Alle inzendingen over torenklok

de torenklok haar tijd vertraagd. in de lucht hangt een kristallen stilte. de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

als de torenklok zes uren slaat is het tijd om te gaan eten zal je daaraan denken en het niet vergeten dat zei mijn moeder elke dag als ik ging voetballen op straat ik vergat weleens te luisteren u weet wel hoe dat gaat veel later een kleinzoon op bezoek hij wilde voetballen op straat en oma zei: maar snel naar huis als de torenklok…

De torenklok geeft thans het spitsuur aan: de hoogste tijd om in de rij te staan.…

Torenklok slaat een keer, bijna gelaten het groen zingt in vele toonladders als een elektrische zaagmachine de stilte ruw verstoort totdat deze het zwijgen er toe doet een kraai van zich laat horen, glimlacht een meisje in het voorbijgaan waar zij voor even de sterren kust op de schommel…

spreek met mij in deze defecte dimensie, ik ben nog niet heengegaan geef me poëzie die dromen bouwt, volle manen, vredig in slaap veilig wanneer de torenklok zijn wijzers terugdraagt naar het kind in het ongelijke lijfje, abrupt wakker met vingertoppen die de ruwe huid herhalen, als tekens van toen en hetzelfde gebed geloof…

de stad slaapt immer de lichte sluimer van de nacht een taxi met een late vracht boort lichten in het duister fluisterstemmen door de muur een torenklok slaat zeven uur het eerste uur versterkt het silhouet van straten,plein,stegen op de rivier verschijnt uit ochtendnevel een schip,de motor monotoon, versterkt de stilte van dit moment…

De stiltestofwolk in Ironia is niets meer dan een woudbloem als symbool van een mystieke pieten transformatie: het sinterklaasfeest zonder godenzonen Zachtwordend zomergras als levensdrank hangt angstloos aan de grote torenklok die luidt over de boulevard favauge het keerpunt van de spits in knollenland Geverfde vogel, glinster van geluk…

er vliegt een vogel hoog in de lucht een torenklok luidt in regenlucht een druilige dag waarop alles mag niemand is veilig na het vallen van de vlag de molenzwengel die zijn wiel niet vindt staat stil bij nog zoveel molenwind helpers weg het oorlogsspel begint niemand weet waar de jager op zint het leven kent nog zoveel…

In 't kantgerande silhouet van geveltop en torenklokken voel ik mij weer het kleine kind aan oude Amsterdamse rokken ik snuif de damp van grachtensloot en vreemde etensgeuren verdrink me in de knopendoos van mensenras en kleuren m'n voeten dwalen gretig rond langs winkels en door stegen in eindeloze drenteling kom ik mijn vroeger tegen…

het zwijgen van het strand draagt een ander gezicht, vreemd toegevouwen alsof haar stilte is zwartgemaakt op wimpers en wenkbrauwen vele dagen lang uren waarin het reizen steeds kleiner werd door het twijfelend tasten aan torenklokken die zonder reliëf de wijzers vastmaakten, noordwaarts tegen voorbijgaande duinen en het geraamte…

zie de tijd hij komt steeds weer in elke bloem die verwelkt ik keek door het raam en heb hem toegesproken als een vallende ster, onvoorbereid ik ben een wens in jouw handen een woord met trage vleugels dat in overgave herbegint zie de tijd er is geen seconde die klaagt vertraagt tot antwoord al slaat de torenklok twaalf maal over een nevelend…

De grote torenklok galmt de dag doormidden stilstaan en wachten op het carillon daar tingeltangelt al een vaag bekende melodie stappenplan aanpassen ritmisch het plein rondlopen afwisselend in de schaduw en in de volle zon als de melodie weer stopt naar het bankje in de zon vandaag geen plannen meer behalve kijken naar de mensen…

gierende geuren rullen oneindig vlakland sloten breken het zicht zaterdagavond trekt nog als toen stegen struinen riemende stad weerspiegelend rood de konen zoet broeiend weerkaatsen kasseien kom toch us efkus binnen schat vage hazenlippen zuchtend rood pijpentwintig euro voor de kinkel torenklokken slaan de uren twaalf zacht hart voor…

de torenklok echter laat blijken, dat 't waarlijk hoog tijd is, terwijl het een feit is, dat tijd ongemerkt kan verstrijken. De beschikbare tijd gaat heel snel. Dit beseffend gebruikt-ie hem wel: in een mum moet-ie kiezen. Z'n klok is een Friese: een Beerenburg drinkt-ie: een bel.…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

druiventrossen hingen aan de stokken maar niemand die me iets te drinken gaf ik sloeg op rotsen met mijn herdersstaf en leste mijn dorst met gulzige slokken maar onbevredigd ben ik weer vertrokken ik gaf de sporen, bracht mijn paard in draf onwetend waar de weg mij heen zou lokken voorbij de velden doemde reeds mijn straf het onheil, begeleid door torenklokken…

En toch sta ik versteld nu de oude torenklok mij wakker telt. Onmetelijk prachtig is de betovering van het nachtelijk gestoei. Bomen pronken met hun witte winterbloei , Op het raam kleeft een schitterende kristallen ruiker en de slapende weiden zijn bestrooid met poedersuiker.…

schijnbaar onbekommerd wuiven windsels van dromen uren van de torenklok zo ook de gulden haan van elke tijd verlost zich zonder vroeg gekraai de hennen van het lijf houdt wegen wolken schier eindeloos elk pril licht of wind aan mijn zicht voorbij de morgen komt niet zeg je zoals de nacht niet was of eerder voor de maan geen avondvloed…

De torenklok galmt weer een uur voorbij, dit nachtrestant stemt mij niet langer blij. Ik draai en keer en tracht wat te ontspannen, gedachten en gedichten uit te bannen. De wekker tikt wel vijf kwartier per uur. Eer het half acht is slaap ik als een muur.…

Als mij de dromen begeven En de nacht rept Over mijn leven, Als dan de torenklok klept Uit de verte, zal ik zijn galm Vertalen in een laatste psalm.…

De torenklok, op de tijd achteruit, slaat geloofd zij de heer om zich heen en de huizen rollen als egels op elkaar in. Een schoorsteen hoest, werpt een koord, sputtert tegen. Het dorp dooft. Nog steeds zet de man geen voet aan de trede, hij volhardt in de krant die hij vreest. Nog steeds dat litteken tussen de kaken, niets dat geneest.…

Het dorp ontwaakt De torenklok slaat Bim Bam Bim Bam Het boek: een oude psalm O gedicht in 't morgenlicht zo schoon David's Zoon Uw kroon o Waarde Zoon De tempel waar Uw Geest wil wonen Is iedereen uniek zonder mensenklonen O Majesteit, oneindig licht o bron Zoet is 't purper van de opgaande zon Bedauwde paarlen lelies en fluwelen…

vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag, langzaam beweegt door de ruimte heen en de geur van gras inademen, de hemel als een duis- tere rivier zien en de halmen langs de sloot horen ruisen en hand in hand in slaap vallen en morgen door een haan worden gewekt en anders door de torenklok…

voeten en parmantige petietjes, vangt verrast de veelbelovende kwinkbol bewondert de kaatsende glinstering verkent de gulden stuitering geniet de speelse zindering krijgt stiekem de verborgen prins lief leert gierig de regels van het bal past zwierig de glazen muiltjes aanhoort de verbijsterende koningsbezwaren beluistert de dreigende torenklok…

de tijden zijn onwijs in ‘t decadent paradijs van experimenten tussen twee angsten een grijze wolk dat uitsteekt boven de torenklok in slierten mist het zand van ‘t kusten strand de schelpen van Holland weggespoeld onder ‘t woeste grijs gore schuim in de eindeloze zee boven ‘t blauw en hemel wit strak als een gezicht…

De torenklok van Oud-Staavren Die moest dat hebben gedaan. Had zijn vader niet eens het uurwerk In dien toren halfacht horen slaan?…

De torenklok of wat ze graag zong of domweg alles wat ze met handen kon. Was het iets met een glazen sluier aan waarin ik ook mezelf zie staan. Een mem lijkt soms een wonder wat nog moet komen de uitgelegde draden in vele zomen. Met in iedere hand een lachend kind dat haar mateloos diep bemint.…

De torenklok zong, wat ze kon, De vlaggen staken uit: De bruigom was de lentezon En Holland was de bruid. Ze was des morgens opgestaan, Een ranke, frisse meid. Ze deed haar gazen sluier aan van dunne dauwigheid. Ze stak zich van de perenboom De bloesem in het haar, Die witter dan een winterdroom Is, - wonder, wonderbaar.…

De tijd wordt voor de laatste slok toch nog met eer verblijd: De waard kijkt op de torenklok en roept: 'De hoogste tijd!' Is iets u niet zo goed bekend, hij zal u informeren, doordat-ie uitblinkt als docent. De tijd zal 't immers leren.…

Toen gisteren de torenklok twaalf had geslagen, zeg, ben je toen rustig naar huis toe gegagen? Och, als je 't maar weet, is 't gemak'lijk genoeg, joeg nooit bij 't behang naar een muisje dat knoeg. En als je in vervelend gezelschap haast sliep, heeft niemand gemerkt, dat je heimelijk giep.…