkle lamp werpt zijn armzalig geel- Koperen schijnsel langs de kale muren. Met wijd geopende oogen zitten heel Scherp jonens naar het verre bord te turen. Stoffige lege banken, waarop veel Inktvlekken en ingesneden figuren Werpen hun schaûwen langs de doffe deel, Gesleten door het schuiflend voeten-schuren.…

ik zoek beschutting tegen de tocht bij kale muren de muziek is oud sterft in klanken tussen roestige spanten neon brandt koud in dit oord waar mijn reis ruw is verstoord wacht gelaten op de laatste trein die er al lang had moeten zijn weet dat die nog gaat komen met wagons uit mijn dromen ik heb hem al eerder gezien stellen…

Wij keken van de ramen naar de kale muur en wij verveelden ons, luidruchtig a-verbaal. Na jaren kwam ik in 't verpleegtehuis hem tegen; hij was op zaal. Rondom werd weer gelald. Hij tikte lijdzaam met zijn lepel. Ik wendde mij verlegen en groette hem, wiens werk ik had vergald. Hij las zijn boek van Z tot A.…

muren Leiden ontzettend krengetjes van barmhartigheid een natte plasbroek achter op je trui gespeld zo naar school meisjes apart van de jongens toch ga ik elk jaar even terug Leiden draagt wel zeker weten de voetstappen van mijn jeugd zes jaren lang dat is niet niks de Haarlemmerstraat heeft een fluisterende aantrekkingskracht…

Een lege kamer We liggen verdwaasd, verbaasd te luisteren naar de liederen van de ekster. De vrieslucht in onze ogen Die niets meer vinden in de ander. Ons pril verleden is een doolhof Van wisselende beloftes Van pijnscheuten en samen reiken naar de vollere nacht. Elk vooruitzicht begraven we in de tuin Met het geduld van een opperhoofd…

Ik begrijp er niks van, die witte kale muren met hier en daar wat rommel, maar dan wel hele dure. De suppoost waakt streng, en hij staat steeds paraat om snelsnel in te grijpen, wanneer je hardop praat. Ligt iedereen te slapen dan? Ik word alvast doodmoe. Van het zoveelste monochroom vallen mijn ogen toe.…

Een haardeskundige uit Japan breng redding voor de kalende man. Hij laat een paar cellen fors kweken en zwellen en bezaait uw sjofele schedelpan ...…

Alleen de muren blijven nogal kaal. M'n kerstpost kreeg ik dit jaar digitaal.…

De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

De dominee die de emoties van mijn verwarde moeder onder controle hield duldde geen pottenkijkers tussen de wijkende muren van de oude boerderij nam hij een ei mee uit het kippenhok in kale vleugelslag verloor hij zijn veren verliet hij de hoeve op zijn kreupel paard.…