Alle inzendingen over ontwarren

Warboel van kabels In mijn hoofd Overal knopen Die mij het Zuivere denken Beletten - Warrelige warboel Van eindeloze Gedachtenkronkels Die mijn denken Op slot zetten - Pas als ik Schilder en met Verf mijn emoties, Mijn diepgevoelde Gedachten vorm geef Lukt het mij alles Dat in mijn hoofd Vastzit te ontwarren…

dat ze voelden aan je voet Dat ik dan zoek naar een recept van zuurdesem En ook de man zou ’k willen zien die op die avond zocht ik zocht we elkaar in de ogen keken opschrijven moesten wat we voelden hij schreef iets op met een kruisje, ik iets over kracht en moed En ‘k dan verdrietig word omdat ik niet de tijd krijg te ontwarren…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

watervallen huilen slapeloze uren verzamelen die wakker worden bij de koffie geen trek om de dag te ontwarren…

Een poëtische inktvis met veelpotig schrijftalent Schreef eens: een hele belevenis die zijn weerga niet kent Als ik met je vrij is het heel knus Alleen mijn armen ontwarren is altijd zo’n klus…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

Anderhalf kilo in gewicht, Zo veel slangen, gangen, Kronkels en bochten Kraamkamer van mijn Gedachten die met zichzelf En elkaar in de knoop Zijn geraakt - Knoop in mijn eiwit, En het is nog maar De vraag of ik er Ooit in slaag hem Te ontwarren…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

'k Ga die knopen straks ontwarren en beginnen bij 't begin tot het weer een strakke lijn wordt in mijn brein daar bovenin...…

De onberispelijk geklede man in de lederen fauteuil haalt een hand door zijn grijze haar en knijpt zijn ogen toe in een poging om nu en verleden te ontwarren.…

ik wil de merel zijn tussen nacht en dauw die dromen loslaat zich wendt naar het zaad van een volle dag zou ik dan weten wie ik ben de dagen terug, hart en honger 't vervreemden van het mooiste de lage tonen, moe gewaakt door het ontwarren van oude wind om dan alles weer in hetzelfde lied te herhalen…

los dat haar eindelijk los dat haar het vlecht zich eigenharig tussen de toetsen handig vingers ontwijkend die willen ontwarren neuzen vrij wroeten in regels opengesperde vleugels bespeuren oud schrift geijkte normen willen vernieuwen een verse punt prikt scherp inzicht slijpt zachtheid zonder verlies en lippen…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

Gij regelt de loop van de dolende starren, — Gij kunt uit hun krijg de elementen ontwarren, — Uw sterrenmantel dekt het Al! O! wil mij, bij ’t stilstaan weldra van mijn leven, mijn daden, mijn spreken, mijn denken vergeven - en leer mij hoe ik sterven zal.…

ergens moet ik beginnen met stappen zetten gewoon touwen vastknopen knopen ontwarren blind navigeren zeeën bevaren stranden bij eb ergens moet de evenaar samenvallen met de horizon zodat ik mijn sleutels weer vind Heilige Anthonius goede vrind verre buur, nou ja arbitrair bepaald altijd wat geen einde in zicht boogminuten…

Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen als een kluwen stekelige braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen…

het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op drift sneed ik de horizon aan flarden om verte en chaos te ontwarren…

gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde deze breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken zijn te teer ze verschanst zich je weet maar nooit in een vergrendeld nest vol spullen die haar veilig omhullen achter de lens legt de dochter haar vleugellamme Jiddische moeder vast knopen om te ontwarren…

Gedreven door het pompend ritme storten ze zich, en masse ongestoord op het ontwarren van de sinusknoop. En als ik, na een slechte nacht de vuilnis buiten zet Glibbert een glimp zwarte kat en stampt een leger weg.…

een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten Van links naar rechts gevlochten Kruislings Tezamen gebonden Een strik met een knoop Om te ontwarren…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

Zoekt naar oplossingen om draden te ontwarren, en druppels vertrouwen op te vangen. Laat de gedachte alleen aanmeren, als de kade hem met open armen ontvangt. Hij moet alles kunnen grijpen zonder uit te glijden. Bedachtzaam droomt hij verder laat hem leiden door zijn brein dat mooie afbeeldingen kleeft van verre herinneringen.…

eeuwigheid weg Hoe lang al was het niet dat je mijn naam vergeten was en je lichaam het enige dat overbleef Nu lijk je soms heel dichtbij een geur appeltaart met rozijnen of een muziekje pianospel dat door de muren klinkt en een naaidoos vol speldeprikken en lapjes herinnering De draden zijn voor altijd losgemaakt Je hoeft ze niet meer te ontwarren…

Domein van de Suggesties en Patronen Oeroude wegen in het labyrint Van talloos veel miljoenen aan neuronen De doolhof waar de geest zijn weg in vindt Geprojecteerd in nauw te lezen codes En amper te ontwarren mechanismen Verwijzend naar technieken en systemen Onder de vlag van neurolinguïstiek Geen graal, geen steen der wijzen, slechts…

gesloten boek verklaarde Een breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken buiten zijn te teer ze verschanst zich in haar vergrendelde nest overladen met spullen die want je weet maar nooit haar veilig omhullen Achter de lens legt de dochter haar Jiddische schrandere pratende en soms felle moeder vast zoveel knopen om te ontwarren…

zilveren draden gesponnen uit liefde die mijn hart ontwarren uit verdriet en mijn hoofd te ruste draagt gouden blik tussen jouw wimpers die mijn tranen drogen als de zon en mijn leven weer kloppen laat saffieren pracht die mij doet zoeken naar de schoonheid van een vrouw en mijn nare gedachten verlaat diamanten kracht die mij verleidt…

Ja doei, ik ga nu zelf even genieten Emotioneel trok ik de zware karren Hielp ik altijd de knopen te ontwarren Plus leidingwater bij de wijn te gieten Vast slaaf geweest of bij de Jezuïten Dat meegenomen naar volgende levens In mij gegrift bij nadere gegevens Het wilde mij pas nu te binnenschieten Bezjoer, hierbij geef ik de brui eraan…

die mee te voeren in “dood tij “om me argeloos de mond te snoeren met onbekende woorden, om de sterfelijkheid met zijn handlangers te bedwingen, zwervend voor de poorten van de onmacht, blijven boeken zonder lezers, tot stof vergaan, teruggebracht tot schimmel, worden niet verbrand tot louter inhoud van de dromen om die beter te ontwarren…

Zij slaat terug door het te ontwarren struikgewas. Muggen zoemen, bijen steken Door stengels die lussen maken om enkels. Een soepzooitje! Kluwen planten haken zich - ze valt - grijpen, klauwen zich, verslingeren, overwoekeren wurgend, - het net sluit zich - verstikken het vlees.…