Alle inzendingen over langs de kantlijn

Waarheid die tussen Woorden hangt zonder Te zijn uitgesproken, Die langs de kantlijn Omhoog kruipt waar Ze niet wordt gezien Maar wel degelijk Aan de oppervlakte komt…

De aarde is een zeldzaam beest met een gelooide huid gedierte in z’n pluizige beharing z’n wetenschap te ontplooien straffeloos ronddrijven langs de kantlijn van de evenaar geen soort vertrappen onder beide polen van de zon haar leegten te verwarmen spiegelbeeld van ‘zelfzaamheid ‘ gemaakt in de scheertijd van de maan om nieuwe merktekens…

Dickie Dick Advocaat kreeg bijna een hartaanval, terwijl de oude Gullit langs de kantlijn krijste, Sneijder al jaren uit zijn doen is en de voetbal nog drie keer raak scoorde voor de wijste en snelste ploeg.…

Ik plaatste op het schaakbord een mythisch kasteel zonder paard of koningin op de uitkijk, alsof hun spel ongeschikt leek voor het gevecht dat ontbrandt en ik sta langs de kantlijn als de wapenmeester of heraut als een dreigend trompetsignaal van de toren schalt over zwarte wateren waar een koppel - zwart met wit - ontblote zwanen woont…

Steeds minder word ik langs buiten het dunne een muur waar ik langs leef steeds meer kantlijnen het werkvlak het zwijgen alsof er een oude stiel is bewaker van een leeg bed op de rand met het sprekende hoeven geen lakens meer uitgedeeld…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

het beloofde dichtersparadijs alweer ver voorbijgeschoten alles vermeden met het krijt van schone schijn, als dicht-lakei op z’n onbeschreven blad z’n alinea’s presenteert van voorname woorden, een eenzijdig verbond sluit met de onschuld van nog maagdelijk papier, waarop de pagina's vrij naar binnen zijn gevouwen om in de kantlijn…

Bij het inspringen zag ik de berggeit vooraan in de kantlijn staan.…

het heeft iets van een spin wanneer ze een web van torens bouwt ze klost kanten kathedralen ik rouw maar wat in mijn vrije tijd haal de linkse steken uit mijn trui maak er een wensknoop van uitbundig roerloos zit ik uit mijn bol te gaan lentegedachten toom ik in iedereen slaapt het bruist te stil in huis…

Of is het wat het is – sporen die vervagen in de kantlijn van Geschiedenis?…

op haar kantelen de contouren van een kraai onder haar honderd verstomde monden hun woorden spreken als schaduwen de zwarte vogel vliegt op doet wat altijd werd gedaan verdwijnt in de kantlijn van de tijd…

Schrijven over geloof en waarheden, dichters nemen het brein in eigen hand, woorden kaarsvet lekken op geschreven tafels, waarmee papier is bevlekt, in de kantlijn van een verstilde melancholie omfloerst de glorie als zij de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed…

Zo mag ik hopen dat zinnen zichzelf blijvend herschrijven om ze naar behoefte in te lijven naar de geletterde dingen die ik lief heb en naar alle vrije verzen waarin het hart geneest, voorbij de kantlijn van de dood.…

Ach, Teuntje...met de jaren anoniemer Al werd ze op TV nog vaak herhaald Haar ster was al 'n tijdje uitgestraald Het nieuws was echter des te legitiemer 't Is in de kantlijn van het harde heden: Alweer 'n stuk verleden overleden…

En zelfs de blaadjes hangen stil hoe zwaar zijn nog de takken hoe lang hun leven nog,dat langzaam gaat verzwakken.…

de weg is lang langer dan men dacht in een gedachtenstroom lang verwacht aan de oever waar een hart sneller bonkt in oerkracht door haar opgestoken haren niet stoppen maar later vragen wat zou ze zeggen als letters samen smelten speciaal voor wie dit leest er is geen parel voor nodig geweest om te begrijpen wie jij echt bent terug naar jezelf…

Te lang, liet ze het voor wat 't was tevens nam ze 't voor lief. Te lang, nam ze genoegen met, deed 't niet eens met tegenzin. Dan ineens, gaan ogen open is 't klaar met gemoedelijkheid Ook de oren staan volop open en ineens is 't beurt met de geit.…

Die uit grauwe As herrijst Met strakke kop En fonkelende blik, Samenraapsel van Verkoolde resten Van dit menselijk bestaan - Het dodelijke lijf ingekapseld Door de blauwe kantlijn Van hoop - omgeven door Een oceaan van zacht Oranje die mij het Ademen mogelijk maakt…

Wind snijdt in het gezicht Een waterige winterzon geeft de grijze vlakte kleur, die schittert in het bleke licht…

Lange zinnen dreven samen tot een donkerblauwe brij. Woorden vielen uit elkaar. Letters gingen kopje-onder en verdronken in de kantlijn. Vlekken stolden tot jouw ogen.…

Voor mijn naaste In de kantlijn Van de samenleving De zelfkant van het bestaan Naasten die wegkijkend Oversteken om jou Niet te hoeven zien Leef jij van Hem En haar die juist Oversteken en die jou In liefde willen zien In liefde opgedragen aan de bezoekers van de Open Hof in de stad Groningen - zomer 2012.…

waar nu het oude jaar eindigt kijk ik terug op voorbij de tijd aleer het nieuwe jaar begint ik geniet weer de vrolijkheid van familie en vele vrienden ik gedenk wie mij vertrokken naar de overkant van de tijd waar het nieuwe jaar begint ter herinnering en houvast pak ik dit alles voorzichtig in om ze graag weer te openen in de mij frugale…

zijn het enkel en alleen nog woorden waarmee ik jou als vijand weg kan zetten, jij monster dat mij gluiperig belaagt zodat ik in de kantlijn van het leven mijzelf als makkelijke prooi terzij zou laten schuiven of hou ik je nog op een afstand om vooralsnog zelf te bepalen hoe schoonheid zich beschrijven laat door oog en oor te sturen…

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

t Is elke dag kerst in dit leven van mij het licht wordt elke morgen opnieuw in mij geboren zo ook deze ochtend waarop ook andere mensen kerstmis vieren, ik wandel met de hond, adem de frisse lucht en ik groet de planten, de dingen en dieren - vrolijk kerstfeest zeg ik tegen de schapen die bij de voerbak langs het fietspad…

Ze heten Jan, en Klaas, en Ko, Hun burgernaam maakt hen verlegen, Die glimt en geurt u muffig tegen Gelijk een appel uit het stro. Geboorte, trouw en overlijden Zien ’t plechtige familiestuk. Dan stellen zij het weer terzijde, Blij met hun alledaags geluk. En merkt de buurt iets in hun wezen, Dat haar mishaagde of geviel, Dan noemt zij…

Bomen rijpen. Met op de takken een laagje ijs Sneeuw dwarrelt of valt met vaart naar benee De ijsvogel is zichtbaar Voelt onraad en vliegt weg De sneeuw knispert Onder onze passen 't Is stil in 't wit en het blijft gestaag, zeker vallen Onze schoenen vormen een spoor Ga mee…

oude aarde halsreikend zoekt hij een raakpunt met de hemelse breedte eenvoudig is zijn moeder aarde taal onverzettelijk is hij en fier onbeduidend ben ik mijn ogen omhelzen hem urenlang naakt tegenover elkaar een geduldig wachten op de eerste aanraking we hebben elkaar veel te vertellen Beeldhouwkunst langs…

't Spul hangt beneveld Uit de ramen van de Blauw metallic vernevelde BMW en lalt lawaaiig Vuige teksten de wereld In als vermeende bijdrage Aan 's werelds daverende Hitparade - en zingend In de trant van O Heineken Bier (Vele malen bis, En niets is hen te min) Smijten ze wat van Hun drinkgelag over is Laveloos de bermen…