Alle inzendingen over uitspansel

Kilometer per uur Door de ruimte raast, Als ik hem zinloos Door het grote niets zie gaan Besluit ik terug te keren Van het uitspansel Naar mijn eigen hersenpan - Hoe zinloos is het de ruimte Te leren kennen daar waar Ik voor mezelf Nog een grote Onbekende ben…

Het denken van uitspansels bovenin raakt nergens aan de daden van het hart. de draden binnendoor en binnenin raken verward. Ik strijd door god en alleman verlaten vanaf mijn prilst begin met bloedsoldaten.…

De wereld in mijn hoofd Is te groot geworden, Ze heeft zich uit mijzelf Ontvreemd en vervolgens In een baan Om de aarde gebracht, Heimwee naar het Ouderlijk huis Kent ze niet, Ze geniet louter En alleen van Het uitspansel, Van de ongekende Sterrenpracht…

De zon, de sterren en de maan de planeten in hun eeuwige baan het universum zo bijzonder is er door God, dus een wonder De jonge adelaar die zweeft het zonlicht dat goud om de wolken weeft het uitspansel zo heel bijzonder is er door God, dus een wonder De bossen, de hei of een meer en ook de zee trekt ons steeds weer de mooie Aarde zo…

planeet van kleine ronde steenkool door electrische ontladingen soms gekleurd neigt naar het uitspansel, waar een driehoofdige helhond rust en een versregel in twee helften wordt verdeeld. deze pleisterplaats wordt opengelaten voor een voortreffelijke beschrijving van ijl gas, in de luchtomhulsels om de zon.…

Fonkelsterren aan het nachtzwarte uitspansel bevriezen uren die ik niet meer tellen kan. Zij weet dat dit beeld en deze naam, voor eeuwig staan geëtst, in mijn papieren hart. Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

Die morgen was de lucht beschreven het was een ROXY-hemel maar zonder R en O en Y het uitspansel in koningsblauw ik fietste door de 3 Octoberstraat Denkend aan de watergeuzen voelde ik een vrijheid die mij deed verlangen naar wittebrood en haring Het was februari en de zon stond laag…

Die morgen was de lucht beschreven het was een ROXY-hemel maar zonder R en O en Y het uitspansel in koningsblauw ik fietste door de 3 Oktoberstraat denkend aan de watergeuzen voelde ik een vrijheid die mij deed verlangen naar wittebrood en haring Het was februari en de zon stond laag…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

Het uitspansel, de hemel De zon en maan, de sterren Zo ongekend, vol energie draait onze aarde mee in het oneindige heelal... Het is niet te bevatten Geen einde, maar ook geen begin En ik zit daar heel klein ook tussenin...…

Het uitspansel geeft hem inzicht. Met zijn berekeningen komt hij tot voorspellingen over ramp of voorspoed; je kunt het geloven of niet. Weet, dat men in feite, de sterren observerend, niet in de toekomst kijkt. Wat hij en wij aanschouwen is slechts een projectie uit een zeer ver verleden.…

, het heeft een eigen taal als het uitspansel van de tijd, die kleine stip werden kansen, nauwe openingen waar ik waardoor regelmatig voor de keuze stond, hoe kwam ik daar terecht kwam geboren uit de ziel van een proces wat rijpen moest uit de zonnegod om schaduwen tot levende wezens te transformeren, uit dat aanbod wat het leven geeft…

Hoe zalig stilte prevelt mijn leeggezogen hoofd in de welving van jouw hals wals vertraagd door streling verdoofd langs heuvels beneveld zacht warme lippen waar grind nimmer knerpt waar het zalig gedijt dag de nacht verleidt In eeuwig toeven waar het uitspansel splijt.…

in het vuur ziet een mens hoe het leven vlam vat en woedend hitte verteert in as legt wat gloeiend rood aan vuisten murw sloeg en verlangen smeedde de rook geeft signalen van rijk vergiste tijden de geuren verdampen in de weidse lucht uitspansel van beloftes dromen die daden wekken…

Starend, omhoog naar twinkelende sterren in het enorme uitspansel, zag ik een vallende ster in een kortstondig lichtend spoor. Na een seconde was hij verdwenen. Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht?…

Koningin van Het solitaire vers - Dichtkunst in volle Eenzaamheid geschreven Die zo velen Ook na jouw Heengaan honderd Jaar en meer Nooit ging vervelen - Jij die je aan De hoop nauwelijks Durfde over te Te geven, wist dat De menselijke geest Verder dan het Uitspansel reikt Schreef dit vers Om de medemens Die in…

Zie hoe ik verlang naar alwat groeit en bloeit en mij boomomzoomd in myriaden lianen hult in het panopticum van het uitspansel als gigantische kameleon in kaleidoscopisch woekerende kleurenpracht o ware het de kosmische Iris zelve, regenboog die nederdaalt in lauw spiegelende droppels ochtenddauw en Orpheus' stem…

Jij bent de mooiste door mijn eigen ogen zoals ze jou weer zien en zagen lang geleden, de mooiste want degene die een uitspansel bent zo rechtop in je wereld met je stem die het doet en die ogen, je huid en je haar.…

Vandaag is het zwerk strak grijs vierkant zucht de lucht eronder is het erg dat ik stook met pook met gein venijn iets anders dan de dag te dolken, laat mij maar links en rechts, voor en achter contourig de liefde beschrijven straffe wind in onmisbare humor strak blauw uitspansel bewolken het Chinees wit krijt kan wissen zeer hoekig met mijn…

wij gingen rood omhoog uit groen dat lucht geworteld aan de natte beademing lag het donkere gat dat krioelde vol bewegen onder een uitspansel dat alle energie gaf aan dit leven wij bloeiden niet maakten geen vrucht maar kleurden de hemel waaronder de schepping door de mens was gevlucht hun vurige vraatzucht was de dood…

Ik dwaal en zie de sterren scherp aan het uitspansel. De dood ligt er in ijsblauwe ruimte uitgesteld te zijn. De laatste jaren zijn als eonen eeuwig nu geweest. 2. Alles heeft geleefd alles is geweest en niets is vergeten. Eens zal zijn bewezen dat wat nog komt altijd al gegeven was.…

De droom valt in slaap en geeft alle ruimte aan leven voorbij het doen, er is niets anders dan dit zijn, dit ontwaken in wie ik ben: ten diepste ongrijpbaar in de nevel het uitspansel, in de tijd mijn lichaam, buiten alles, boven alles zelf in de zon dat licht neem ik mee terug naar de droom, waaruit ik meer en meer ontwaak…

Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik in de verte de heldere, blauwe lucht en daarna, een uitspansel van nog niet uitgevonden kleurenwoorden.…

waar zij ook ging ze had oog voor het kleinste ding zag details in vorm en kleur die harmonieerden met hun geur al in de verte zagen zij haar komen als de prinses uit hun dromen de knopjes werden gedraaid als haar flits hun uitspansel raakte zij wilden met hun blik alle groei energie van de schepping vragen dan bloeien…

Als een uitspansel ontvouwen wordt grond klei is die kneedbaar is de bedding van de rivier droog staat iets nog getrimd mag groeien toon jij ooit de kleur ook van mijn hand en mijn wangen alles gaat goed we hadden nog veel tegoed.…

in de vroege ochtend zo tussen vries en dooi deden hoge druppels al voorzichtig het kristallijn subtiel van beginnend matwit uitwaaiend mooi naar licht breekbaar nog hebben zij niet de kracht om licht te breken dat komt over enkele weken zo rond het vriespunt als de uitstraling het grootst is en het uitspansel heldert dan…

opgespaarde bloederige tranen laten vloeien over het hemelrijke paradijs dat slechts gelijk een zucht geopend was om direct daarop voor eeuwig leeg te blijven ons bloed reikt als een dode zoute zee over de gehele mensheid en niet alleen over snikhete landen waar alreeds vergoten bloed gestold is en afwachtende totdat de aarde openscheurt en het uitspansel…

zonnen dat de passieflora doet blauwen en hier en daar bijt het getij gaten in de koppen van de schutting alsof zout hier ook af en toe langskomt in 't roest en een streep trekt in 't groen van hieruit midden het akkerland ruik ik het verband tussen de knoesten in de bossen en het zilte zoenen in de zee jodium en cellulose die het azuren uitspansel…

De zoeker naar eigen wezen staat op een kale bergspits omringd door het Niets het uitspansel boven hem gaat schuil achter één dreigend zware wolk vol ziedende bliksems scheurende donderslagen die stuiptrekt _ zich zwellend plooit tot monstergedaantes dan krimpt _ verhardt langzaam neerdaalt in een wijd zachtglooiend heuveldal voortbestaat…

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en gestrand, ontvouwt zich uit en in mij in de angst voor het onbegrensde wat ginds betekent ook voor hier en waar geen maat op staat, beperkt de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, als de gekromde uitspatting…