Alle inzendingen over oude huid

de vernieuwde slang kronkelt zonder omzien weg van haar oude huid…

in haar oude huid ligt ze vastgeroest in denken aan vroeger toen jonge huid werd begeerd ze kon niet vergeten noch vergeven ze maakt van iedere eenzame nacht vroeger haar huid nu rimpelig oud ergens klopte dat niet vond zij…

in de lente vervel ik verstijfd en verkild kruip ik voorzichtig uit het winterhol sissend schuifel ik onder de warme zon oude huid ligt overbodig in schilfers, achter mij ik rol mij lenig op ben mijn slangendroom…

dalend zoekt hij in de grote zee een standplaats heft dan de handen hoog en zingt uren lof en dank hees gezongen rijst hij uit het water op en rust in het zand blazend op de oude huid drogen otters zijn voeten…

in de tuin die het gras vochtig draagt zie ik kikkers dansen de lange ledematen op het stof dat kan veren een zomerlang we zochten salamanders toen; de keien draaiden en oude huid verpulverde dat je niet begreep hoe dat toch kon, de verandering het gras was langer de armen en benen kort…

een deur opent zich in funeaire tijden ik blaas nieuw leven in mijn oude huid draag ik fabels en feiten en tralies tegelijk nu ik amper weet opent stilte de ramen naar een verre blik ik open boeken die aan de wereld knagen zelfs aan mijn gelijk…

Maar goed dat ik niet onsterflijk ben Want dan zou ik vergeten Dit schoolplein, deze boom En als ik dan driehonderd was Mijn verjaardag Het is goed dat ik ooit doodga Dan is er een ding zeker De rimpel in mijn oude huid Zal de kleur altijd onthouden Van je ogen Als de zon de laatste keer En mijn film begint Elke scène op het plein…

sommige gedichten slapen in mausoleums andere in een anoniem graf vele slapen nooit dansen in de regen creperen in de goot het gedicht blind of doof sterft een ongelezen dood of kreukelt als oude huid kraakt als het vermoeide huis de uitgelezen betweter breekt het af een gedicht weet jij het hoe het er uit moet zien?…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

je oude huid spreidt zich over de lakens en met een pen trek je contouren over continenten jij zocht ze nimmer op in het niemandsland staat een huis met het licht nog aan doch jij gaat vanavond buiten slapen onder de nieuwe maan op het koude steen kijk je naar het leven ginds de uiteindelijke stap uit je lichaam een hemel…

Wederom met Christus opgestaan Hebben onbeschrijfelijk geleden Smekend tot Dezelfde nog gebeden Mochten daarna onze wegen gaan Konden onze werelden weer aan Nieuwe plannen in het heden smeden Wederom met Christus opgestaan Werkelijk geblaft tegen de maan Ons van het verleden losgesneden Langzaam uit een oude huid gegleden Doornenkroon en dood…

Het is nog vroeg De merels musiceren Bij een gapende kloof Staar ik in de diepte Alwaar mijn oude huid Vanwaar dit telkens zo Moeizaam vervellen, dit Reïncarneren nog tijdens Het leven Dit schoksgewijs groeien Naar inzicht met steeds een deel Nooit het geheel Het nieuwe zelf dient gekoesterd Na al het verwoesten De tijd…

huid gegleden Doornenkroon en dood tenietgedaan Wederom met Christus opgestaan…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies.…

huid afpellen, hemel verzoeken steeds lichtzinniger licht woorden uit illusie verzinnen tot aan die woord geweten glimlach van een veelomvattende geschiedenis begonnen na de heimweedood.…

Men kan geen pijn met venijn bestrijden als woorden mijn ziel gevangen houden Mijn handen zijn als perkament Mijn tranen vloeien als inkt op een oude huid die de winter draagt als een koude jas Kan ik schuilen achter een papieren muur? Of in het vuur der waarheid dat smeult op een zwakke plek?…

Rondom hem liggen lappen oude huid. Wie zoveel zont, vervelt ook onomwonden. Al eet hij vlees, hij adviseerde fruit. Maar Eva kon zijn boodschap niet doorgronden. Hij ratelde nog wel zo opgewonden, flitste zijn vleesvorkje wild in en uit. Het paradijs is kort daarop gesloten. De boom werd omgehakt, de slang gevangen.…

Ooit vol van groene pracht valt het oude blad tenslotte, gekneusd door een late najaarsstorm, neer in de donkere en verlaten gracht. Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij.…

Ik ben gaan dromen, gaan dwalen totdat ik nu in het licht van deze volle maan rust vind niet in de kleur, maar door de geur die zij mij aanreikt, die mij eindelijk bereikt – ontdaan van oude huid kind gebleven onder alles… Als de maan ondergaat, heb ik mezelf opnieuw aangekleed.…

Ik wil eindelijk weg uit deze oude huid. Het belemmerde me, gaf me pijn en onrust. Eindelijk wordt nu mijn verdriet gesust. Lieve Droom, Denk maar aan morgen. Dan begint het leven zonder onnodige zorgen. Ik hoef niet meer bang te zijn voor wat komen gaat. Ik hoef niet meer te rennen voor de angst die me in de weg staat.…

huid verlaat om over zee te gaan, de nieuwe wereld te bewonen die niet, zoals de boom, geworteld, de hemel probeert te bereiken en zich als uiterste frivoliteit weerspiegelt in het stille water…

als een rups kroop ik traag voort door pijn dag en nacht gestoord kronkelde me in allerlei bochten heb me zo door het leven gevochten steeds verder ben ik weg gegleden tot er niets meer was in het heden ik was mijzelf volledig kwijtgeraakt heb door uitputting de strijd gestaakt mijn oude huid die past me niet meer juist daarom doet het overal…

Wind waait water op dat mijn eelt verweekt, wind waait zand op dat de oude huid van mijn lichaam schuurt. De vloedlijn is geen scheiding meer, maar is verbinding tussen land en zee, mijn woorden zien de zeilen aan de horizon en ontsteken een baken.…

Hoe oud moet je worden om jong genoeg te zijn voor de liefde die je geeft en ontvangt? Aan de binnenkant van je huid voel je de hare, zij die er altijd al was en er is in het nu dat met je leeft zolang je leeft. The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return.…

De wetenschap heeft nu door analyse Een wetenswaardig feitje te vertellen Het bleek niet eens zo moeilijk vast te stellen Met restjes bot en menselijke kiezen Het is iets wat Thierry en Geert verwart De oer-Hollander was niet wit maar zwart…

voel mijn huid nog zacht al ben ik oud gestreden tegen wind en alles dat op weerzin lijkt voel mijn huid nog steeds niet koud altijd bemind door het strelen verrijkt…

In het teken van tijd waar kwetsbaarheid dierbaarheid in haar licht vangt liggen wij in stilte met elkaar verbonden Ons zwijgen legt schaduwen langs ongezegde woorden Onze diepste gedachten liggen als gevouwen handen op ons lichaam te rusten Na dit afscheid lijkt alles voorbij…

ook al veranderen ze nooit van vorm toch dragen ze leven in zich een geest in en uit de fles melk voor een kind een gierkelder met voor op het land indirect leven al jaren een norm gedachten verbeeld in steen marmer of hout dood omsluit leven hoe kil ook en koud iedere dooie vorm heeft zoveel te bieden aan inhoud…

warme zomerochtend een laken ontrolt mijn naakte lijf trots sta ik op, nog een beetje stijf door het open raam waait zacht de warme wind zoekt gevoelig mijn huid…