Alle inzendingen over treden

wil niet meer gevonden worden het leven druipt langs wolken laat me aan de hemelrand in mijn laatste zwijgen slapen in de dood van gekras in merg en been mijn laatste tred verstoort in geschuifel niets beweegt er meer urenlang verstreken er geen seconden meer ik verdween ergens aan de einder in het later…

trappende treden treden hun trappen stijgend en dalend door weer en wind…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

je klampte slechts aan leuningen de trap was op of af in volgorde treden ontwaakte door mijn hand ik ben het die je spelen laat kijk in de spiegel wie je haat je stappen zijn onzeker struikelen blijkt leven zo ongewis onbeslist vertreden…

Je wandelt met mij door het leven al is het soms een zware tred we komen dichter bij wat we willen na iedere stap die door ons is gezet. Al slepen soms de voeten zwaar en struikelen we vaak over hobbelige wegen we klampen ons stevig aan het leven vast met alle kracht wat ons is gegeven.…

hebt het in je....sterke kracht Al lijkt het misschien nu nog uitzichtloos je krijgt je leven echt weer op de rail dan loop je met geheven hoofd omhoog is niets in het leven je meer teveel 't Verleden kun je niet in één dag kwijt maar er ligt een toekomst voor je open waar het geluk je eens weer toe zal lachen en jij weer vrij met lichte tred…

Ik ga nu aandacht besteden Aan over treden. Net als bij een trap Gebruik je bij elke stap Een trede. Maar overtreden Is met voeten treden.…

Nog niet zolang geleden Deed ik nog aan druiven treden. Dat is een vrolijke boel Als u begrijpt wat ik bedoel Een soort hof van Eden. En had ik genoeg getreden Dan ging ik mij vertreden.…

Zodra ik van de trede stap, elke keer weer eentje Ben ik toch niet afgetreden, ondanks dat kom ‘k toch beneden!…

Met lichte tred Ik zet mijn voetstappen in de tijd op papier niet zittend achter mijn bureau maar in de schommelstoel denkend in de nacht en ik zie het dag worden met lichte tred Straks Wakker in de nacht gedachten voor het raam vier koppen thee vier sigaretten één wisky gekrijs van meeuwen het is morgen er beweegt geen…

afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen te herkennen in het heden te ontleden, wordt genomen afstand van het toeval beloond, in evenwicht de logische treden…

Ik snel van trede tot trede met eeuwige haast tot de top was bereikt. met een uitzicht dat sprak in verre verten dat wat leek op dat dat wat ik al had meegemaakt…

Treed zachtjes, wandelaar; neen, treed vrijmoedig aan. Gij hebt geen nood van hem te wekken, Want ook al hoorde hij u op zijn grafsteen gaan, Hij zou het tóch in twijfel trekken.…

Er is genoeg licht De zon schijnt onaflatend maar alleen waar wij hem binnen laten Er is genoeg licht om ons terug te brengen tot mensen die uit verwondering elkaar weer kunnen vinden Er is genoeg licht, maar de gordijnen zijn nog dicht…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

waar je loopt dwarrelen lentebloemen keert wind heel zacht de kleuren om zo dat jij lacht willen ogen je blikken zoenen in een speels contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid…

Er is geen weg terug, haar rivieren zijn doorzwommen, haar groene heuvels zijn beklommen, ervaring hecht als klei aan kleine schoenen, loopt zij licht, waar de sporen haar gebieden, ontwaart een toekomst die zich strekt tot aan een oneindige purper horizon, om in verwondering te kijken, na elke tred, die verder reikt dan de schaduw…

Het park is aardedonker mijn voeten stappen straf ongenaakbaar over paden vol drammen in de benen. Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen…

stap voor stap pas ik m’ n pas aan aan jouw tred samen houden wij de gang erin en raken elkaars spoor nooit meer bijster…

Laat geen onkruid zich vertonen In de voegen van de stoep Van nette burgers die willen wonen Zonder hinder van deze troep Dat het zich zal voegen ten bate Van wetten en regulering Van de verdeling in gelijke mate Tussen tegels zonder speling Waterpas en keurig in de rij En haal ons niet uit goede doen Schik je naar onze maatschappij Stel…

zij plukt zilver van de bladeren en draagt schelpen in haar haar betreedt het onontgonnene blootsvoets licht dansend op het ritme dat de zon haar toedichtte toen zij nog zichtbaar was omstrengeld door immense schoonheid straalt ze als nooit tevoren ©MarjonvanderVegt…

waar wateren zich voegen lijken oevers op elkaar gaan tranen naar zee als vogels over dunne huizen vliegen, wuiven wolken schrilheid weg met regen en wind ruimt het vuur, rest de warmte van het tastbare woord om elke ochtend dezelfde dingen te doen, het water te koken, dagen te lengen…

met palmbladeren bedek ik je bed ik tooi je met veren van de krachtige arend omring je met hemels geurige kruiden zuchtend blaast de machine lucht in je longen het infuus dient tikkend zout en glucose toe helend verbinden we de treden van de trap…

Dus iedereen bleef zitten in Paars Twee, Al dreigt nu een met dit gebruik te kappen: De Grave overweegt om af te treden. Hij zoekt alleen nog naar een goede reden.…

Duizenden treden, ongerept, van een majestueuse trap, in afwachting tot bestijging, de eerste schrede op trede, steiging met onverhoopte hindernissen, echter gedreven uit levenswil, op weg naar uiteindelijk bereik, van het laatste deel, tesamen met het leven...…

Krakend verzet treed in wanneer de treden worden genomen naar boven. De ramen staan open toch voelt er geen wind blijft de kou buiten oprecht zijn de tranen. Van het geluk dat delen mogelijk maakt zoals de verf zich kleeft aan het witte doek.…

Naakt op een trap Van boven naar beneden Geconcentreerd kijkend Standvastig Trede na trede Lijven bloot en Elkaar kussend (mond-op-mond) Met handen die Zwijgen Tongen die met Recht aanbeden Gracieus en Tevreden. Moe. Voldaan Hun lijven één lichaam Orgasme Héérlijk. Met reden…

de wens van de vader en dat het uit het kind de dood is het was waar huizen en treden de treden ladders en daken ontstonden de wegen hier te vinden de geluiden het gefluister van gestorvenen je hoort engelen zingen de vlinder lauwert in een nachtmerrie neemt kennis en vliegt dan weg om je op sterven na haar voortgang…

ik laster goden met gebed aan jou alléén, LAIS, en sla verlossing af die mij laat zijn als parels ochtenddauw, die mij ontslaat van welverdiende straf, daar niets mij geven kan wat jij mij gaf. laat hier en nu in ’t grauw vertoon der nijd te midden wanklank die in wanklank krijt de tijd als trap betreden, op en af, dit pover lied, gebroken zang…