Alle inzendingen over lei

Zij speelt haar lied aan de rand bij het riet. Haar lokken deinen om in de wind te verdwijnen. Zij beroert iedereen als ze lonkend voorbij glijdt. De cirkels op haar glanzend lichaam duwen zacht tegen de Leieboorden. Zij is het kloppend hart van onze Stad. Zonder stroming is ze als een spiegel zo glad.…

En dus ging Lei bij de hemeldeuren om toegang zeuren. Maar ook daar was geen plek vrij voor onze flierefluiter Lei. Vragen, smeken, vleien; niets mocht baten. Petrus wilde Lei niet binnenlaten. Toen smeet Lei zijn tas de hemel in en sprak de magische zin: “Nu Lei in de zak!” en Lei had onderdak.…

Een kikkerlijkje drijft lichtend op de rivier pas doodgebeten.…

Daar werpt de Leie zich, wegeltjes volgen haar ijlings. Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien.…

Predikherenlei: een visje ligt te sterven boven de Leie.…

Dan een schone lei.…

Weer een schone lei.…

Wij waren drie broers; doch daar ik gesneuveld ben in 't beleg van Leien, Zo zijn we nu nog maar met ons beien.…

Is liefde dronkenschap, zo ben ik altijd zat; Schreef Jan lest op een lei. Maar Joris schreef er bij, De Liefde hoeft hier niet, 't is waar behalve dat.…

heel mijn kussen wil ik kussen sinds jij daar blij je hoofdje lei elk stukje elk plukje kus ik zoet want dat ben jij…

zijn wij als wordt beweerd een schone lei een onbeschreven blad ik weet het niet maar volgens mij is wat vaststaat dat een blad al z’n vorm en lijnen bij voorbaat heeft en wat er op geschreven wordt dat is wat in en om ons leeft…

was vroeger en nu is nu en wat ik vroeger deed in een handomdraai lukt me nu van geen kanten meer en daarom zeg ik, ging alles makkelijker vroeger en gesmeerder ook van een leien dakje maar nu, sta ik met de dakpannen te wachten tot een ander aanbiedt wat ik vroeger In mijn eentje deed.…

Ik sta stil op de drempel Ik kijk om en warempel Ik zie het afgelopen jaar 2017 licht, soms ook zwaar 2018 begint met een schone lei Mooi en uitdagend voor jou en voor mij!…

Samen met de bladeren op Allerheiligen uit de lucht gevallen, kuier ik langs de Leie. De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

In Brabant aan de grenzen lei een brave grenadier, Bij Louwke in de Gouê Ton, daar was hij in kwartier, De hospes was een gulle vent, bij iedereen gezien, Maar 't beste, wat baas Louwke had, dat was zijn dochter Lien.…

mijn bomen en heggen zijn versleuteld tot land en water, sterren en de maat der dingen in perifeer zicht, uithoeken aan ommelanden ook is sprake van verwarring, ongeschreven wetten in afwachting van een schone lei, in weerwil…

Ik weet niet, lief, hoe 't leven ons zal leiën Nog vaster samen, of wat meer vaneen....…

Jan deed graag mee, maar denkt: ‘mijn lei - ‘Valt die, dan krijgt ze een barst.’ ‘Toe, zusje,’ zegt hij, ‘draag mijn lei, Je hebt toch ook een tas, En krijgertje, zegt Moeder, komt Voor meisjes niet te pas.’ ‘Zeg, zusje, wil je 't voor me doen?’ En Klaartje zeide: ‘Ja!’…

Ik kan niet bij haar geraken overal is de rivier te breed zijn de meanders uitgesleten gelijk mijn handen in haar het blad sterft op de oever geur van humus dringt door tot een verlegen donkerte in mijn hart, pindraad streelt de koebeesten, aait mijn vel het water ruist, speelt met de naakte vissen, zilvert dan stillekes de gouden zon…

ik wilde spelen aan het strand met een schepje schelpen en wat zand maar de zee leek het spel steeds te onderbreken door nieuwe kansen te geven golfde een schone lei om weer te beginnen ik werd kwaad maar lachte toen van binnen want spelen is het iedere keer net even anders proberen niet het eenmalig presteren…

dit is wat een schilder zou zien: de gebleekte graskant, kastanjes en linden, het warme maar heengaande licht van de avond en tegen de haag op de andere oever een loper, en zijn gedachten, hoe schilder je die en boven het water de meeuwen en tussen het licht- en donkerder groen de plecht van een jacht, het schuiven der dingen, de richtingen…

als rode drab drijven resten vuurwerk in een ochtendstille plas straat ademt overdaad aan genoten drank en spijs geeft morgen pas zijn katers prijs de schone lei voor jou en mij spiegelt somber wolken grijs wij zijn de eersten die de wereld gaan ontdekken ondanks alle nachtelijke smetten…

En toen ging de telefoon op een hele gewone dag maar de stem die ik hoorde nam mijn hart in beslag Verrukt, verrast en intens blij onverwachts maakte jij je rentree ik luisterde met mijn ogen dicht en toch had ik er moeite mee Alles wat jij ooit had verwoest stond gebrand in mijn ziel moet ik geloven in jouw schone lei omdat die ander…

Geen verlies alleen maar nieuwe mogelijkheden. Hier zit iedereen toch maar op je vingers te kijken. “Van wat leeft jij nu? Met wat vul jij je dagen? Ga je nu weeral op reis?” Ik krijg er ook nog een hoop ongevraagd advies bij, over hoe ik het best mijn leven kan leiden. Eerlijk als ik een oud bekende tegen kom is het verleden en heden het…

Eigenlijk is dit de beste tijd De lei is schoon en alles kan gebeuren Er is slechts veel verwachting te bespeuren Geen bitterheid, geen woede en geen spijt Maar straks komt die malloot weer van z'n boot En is het weer volledig code rood…

het binnen warmer wordt we zijn niet gauw tevreden op een nieuw blad, in het midden weer dat huis tussen de bomen, een raam een deur, een leien dak en de draden van de telefoon, doen we die of toch maar niet?…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

ga voorbij aan het voorbijgaande het was slechts een onzinnige brei dat zich tot heden schijnbaar krakkemikkig in u een weg baande of nog gekrast moet worden op een lei gelijk de tien geboden op stenen ook zij vielen in duigen leg die lei toch opzij koestert u in het gevlei gij zult niet buigen neem de benen ga bij voorbaat…

Het Kwaad brandt in mij Als een kaars in mijn hart Als een brandmerk op mijn hoofd Ik ben de zoveelste in de rij Ik wil het weghalen Uit mijn hart En uit mijn leven Maar het blijft door mijn hoofd malen Het zit vast in mij Net als in alle mensen Ik haal het niet weg ik ga verder met een vieze lei…

Op het dunne blad van een treurwilg drijf ik traag over de wateren van Schelde, Zenne, Nete, Leie... Het blad is smal, maar ik maak plaats voor mieren, vechtend voor hun leven, voor vermoeide bijen, oude vlinders, voor zielen van verdronken dieren, voor zielen van verdronken kinderen, in Schelde, Zenne, Nete, Leie...…