Alle inzendingen over licht psychotisch

Als onweerswolken Vol donder en bliksem, Dreigend zwart getooid met Verraderlijk zilveren rand, Jagen oncontroleerbare Gedachten door mijn brein - Ze gaan er met mijzelf vandoor, Zonder dat ik ook maar een moment Boven mezelf word uitgetild - Gedachten jagen, Gedachten jagen, En laten mij dingen doen Die ik van mijn leven…

ik wist dat als hij zou ontwaken hij zich psychotisch kwaad ging maken waarbij redelijkheid zich weer zou omdraaien in het al te vaak gedolven graf het gaf geen pas zich zo te laten gaan geen schat te zijn maar de remmen los dan ziet hij door woede geen bomen maar het hele bos op zich af komen bladeren wuifden takken bogen…

Maar hoe koud is nu je arme hart vervuld van smart en schreeuwend zeer Het wordt nooit meer licht.......niet meer.…

omdat de chaos stijgt en diepe eenzaamheid naar psychotische suïcide neigt…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

eigen bos Wil ik verdwalen Over kronkelende Paadjes mijn leven Gaan, in volstrekte Wildernis datgene zoeken Wat voor mij het Leven is - de wildernis Van de geest kan ik Beter begrijpen als Ik daag'lijks langs dit Verwilderde bestaan De wegen zoeken kan Die ook mijn kinderen Vinden als zij de Uitgang zoeken in Hun psychotische…

Zie je lees je ervaar je begrijp je hoe verdrietig ik ben zonder de ideale vrouw die me drie weken hemel schonk en daarna dumpte als oud vuil alle gemene mannen in haar leven psychotisch op mij projecteerde en me gewetenloos de hel indrukte voel me raak me aan als je met me begaan bent ik sta geestelijk open voor je troost maar…

Voelbaar krankzinnig, de onweerstaanbare drang, de handelingsvrijheid de dader die zich niet bedwingen kan als eigenzinnigheid het hazenpad kiest een gestoorde wilsvrijheid dwalend in vrije velden van psychotisch koren aarzelend achterliet, om te ontwijken.…

Luister naar de stem die het verhaal vertelt Het verhaal heet Heart of Darkness donker hart van Afrika hallucinerende ritmes van drums in het oerwoud en daar dan de zieke blanke die ongenadig ver heen was gegaan voor wat macht en ivoor maar hij vond z'n psychotische onbewuste en de dood dat vertelde Marlow aan boord van het schip…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

Zij forceerden mijn geopende deur drongen binnen in mijn diepste ik legde bloot verborgen geheimen gelijkhebbend niets ontziend analyserend Mijn recht op een afwijkend gedrag een eigen ik levenswijze te profileren buiten de gehandhaafde norm te leven werd mij ontzegd als psychotisch zijnde Psychiatrische behandeling, de inrichting direct…

“Allah is groot, ik heb een bom” riep hij verward in de trein, het was een schreeuw om hulp voor zijn psychotisch venijn maar het trotse blauw zag in hem een terrorist op deze lijn compleet met gewaad van zijn Islamitische zijn.…

kleinste essentie alleen in communicatie ontbreken normen en alle vaardigheden zij zijn ondergesneeuwd in de bezigheden van de ouders die geen tijd en gelegenheid om ook normen door te geven en praktiserend voor te leven in de overlevering niet uitgevoerd in de ikke en de rest kan stikken in de steeds verder gaande egotrippende psychotische…

In gans verduisterd woud droomde ik van sterren… en een maanlicht pad, naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest. Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd? Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat, en samen gaan wij verder, onbevreesd.…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

ik zag je dansen op de zwarte lijn die de gouden glans als schaduw had alleen je ogen twinkelden in weerkaats het ongeziene priemden stralen zonder eind met jouw pirouettes bouwde licht zijn cirkels in piramides tot de hemel waar zij in ontmoeten het sterrenlicht begroetten in de blauw- gouden kleur die zonder zwarte…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…

Een kleurrijk afscheid van de dag. Kaal de bomen, het zicht steeds meer. De wind houdt nog steeds aan er lijkt geen einde aan te komen.…

Hij zag het licht Zij zag het ook Tot hij het knopje Ineens bewoog Lopend in donker Viel ze over iets heen Maakte ravage Deed pijn aan haar been Licht werd aangeknipt Man zegt; wat nu Zij zegt; ik lig op de grond Wel sodeju Het licht is die nacht Niet weer uitgegaan Zij was bang Opnieuw onderuit te gaan De blauwe plekken …

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken! Hij plantte me in zijn tuin…

op de grens waar dromen en denken dwalen tussen waarheid en waan, rijzen verhalen in de fluistering van complot en diep geloof waar logica buigt en fantasie weer ontwaakt wij wonen in verhalen, vormen onszelf, weven een wereld, elk met een eigen beeld de een ziet de hemel, de ander de hel maar waar begint het sprookje, waar het spel een…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

Iedere morgen na het nachtelijk slapen Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen. Iedere dag heb ik haar weggegeven, Telkens één dag meer van 't eigen leven. Telkens een kortstondiger bewoner Zie ik haar belanglozer, dus schoner. Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…

Gelderse rozen met hun koele Ballen lichten de hemel toe. Seringen waaien paarse zoele Geurige schaduwen, gril en moe. Aan tengre boompjes, haast nog schuil, De witte zuiverheid der rozen; Midden in hun half open tuil Besluiten zij hun schuchter blozen.…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

ik zet hen in het licht zij die hun zin verloren moesten vluchten voor hun leven zij die keihard knokten maar weg wilden van de pijn zij die vastzitten in onzichtbare knopen zich slepen door iedere dag zij die ronddwalen in cirkels zij die gevangen zitten in een lijf dat niet meer wil zij die monddood zijn gemaakt. door hen die er eens toe deden…

kalverstraat/hoek spui zij staat stil, kijkt naar het schikken van bloemen rustig herfstgevoel kruipt langs bladeren omhoog plaatst zich tussen zonnebloem, hortensia als schaduw van een laat zomerse dag een vent, een zwerver op afstand kijkt zij kijkt verlegen weg zijn tekst blijft hangen in het stadsgewoel aandachtig, charmant, intelligent…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…