Alle inzendingen over moerassen

Het verschil tussen de goden en de mensen is op de vingers van een linkerhand te tellen mensen doe niet groter dan je bent de nietigheid valt niet te vieren de natuur heeft geen geheugen voor verdriet het zandpad leidt uiteindelijk naar een moeras waar het rotten de gassen van weemoed verspreiden alles alleen zonder erkenning, het uiteindelijke…

toch vreemd dat rollen op een wegennet iedereen denkt het komt van de romeinen terwijl die het kunstje afkeken van de kelten ook rare knakkers die plaveiden in moerassen reden op wielen over dwars gelegde beschaafde boomstammen…

De hemel een grauwe grijze koepel Stakerige bomen roerloos op een rij Dode takken in moerassen vergaan Als een muur de ijsmassa op de kust gestrand Een berg verdriet verborgen onder het oppervlak Alles is tot stilstand gekomen Het is nog lang niet klaar…

Het spoor gaat door moerassig bos. Tunnels bramen haken. Dissonante noten kraken. Vreemde dieren waken. Het spoor gaat door.…

Ik wil mijn eigen plein ontvolken van keuvelaars en querulanten gespiesd zijn zij aan scherpe dolken en slagtanden van olifanten in moddergaten van moerassen gegraven door couveusekevers zal ik hun ziel tot pulp verassen en voeren aan volwassen bevers bevrijd van vuige invloedsferen zal ik mijn dichtershart verversen om uit een fontein…

De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein. De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt. ---------------------------- uit: 'Gedichten', 2013.…

ik wens je geld zoveel dat je het niet kan tellen handenvol bergen te veel om op te noemen een onoverzichtelijke heuvel een miljoenenoceaan zuigende korrelstromen stortvloeden gulden regen glinsterende rivieren zilverberkenwouden slikken zilverreigers bronnen bubbelplassen moerassen goudplevieren fonkelvalleien rollende gletsjers…

blijf dicht bij de waterkant drink deltagolven, ontredder volhard in onslaapbare dood aarzel niet met bestaan kom van nature voor ontloop een rode lijst twijfel aan avondwater verdwaal en herpak juni en juli, moerassen, vennen, ruik warmte en water hondsdagen, vloei met desem van aarde, kom ooit terug…

Wegen worden drassig weilanden moerassig de verte is nevelig het leven oogt mistig in de nadagen van het jaar. Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht.…

Godslastering en wij zakken in moerassig fundament zij slaan toe! donderende bliksemschichten wapengekletter waarheid van de letter het woord ons zwijgen.... geloven geloven geloven!…

Mijn vel en mijn handen beefde van het onrecht in de verlatenheid toen ik bukte en naar mijn schoenen greep terwijl ik naar de modder keek die onder mijn zolen kleefde nadat ik weer was uitgegleden op de moerassige wegen waar ik het lied van mijn hart gezongen had voor jou Mijn vrije adem dat voor jou is uitgestort in het huis van jouw geborgenheid…

Zij ligt er moerassig bij, slijk, water een vuile brei. De jeugd lijkt uit haar lijf verdwenen, de hemel is zelfs aan het wenen. Moeder, waarom doe je mij dat aan. van jou komt toch mijn bestaan. Laat me weer even bloeien, laat vergeet-mij-nietjes op mij groeien.…

laat me maar zweven, even, wiegen in wolken alles vergeten weten van je vertrouwen los van het aarden dat schulden vergaarde om je te pressen in zijn moraal zonder gevoel ja, zij allemaal zwaar zijn je voeten van al dat geploeter moerassig de wegen ijskoud de regen ik gaf je een hand daar kon je niet tegen was te dichtbij…

Alles wat toonbaar is moet overschreven, ieder gedicht gewassen in inkt die blind van de moerassen zingt, waarvan men ziende niets kan weten.…

hoe de regen gaat liggen opklaart in windstil, voldaan is uitgeraasd, hoe aarde zich uitstrekt over velden, in moerassen steden vol geruis van gezichten sluitingstijden van ontrookte kroegen denk aan de themadagen competentie- en loopbaanontwikkeling monden vol, tandenknarsend hoe vragen zich ontwijken liefdes verliezen uit zicht de…

Poldert verwondert de naam betekent moerassige laagte maar wie het waagt te onderschatten wordt overdonderd door de leegte wie overweegt te luisteren naar de wind die boldert in Poldert ?…

jouw stonde een boekwerk vol zweet en ontlastende maar zwaar bevochten delen nagelden de scherpe regen als ijsfonteinen op ieders huid in mijn sterven zal ik jou van alle angst bevrijden en zal er glorie zijn op alle fronten waar de aarde wordt gedragen door moerassen van bloed en stem…

De gebergten in het hart van Europa hebben geurige weiden vol zacht en diep groen gras verrukkelijk eten voor het vee dat rijkelijk gedrenkt wordt door kleine rivieren als de Reuss en de Neckar wilden deze stromen méér zijn wellicht al het water van de Rijn vervoeren dan schiepen ze gevaarlijke moerassen armoede om hen heen spoelden…

Waar nevelen wervelend lokken en met Witte Wieven sjansen moerassen rottend geuren bomen bruin en zwart verkleuren daar wil ik eindeloos met je dansen Lachend zwierend draaien gierend om het stervend licht dat ondergaat in donkerblauw zich schemer hult in diepe rouw voor de duisternis gezwicht Verloren gaand in de omhelzing van kille…

in de schemering waar winden snijden oppervlaktes doortast door waterschaatsers omringen ze een gevallen vaal blauw gewaad geknield voor de hoogdagen der ongewissen stromen rivieren langs mauve beekjes door, waar berken staan met eekhoorntjesbrood al op de knieën gedwongen in het vaal gele zonlicht dat moerassig in het…

Het gebeurt nu slechts in duistere verhalen het landschap van onze verwachting verdwijnt je struint langs spiegelende wateren een oude blokfluit in jouw rugzakje de moerassen zwelgen verzinsels wij zijn het groene pad niet kwijtgeraakt volgen steeds geleerde sterrenstelsels jeugdig fluitend onderweg jij brengt ons naar jouw groene…

Een rivier van geluk Sprankelend in geluid Het kan niet meer stuk De wens komt uit Poelen van verlangen Kijken me aan Aan elkaar hangen Naast elkaar staan Moerassen van lust Zichtbaar beneveld Je hebt me gekust Lieve woordjes gepreveld Woestijnen van gevoel Liefde als zand De zon schijnt zwoel Zet alles in brand Wouden van aandacht…

een puzzel ook zijn er Bourtange, Jipsinguizen, Mussel Jipsingboertange is een dorp tusse Jipsinghuizen en Mussel Jipsingboermussel een ander verhaal rijtje huizen langs het kanaal Jipsingboermussel zit het niet mee opgeslokt door Avebe maar zo'n groot industrieterrein geeft banen, doet geen pijn over een tange kwam je voorheen door het moerassige…

Nu kijk ik achter sterren en moerassen. Alles wordt klein en zeeën stromen droog tot op een traan, om engelen te verrassen, verdwalend in 't gezichtsveld van mijn oog. Ik staar door tijd en ruimte als door glas. Ik zie mijzelf als kind, ik zie mijn vader toen ik nog in zijn ingewanden was. Toekomst en ver verleden schuiven nader.…

Door rotsachtig gebied, door moerassen. Door hitte, door stormen. Steeds zocht ik naar logica, maar de wet van logica, ik vond haar niet. Ondanks alles bleef ik overtuigd dat alles een reden heeft. Ik vond haar niet in de wetten, noch in mijzelf. De reden, ze lag buiten mijn gezichtsveld. Soms naderde ik haar.…

Tijdloze geest zweeft over moerassen, wekt meerstemmig vogel- en kikkerkoor, wil wandelaars met blije klank verrassen. Vrijuit treft het boslied dankbaar gehoor: voor de verstaander, pril of volwassen, speelt Dageraad der toonkunst eeuwig door.…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Hij ligt er moerassig bij, slijk, water een vuile brei. De jeugd lijkt uit zijn lijf verdwenen, de hemel is zelfs aan het wenen. Moeder, waarom doe je mij dan aan. van jou komt toch mijn bestaan. Laat me weer even bloeien, laat bloemen op mij groeien.…

de avond is een moordende magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen…

Slechts waar de Rhône bij mij naar binnen stroomt herken ik nog de ruigte van het rustige verleden toen reine moerassen en dichte struiken vol vogelgekwetter en verborgen teerheid zorgden voor broedsels ontluikende levens al mijn oevers sierden thans ben ik ingesloten door harde wegen en kaden waar geraas en gejoel klinkt drukke steden…