Alle inzendingen over stuurloos

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Stuurloos drijvend kreupelhout, golvend op de zee. Varend in onzekerheid, de storm trekt hem mee. Hoe ongewis zijn lot. De drijfkracht, zijn gewicht. Voor een oceaan is zijn massa veel te licht.…

Pruilend als een gekrenkte godin Vlijt ze zich naast me, hoofd in de knieholte Aan de overkant horen we een luide lach Die over de halmen rolt Gestaag. Voorbarig. Voorlopig Stamelt het bloed Kraakt de rib Drijf ik een eeltige hiel in haar lenden Nu ik staar naar haar. Zwelt een prop in de krop Het verhemelte splijt De sappige tongval…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht middels schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zwalkend door de ijle lucht zoekt het kwetsbare, nakend gekleed, al roepend naar de verloren vrucht…

Niemand neemt 't roer in handen Niemand weet meer hoe t moet Niemand weet waar we zullen belanden Niemand zegt:"'t komt weer goed" Stuurloos zo zonder kapitein Stuurloos dobberen we maar wat rond Stuurloos van volle zee tot kustlijn Stuurloos leven we 't leven bont .…

Mijn hand strekt zich in smeken uit voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend…

Stuurloos zwalp ik als een schip op een zee van gevoelens. Het roer is weg, verzonken en heel diep overspoeld door golven van verdriet. Ik verdwijn aan de kim in de golven van mijn jeugd stuurloos ben ik geworden onzichtbaar gemaakt maar ik ben niet weg, alleen ziet men mij niet meer aan de horizon .…

Flink aan het stuur gerukt! Schokkende opnames! Schande! Aan normen had deze man lak! Maar door die filmende heterdaadkrachtige bibliotheekjuffrouw kreeg hij de zak…

Ik herzie mijn leven Op een afstand Voor een ogenblik Slechts heel even Het kruipt als los zand Door mijn handen En sluipt stuurloos langs mijn benen Verdwijnt dan vluchtig Op een verlaten strand Kriebelt plagerig tussen mijn tenen Ik herzie mijn leven In een vogelvlucht Voor een ogenblik Slechts heel even…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

Liefde is een storm die ons stuurloos maakt en dan -- speelt met ons verstand.…

wrak en grind van toen stuurloos, verward in mijn jeugd zonlicht, vals gekleurd-…

In de snelle stroom van het leven dreef mijn bootje stuurloos rond gevaarlijk diep het water geen anker dat de bodem vond Ik moest de zeilen reven want sneller wilde ik en spottend met het 'later' verengde zich mijn blik Door rusteloosheid voortgedreven zag ik de haven niet en ook de zonnige einder lag in een ver verschiet Totdat…

Het leven twijfelt stuurloos vaar ik verder naar onzekerheid Ik ben geen kapitein,maar een matroos Is dit het schip waar ik voor koos…

Voorzichtig schuifelend de eens zo stoere kapitein altijd de koers bepalend drijft hij nu stuurloos rond zijn geest verdwaald…

Voor raad bij ons stuurloos gesurf Geeft heilig@hotmail.com Geen antwoord en dat vraagt dus om Een hoeder met visie en durf SMS nu! (ook jij, scepticus!) Voor de heilige Providius…

Stuurloos in de tijd. Mijn huid is het vernis. Dat is gehard in de strijd.…

Roerloos was hij blijven liggen Toen het leven hem was voorbijgegaan, Het was langs hem gegaan En had hem daarbij niet aangeraakt, Slechts het onbeweeglijke bleef, Overleefde het leven van de mens Die stuurloos verder ging…

Thuis komen van een tijdreis stuurloos rond varen in het niets. Zoals water door vingers heen vloeit ,zo glijdt tijd weg. In stilte zonder woorden maar met de klanken die mij beroeren.…

Wat heb je aan een kompas als het schip stuurloos is? Wat heb je aan nieuws als je niet weet of het echt is? Wat heb je aan oorlog als er alleen maar verliezers zijn?…

stuurloos overgeleverd aan de rusteloze stroom die schepen meevoert als luciferhoutjes houdt oerdrift huis meedogenloos de kracht welke vernietiging dirigeert 'n waar geworden nachtmerrie…

Een grote groep scholieren nowadays Verplaatst zich als een dronkenman per rijwiel Het is ternauwernood niveautje zijwiel Voor rampspoed kent men een gegronde vrees Maar ja, wie is er in dit tijdsgewricht Nou nooit eens stuurloos of uit evenwicht?…

ze meerden aan in de haven van verdriet vegen wit aan de hemel als zeilen op een schip gedachten wapperden stuurloos in de wind ze konden elkaars glimlach niet strelen alleen verdriet stroomde door de dag…

omdat roerloos leven beslist geen vaststaand gegeven is kan ik vrijelijk laveren op de baren in een ruwe zee hoewel getijden slaafs verkeren met de verdraaid gedistingeerde volkomen kaal geblazen maan ben als de dood voor lieverlee dus als miljarden sterren morgen of een dag of week erna ook maar even gunstig staan ervaar ik ongeremd…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

Ik dacht jouw kleuren vervagen in het licht van de zon maar jij blijft een regenboog aan de horizon ik heb de hoop al laten varen het anker gelicht dobber stuurloos richting haven dit onvoltooide schip maakt water…

zonder versterker gaat zijn stem verloren slinken de woorden raken zinnen stuurloos en gedichten op drift een enkel gebaar geeft hoop voor morgen... de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

Waar ben ik nu mijn leven stuurloos is nergens een boei of haven zelfs geen hand in zicht om te bereiken het land waarop ik ging verzonk de richting van het spoor wist ik waar en ik zou gaan tot morgen maar de nacht drijft me verloren…

een bootje dobbert stuurloos op de golven wolken pakken zich samen boomkruinen zwiepen heen en weer ze vangen veel wind terwijl het bootje op de golven voort dobbert staan de beste stuurlui aan wal zoals altijd…