Alle inzendingen over rode mond

die mond die rode mond om verliefd op te worden wangen rode wangen gekleurd van buiten sproeten van de zomer vol energie ogen sprankelende, blauwe ogen in jouw gezicht…

Daar lag ze Als een plaatje Een lach op haar mond Haar hoofd in tweeën In weeën van woede En nijd verwond Ze wilde niet bloeden Niet één traan Langs rode mond De wind zal haar waaien Als ex verscheurd In papieren wond.…

ik had een armvol zwaaien al ten afscheid vastgelegd in voorbij je lach en lichte huppelpas pasten daar naadloos bij zo was er ook het glas met de rode mond die jouw lippen had dat altijd halfvol en jij slechts lichtjes aangeschoten was nog is er het geroezemoes van lieve vrienden onder elkaar sprekende ogen en de…

bramen plukken in het duin zondoorstoven, kruidig ruikend doorns krassen zo gemeen op je armen, zomerbruin voorzichtig pluk je, één voor één zoete, zachte, zwarte bramen bijen zoemen om je heen zomerweelde, voor jou alleen rode schrammen, rood van bloed rode monden, bramenzoet…

Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven.…

De herfstzon is voor verloren geliefden het inheemse volk de rampspoed nabij stilte domineert het bizarre gebeuren jouw rode mond bij leven onvoorspelbaar verdwenen tijd kust witte wandelwolken vaarwel komt stilletjes terug op een mooie oktoberdag.…

Zinnelijk zingen rode monden onder grote strooien hoeden, gretige vingers plukken het licht en uit verrukte vuisten spat de ochtend op.…

Maar laat ons door die rode mond tot Kussen verleiden; en bijeenvoegen wat De natuur niet kan scheiden.…

Maria zingt in gouden avondstond met blanke kele en rode mond. De rozen staan op hoge stelen, een vogel luistert in het riet. Dan sluimert 't kind in hare schoot, haar ogen zijn van weelde groot en in haar mond verzoemt het wiegelied. De maanschil perelmoert in 't water, maar in de schaduw sluipt de dood.…

met wind breng je het bladstil loof tot suizelend bewegen jouw stralen zon lichten de schaduw op en warmen donker leven je ogen lachen uit de diepte van je open hart de rode mond vraagt zacht of jij me kussen mag ik heb je hand gepakt wij zijn gaan lopen onder duizend vlindervleugelbogen…

mond als bij haar Elizabeth Peyton in het Bonnefantenmuseum tot 21-03-10…

mond Eet kersen, zo gezond…

kom dans de kamer rond met blote benen en lach een rode mond om een herinnering en geef je warme geur in een wolk als je voorbij zweeft de kamer door op Cardel's trage tango dat alleen wij zijn in de zwijgende hitte met het venster zo zinloos wijd open waar de zwaluw verscheen waar jij mee danste de kamer rond en toen verdween…

Toch, ons zielen konden nimmer Tot elkaar in ogen reiken, Konden niet uw warme lippen Mijne warme lippen kussen, Hadden niet mijn rode lippen Uwe rode mond gekust.…

Er bloeiden rode rozen uit zijn rode mond en gele en roze, vooral roze.…

vingers spelen als inkt op m’n huid een aphorisme in lettergrepen waar schaduwen ze combineren tot bewijs van lovers delight die liefheeft van natura een diepe blik bloeit uit rode monden rode wijn beneveld op gedrenkte dorst deze beat danst duizelend zilte stromen wolkengolven verzamelen verliefde vogels aan hand en borst in avondvree…

Zonnestralen over onze lichamen omringd door rode rozen en ook boterbloemen, terwijl insecten om ons heen zoemen. Maar onverdroten geven wij ons aan elkaar over en strelen hartstochtelijk elkanders huid. Het riet langs de sloot wuift op de achtergrond en ik zoen jou op je rode mond.…

Ik zag nooit zo'n rode mond Noch zulke vriendelijke ogen Als zij heeft, die mij heimelijk In het hart heeft verwond. Toch leef ik nog verheugd en hoop Voor de smart te worden beloond. Al doet ze mij minnepijn lijden: Ze kan me spoedig genezen.…

Die rode wijn vloeit warm als zonnevuur. Neem, zoete knaap, een bekervol tot loon, En laat mij spelen met uw lokkenblond. Terwijl ‘k in ’t land der dromen dwaal en tuur Naar ’t rood der kersen, glanzend rijp en schoon, Vol stil verlangen naar een rode mond.…

de nacht viel over je gebronsde huid die naast me uitgespreid lag op het laken al tastend trachtte ik je aan te raken de duisternis stond bol van het geluid we ademden als blaasbalg in en uit ik sperde bij je rode mond mijn kaken en proefde van je lippen, onder 't slaken van zoete zuchten, sap van oosters fruit de spanning bouwde op, de…

monden vergeeft zonden die een enkeling nog had dan daal je af de trap met eindeloze treden bent in het heden maar knuffelt hen nog in een zacht en lief verleden…

wit gezicht met rode mond ze kust je boodschap van het linnen mooi en pril nog onverdacht haar ogen tasten zacht naar binnen prikkelt daar de lust met lome lach ze geeft haar ziel aan jouw gedachten jij streelt haar borsten met penseel ze kleurt in jou haar woeste nachten de zon zet zacht jouw naam op dit geheel…

o snode, rode mond, Uw Judas-kus brandt op mijn lippen nog!…

Een vliegende gezwerm der engelen verkoren Ontving de kleine hoop gepletterd en doorwond, En nam de witte ziel van hare rode mond Die stellend' onbesmet Gods aangezicht te voren. Hoe kort was hare tijd in droevig tranen-dal! Hoe groot is hare vreugd die eeuwig duren zal! Hoe loven zij de Heer haar gonstige weldader!…

mond en witte tanden lach jouw mediterraan lichtgrijs geblondeerd door de zon met donkere tinten in een pittig high light subtiel samenspel met de wind…

ik ween vaak binnenin misschien omdat mijn geboorte zwarte vlekken baarde zonder geluid rondom het geraamte van slapende tijd de dag verdroeg geen meisjesblikken of dronken gefluister in schreeuwerige gaten van lichtverlies de dood was elders in schroeiende ogen ik besta slechts uit karton…

Is dan die rode mond Niet even lief geplooid gebleven, Kronen haar lokken minder blond De speelse gratie van haar leven? Neen, maar wat hiér gescheiden heeft, Is het onnoembre dat gevleugeld In ons naar verre ruimten streeft, Doch sterven moet als men 't beteugelt.…

Gij drukt zo argloos elke bloem met wellust aan de rode mond: ik zocht de grond van liefde en roem; wat bleef er van dat rustloos streven? De geest ontgoocheld, 't hart gewond!…

Onder de lamp verft zij haar rode mond weer rond. Hij sluit zijn gulp en boert tevreden naar de hemel en prevelt naar gewoonte: Deo Gratias.…

Gij drukt zo argloos elke bloem met wellust aan de rode mond: ik zocht de grond van liefde en roem; wat bleef er van dat rustloos streven? De geest ontgoocheld, 't hart gewond!…