Alle inzendingen over onvolmaaktheid

Onvolmaaktheid is fris begin. Het onvolmaakte is nooit af. Onvolmaakt zijn composities, die morgen pas gaan klinken. Onvolmaakt zijn mijn gedichten, die lezers straks voltooien gaan. Onvolmaakt zijn kunstwerken, waarover kenners twisten. Onvolmaaktheid baart verlangen. Naar anders, beter en naar elkaar. Geef mij het onvolmaakte maar.…

Een gedicht is veel te kort dat is wat ik zeker weet wat aan poëzie nog schort is hetgeen men weer vergeet Een gedicht is veel te lang dat is algemeen bekend woorden zijn als geldingsdrang eigen waan is inherent Zelden wordt het hart geraakt door een woord vanuit de put ook al wordt een zin van nut Een gedicht is pas volmaakt als het…

Bij de eerste zonnestralen die een diffuus licht werpen op m'n pas ontwaakte gezicht en m'n gemoed doordrenkt is in niet te stoppen gevoelens door aanrakingen gevoed kijk ik met een kritische blik naar mezelf wanneer de scherven van het onvolmaakte hun plek krijgen glimlach ik naar m'n spiegelbeeld dan besef ik dat het spel niet…

de schepper schiep op toen hij mij maakte ik heb pijn in mijn kop als hij een fabrikant was geweest stuurde ik mezelf subiet terug vanwege garantievoorwaarden de kanker in mijn lijf verlaten door mijn wijf kinderen die ook niet wisten hoe ik mij als ouder moest gedragen leg dat maar eens uit en ik ga verder zo onvolmaakt als ik ben…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

het ontbrekende woord in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron…

onvolmaakt de moeite waard ont dekken de eigen aard…

even langer dan we nu bestaan tederheid grijpt me naar de keel in onuitgesproken zelfbeklag moeilijk te ademen als ik stik, je hoeft deze strijd niet te vrezen in de keuzes krijg ook ik mijn deel, het verleden heeft dat uitgewezen verwacht niet dat je mij daarin kent, als de momenten ondragelijk leken ben in jouw gedogen niet gekend, uit onvolmaaktheid…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

met mijn rechterhand veeg ik wat kruimels op je wang weg ze stippen je onvolmaaktheid aan een onvolmaaktheid die ik zo lief heb zoals steeds kijk je verwonderd om dit gebaar 'je kruimelt', zeg ik overbodig een wonderlijk zacht lachje opent het beeld van warme aarde je legt wat kruimels op je lippen…

Wij onderhouden een tuin, waarin we groeien – onvolmaakt en wel.…

Liefde bestaat En onvolmaakt In elk deel Vormt het toch Een volmaakt geheel…

Zoeken naar het volmaakte het hemelse op aarde onvindbaar blijkt terwijl het onvolmaakte met geheimen vragend aan je voeten ligt…

wat je niet leest is hetgeen nooit is geschreven witregels in het hoofd van de dichter het verzwegen gedicht onvolmaakt ongerijmd geschreven tenminste voorlopig…

kus je sus je wel bespraakt streel je heel je zoek geraakt buiten sluiten onvolmaakt zin je min je vrij gemaakt…

De ramen van het conservatorium staan wijd open daarbinnen vergrijpt iemand zich aan eeuwenoude gevoelens de vleugel jammert en klaagt In het park scheren zwaluwen het gras oogsten wind en insecten Hoe te leven? Voor wat? Grote vragen waarop kleine antwoorden passen zo precies als deze zwaluwen die geven Iemand daarbinnen houdt plotseling…

schijnbaar in het gerimpelde water wat uit het toekomstbeeld ontsprong het oude en het nieuwe tijdloos te strelen het kwetsbare van eindigheid te ontdoen laat ons nog even los bestaan van alle weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat het ons aan niets ontbreekt niet bedroefd te zijn in werelds zorgelijke wegen van onvolmaaktheid…

Laat perfectie los en geniet van de schoonheid van imperfectie …

Kunst is de essentie van een nieuwsgierige geest, Kunst is een verlossing van het hart, kunst is een gave van het Universum, Kunst zonder Liefde voor Jehovah God is onvolmaakte expressie.…

Het onvolmaakte volmaken. Zo geniaal is onze geest. Hebben predikers gefaald ? Dichters zijn tastend aan zet. Beest en geest verzoenen. Zij zoeken in het duister, op weg naar de liefdeswet.…

koesteren we het breekbare vinden we perfectie in het onvolmaakte?…

Lang leve de onvolmaaktheid. Wie durft te delen vermenigvuldigt. Liefde!…

soms wil het net niet ontstaan dat op eigen leven gericht gedicht een bloemknop die zich niet opent een kuiken tikt zich door de dop een weg naar buiten aanschouwt nog net het daglicht en dat dan toch alsnog zwicht soms hebben de juiste woorden even in je gedachten gehangen je was net niet snel genoeg om ze op papier te vangen of je…

Geen mens is perfect en iedereen maakt fouten en juist dat maakt een mens tot een mens. Ieder mens heeft het recht om te vallen en om daarna weer als een Phoenix op te staan. Juist onze ruwe, incomplete kanten maken ons tot goudeerlijke mensen. Tenslotte eindigen we allemaal als uitgeholde sceletten, dus gaat het erom wat we met onze geesten…

gisteren liep de volmaakte man zo maar bij ons door de straat edel waren zijn tred en oogopslag die mij aan de grond nagelden hoe mij nu los te rukken vanuit die verdwaasde staat de nagels trok ik uit mijn voeten wreef droomzand uit de ogen gelukkig zag ik mijn onvolmaakte lief die uitgeslapen goede morgen wenste…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

Boze inborst Klaag’lijk zweeft het geluid door de ruimte; rillingen lopen over de rug, een nachtmerrie verdwenen, zoekgeraakt een kind, zoon, dochter gekeurd en weggehaald, meegenomen en kwijtgeraakt Een algemeen gevoel van ontsteltenis neemt plaats verdwenen, de veilige rust een onvolmaakte wereld.…

. ik leef in de baarmoeder van de zachte dood adem het sterven in onderweg naar haar maar al verwacht zij de zwarte madonna mij in haar vruchtbare schoot en ben ik aldoor op zoek naar mijn zoetste min het levend gemis blijft de baar verborgen in hoop geeft het leegte zin .…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

Soms zweemt het onvolmaakte naar volmaaktheid Soms is het triviale goddelijk Soms is een korrel zand een strand Soms betekent de glans in blauwe ogen een hemel Soms is een handgebaar een omhelzing Soms is een waterdruppel een oceaan Soms ruikt de aarde naar de hemel Soms is een blik een kus…