Alle inzendingen over netels

Er was eens een dame in Heeten Die heel erg leed onder de neten Nu is een neet nog geen luis Maar hij hoort niet in huis En zoiets gaat toch aan je vreten…

Het bos van het bos heeft netels en berenklauw – geen paden met bank.…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

samen topten wij vele netels en handenvol van zevenblad we kookten alles tot een soep op smaak gebracht met kruiden daslook plukten wij en madelief bessenblad en paardenbloem molsla voegden wij daarbij versierden alles met viooltjes merelzang weerklonk bij ons maal wij proefden groene Lente…

'k Zag een blauwe vlinder op een grasberm rode klaver akkerkool 't vlasbekje dove netel smalle en ruige weegbree 'k zag er wilde peen…

Een netelige zaak is opgelost: Milosevic zit nu in 's-Gravenhage, Al moest het Westen daar met klem om vragen En heeft het pakweg drie miljard gekost. Dus meer geboefte willen we hier niet, Want anders zijn we binnenkort failliet.…

Maar nare netels prikkelden te zeer, agenten pakten toen de jongeheer voor openbare schennis in zijn nekvel. Men vond zijn daad ontzettend goor, waardoor hij blootgesteld werd aan kruisverhoor.…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd.…

De mensen trekken zich vrij weinig aan Van netelige financiële zaken Zolang het hen persoonlijk niet zal raken Pleegt heel die crisis langs hen heen te gaan Ook ik neem die recessie heel wat lichter 't Is immers nóóit 'n vetpot voor 'n dichter…

Mijn plantenspuit in de hand, ga ik ze allen te lijf, de distel en paardebloem, de netel die zo brandt, het staat buiten kijf, het onkruid is verdoemd.…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

ik streel netels met mijn lippen. en brei jarretels van kersenpitten. ik kan zwemmen als een glasaal. maar ook remmen met het gaspedaal. ik kan vliegen zonder vleugels. en ook liegen zonder leugens. enkel in mijn dromen zie ik de illusie, worden die gedachtes nieuw geboren, in een vrij onschuldige... fantasie!…

ik brand me niet aan netels draag enkel vergeet-me-liever in mijn handen loop langs klaver die zich vierendeelt ik pluk er geen maar laat ze staan -voor blijvende groei- zie klokjes volop grazen met een lila glimlach voor me ligt de weg die vrijheid ademt -zonder vallen- daar drink ik de nectar uit volle honingbloemen en slik…

De mislukking ingepakt in dozen zonder opschrift dozen die niets verraden van de vijf smaken van de liefde, haar netels en het plakgras eromheen Bij jouw spullen de misverstanden de stille pijn van afstand en niet na te vertellen grapjes die ik meteen vergat in mijn verlangen naar gezelligheid Dag dozen…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen.…

Een dag die zijn zwarte broer lijkt bouwt met zijn ontwitte tanden van ijle lucht, een kooi de wolken van zijn gedachten smelten in zure druppels, ze sissen op het rozenblad, dat verdrinkt in een metamorfose tot netel zijn ijzige adem snijdt de grond onder mijn voeten tot blootgapen van de wonde het bloed klampt vluchtend om mijn trillend…

vierkant sta je in het veld tussen mierenzure makkers als was je waarlijk een gelijke in hun netelige strijd jouw dreigen met een felle pijn is toch niets dan pure schijn zie je zacht fluwelen lippen rode blosjes rond de nerven ook en je geurt zo fijn je wilt dit vast van mij niet weten maar ik vind je echt om op te eten morgen…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

Wanneer ik door het weiland kuier prikken de netels in m’n uier Er moeten ècht wat pondjes af, dus minder eten; ‘t is een straf! Misschien word ik weer slank en mooi met een dieet van halva-hooi’…

Al dat zinnentuig, en dan nog geen sjoege van wat brandt in de pit waar zich verduren moet het schroeiend neteligs en de zweepslag van angst alsof ooit iets stilvallen zou; terwijl op dode stronken mos gedijt, in tierende varens uitbreekt begraven gebeente!…

wat tempel er is de geur van zure tepel rebellie zonder hartevuur dove netel kwartel op tafels gedoopt in gierst bij boeren geruild en opgedeeld in kavels besproken niet anders dan gedane zaken in luiletterland duf gepriegel in kantlijnen van schuldeloze burgers met salie in hun gerstenat groene knoppen al uit de tak monsteren…

De netels geurden bitter in de grachten en droegen zachte bloemen wekenlang en men lag slapeloos men lag beschaamd te wachten hoe schuw wij waren en hoe kwetsbaar toen.…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon.…

Onganse zoom onland Van netels brandend of doof Wespensteken, distelprikken En gonzende hommels op honingroof Waar in de lengende avondstond Hij een stelletje boud bezig vond Met wat vervoerlijk in het oog sprong En zijn prille spieblik zich wrong Om het zicht op een snakkende jat Die zich smijdig op haar figuurnaad prentte En…

Ze plantte een heimtuin in mijn hoofd, fluitenkruid bloeit aan gene zijne zoals ze heeft beloofd, bloesem legt een sneeuwtapijt over alle resten die zijn gezaaid, uitgedunde oppervlakte laat zich niet bemesten, de overkant behelst een ruw gebied, de dove netel claimt de overhand, weelderig onkruid bemant de horizon zover men ziet.…

Toch blijft uw hart een wilde plek, Waar veel is uit te roeien: Daar laat gij al het goed vergaan, Daar laat gij braam en distels staan, En al de netels groeien!…

Veel wormen vanmorgen Iemand met arm steunend in kruk ik los, een verre jogger Zwaan, nek omdraaiend om zich van iets te ontdoen Meerkoetjes Van groot hoefblad de roze hoofdjes De netelige brandnetel weer genesteld en zurige zuring springende knoppen aan takken Geelgroen hing gewillig de wilg De wind blies in mijn gezicht Dichtgevouwen…

In de uitgebloeide boerenworm ben ik, in het late paardenbloemenpluis, de uitgebrande netel, het grijsgroen geworden sterremos, het zwart basaltblok, het schuim van golf na golf na golf na golf na golf: het tot oneindig geworden wezen dat niets voelt, niets wil, niets raadt, niets kan dan zijn- een einder die zich eindeloos herhaalt zonder…

uit stel je ziet hem of haar in aquaria je schrikt je een ongeluk vraagt wie ligt te sneven zie dit laatste teken van leven die vishouder ging zeker stuk drukkend op zijn duimdiploma neem een bundel zakken ieder met acht kamers die het allemaal apart doen in en uit één eigen zakgaatje omringd door acht tentakels om na het vuren der netels…