Netgedichten

netgedicht (nr. 16.724):

metamorfose

als een rups kroop ik traag voort
door pijn dag en nacht gestoord
kronkelde me in allerlei bochten
heb me zo door het leven gevochten
steeds verder ben ik weg gegleden
tot er niets meer was in het heden

ik was mijzelf volledig kwijtgeraakt
heb door uitputting de strijd gestaakt
mijn oude huid die past me niet meer
juist daarom doet het overal zo zeer
het besef: het zal anders moeten gaan
ik wil weer midden in het leven staan

ik spin een schuilplaats vliegensvlug
trek me daarin rustig terug
in die zijden witte cocon
kan niemand meer aan me komen
kan me dan geheel bij zinnen
andermaal gaan bezinnen

kan mezelf daar aan gaan leren
een waardevol leven te leven
het zal wel keihard werken zijn
zo komt er een eind aan de pijn
ik hoef mijn lijf niet te haten
kan deze schuilplaats verlaten

ik spreid onwennig mijn vleugels
kom los, bevrijd me van teugels
nergens iets dat me nog hindert
vol levenslust dat het zindert
fladder ik dan kleurig wat rond
gelukkig, ik ben weer gezond!