Alle inzendingen over oevers

Zo is de Waal eeuwig een begrip Continuerend, een zichtbare gnoom* Een populaire handels- route, als scheiding tussen Vele steden en dorpen, met Oevers die echt nooit wijken...…

Men verstaat wat wij wilden toen nog geen ruis van overkant de schelp streelde, het woord niet ving dat zong: Oever! Aankomst! Weelde! ---------------------------------------- Uit: 'In Remersdaal', 1997.…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets.…

aan de oever van het meer op een bankje tussen ruisende bomen een man en een vrouw met daartussen hun kapotte dromen het water kabbelt rustig voort zoals hun leven ook ooit was het onvoltooide heden ligt nu vertrapt in het gras hun dagen zijn nooit af zitten vol met lege gaten elke dag opnieuw proberen om toch te blijven praten moeizaam…

Ik zag hoe mist wreed je oevers verhulde Die van mij pas ontdekt Wat had ik je graag zachtjes aan wal gezet…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

Laat zich nu de echo horen van een dwaalkreet aan de horizon van schaduw en van dauwdrop in een droom die ooit begon is het jouw stem die klinkt als een wandkleed over zee het klankbeeld van prelude het dansen van de schimmen gezapigheid van vee hoor ik ze nu echt die emotieloze stemmen in de dwaalzee om te zwemmen is het dat oevergeluid…

Er hing altijd al een moeilijk te benoemen sfeer in dit huis in deze kamer dat haar doet denken aan haar kind haar kinderjaren alsof de geur haar nooit verlaten heeft nadat haar vader voordat hij de kamer verliet het vonnis bekrachtigde met de hamer als de hoogste rechter voordat hij voorgoed het huis verliet en achteloos…

Vechtpartijen rond de oevers voor het beste plekje. Koud, winderig, geen tafeltje dekje. Maar slechts afzien en ontberingen ten top. Dat alles heeft men over voor een grammetje goud. 's Avonds verstijft van 't bukken; teleurgesteld, stram en koud.…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Op de krakende oevers tast ik af, wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van…

waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet als vloekend woord wat de mond verlaat, staart in de koudste ogen voordat ik het moet loslaten, bijgezet in de as van alledag, verwaaid in een hoopvol woord als bedoelde verlossing als kerend licht die de weg volgt zonder onderbreking, de tol betaald en een brug slaat naar mijn onverlichte oevers…

weerspiegelde waarvan het hart sprak verlicht door een glans van liefde goedheid en waarachtige toewijding des te sterker voelde de kunstenaar in het bewogen hart de angel van de duivelse kwaadaardigheid steken, hier en daar en overal waar de echo’s van het kwaad weerkaatst werden daalde de dichter met het gewonde hart af naar de oever…

Wacht nog even met lezen totdat het gedicht zich openbaart, waar rivieren met nieuwe geheimen in oneindige stadse vrijheid stromen voor wat gelukzaligheid en naakt plezier lees rustig verder nu het gedicht zich ontdoet van woorden, er komt een naakte energie uit de echo van de nachtdienst in sobere nuchterheid koester je een werelds…

de stilte de storm beiden razen van oever naar oever op weg naar wat vergeten is wat verstild is wat nog open moet herstellen net zo lang tot klaarheid schijnt en rust mag zijn…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…

alles anders is zij anders kan zijn moet zijn zoveel oevers heeft ze niet te kiezen…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen.…

Of zullen we uit de modder, in de meander van ons samenzijn, onze nieuwe oevers bouwen?…

hoort stil het zachte ruisen van het ranke riet aan de waterboord…

Hier staat u buiten en boven het gangboord de paalworm die traag door het zachte lichaam trekt stuurboord groen bakboord rood waaronder de wolken als alles roerloos geworden is het zuiverste maaksel geen enkele vorm elke vorm stuurboord rood bakboord groen waaronder u hier staat. ----------------------------------- uit: 'De blauwe…

Het verhaal gaat dat een man overboord vanaf de oever flarden van de omgeving opvangt. Wij waren met velen en zagen de vogels de dieren in het grasland, alles trillend alles overladen met leven.…

Hoor hoe mijn schreeuw, die de overkant nooit raakt, kabbelt aan de oever waaraan zij ontspringt. Op zoek naar een echo die weerkaatst hoe het galmen gaat. Hoe klanken terug te drijven heel erg zacht, over het water naar waar zij ontstaat.…

Samen met de bladeren op Allerheiligen uit de lucht gevallen, kuier ik langs de Leie. De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Water schudt en springt Hoog tegen de oevers op Terwijl de storm raast…

verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij was en blijven zult de flarden van mist en nevel die aan gene zijde hangen voelen als een donzen dekbed dat mij comfortabel warmt gelijk een cocon is haar reling waaruit als zomerse vlinders tot mijn steun en toeverlaat jouw aandenkens fladderen de oevers…

Aan groene oevers bevindt zich weelde een droom die zich bezielt stroomopwaarts waar de rivier meandert in het bewoonde schilderatelier kleuren spiegelende meren groen valt er schaduw op het linnen veld ergens in een ontwaakte wereld zonder commerciële gekte proberen we te roeien we praten over politiek in onze fluisterboot over…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

de verre oever geraakt door een muzikant of een schrijnwerker?…